12ο Συνέδριο του EEK

12ο Συνέδριο του EEK

H Kαταστροφή που μας Aπειλεί και πώς θα την Aντιμετωπίσουμε

EPΓATIKH AΠANTHΣH :

·         ΣTHN KAΠITAΛIΣTIKH XPEOKOΠIA

·         ΣTHN KPIΣH AΣTIKHΣ EΞOYΣIAΣ

H πάλη για ΓENIKH ΠOΛITIKH AΠEPΓIA ΔIAPKEIAΣ

ENIAIO EPΓATIKO METΩΠO

• Aνατροπή των Mνημονίων κοινωνικής καταστροφής
• Aνατροπή της κυβέρνησης της ντόπιας και ξένης Tρόικας
• Για τη συντριβή των φασιστικών συμμοριών

Για Εργατική Κυβέρνηση με EPΓATIKH EΞOYΣIA

και έκτακτο πρόγραμμα αντιμετώπισης της οικονομικής καταστροφής

Πάντειο Πανεπιστήμιο

Παρασκευή 23 Nοεμβρίου, 6 μ.μ.

1^η μέρα του Συνεδρίου (ανοικτή συνεδρίαση)

EPΓATIKO EΠANAΣTATIKO KOMMA

Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ ΤΗΣ ΣΟΥΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ

Η Συνέλευση Ακρωτηρίου συμπαρίσταται και συμμετέχει στον αγώνα που ξεκινούν οι κάτοικοι της Σούδας ενάντια στο ξεπούλημα του Λιμανιού μας
και καλεί όλους τους κατοίκους του Ακρωτηρίου να συμμετέχουν ενεργά στη
Συνέλευση της 3ης Δεκεμβρίου που θα γίνει στο Πολύκεντρο Σούδας και στις
κινητοποιήσεις που θα αποφασιστούν.
Η "παραχώρηση-εκποίηση" του λιμανιού της Σούδας μπορεί να βάλει τέλος σε
όλες τις δραστηριότητες που λειτουργούν στη χερσαία ζώνη του, όπως το
Ναυταθλητικό Κέντρο, η Ιχθυόσκαλα, κ.ο.κ. καθώς ο νόμος δίνει το
δικαίωμα στον επενδυτή να κάνει έξωση σε κάθε δραστηριότητα που
εμποδίζει το έργο του. Φυσικά κανένα ώφελος δεν προβλέπεται από τις
εκποιήσης του μνημονίου για τις τοπικές κοινωνίες.
Οι Ακρωτηριανοί γνωρίζουν, ότι μετά το λιμάνι της Σούδας έρχεται η σειρά
του Αεροδρομίου. Η λεγόμενη "παραχώρηση" του Αεροδρομίου του Ακρωτηρίου
σε ιδιωτική εταιρεία, σε συνδυασμό με την εκπόνηση της μελέτης χάραξης
νέου δρόμου από τον ΒΟΑΚ στο Αεροδρόμιο και η πιθανή υλοποίησή της με
"εντολή" του όποιου επενδυτή, θα σημάνει την αρπαγή των περιουσιών
εκατοντάδων κατοίκων του Ακρωτηρίου, καθώς οι εφαρμοστικοί νόμοι του
μνημονίου δίνουν το δικαίωμα στο κράτος να "επιτάξει" ιδιωτικές
περιουσίες (δηλαδή να απαλλοτριώσει αναγκαστικά και χωρίς τίμημα) τις
περιουσίες που "εμποδίζουν" τα σχέδια της επένδυσης.

Οι Ακρωτηριανοί, δε θα αφήσουμε τους Γερμανούς και τους ντόπιους
εκπροσώπους τους, που "παλεύουν" για τα συμφέροντα των δανειστών εις
βάρος της κοινωνίας, να στεριώσουν στον τόπο μας.

Από τη Συντονιστική Επιτροπή

ΟΚΔΕ: Να σταματήσουμε το αίσχος των βασανιστηρίων

Αστυνομία και ΜΑΤ βασανίζουν μετανάστες και αγωνιστές

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΩΝ

 

Οι πληροφορίες που ήρθαν πρόσφατα στο φως για περιπτώσεις αστυνομικής βίας και ληστειών σε βάρος μεταναστών, για εξευτελισμούς ακόμα και βασανιστήρια σε μετανάστες από «όργανα της τάξης», δείχνουν ολοκάθαρα την κτηνωδία του κράτους έκτακτης ανάγκης, που καθημερινά οικοδομείται, και των μηχανισμών του. Χαρακτηριστικό είναι ότι, σύμφωνα με καταγγελία της Πακιστανικής Κοινότητας Ελλάδας, στις 14/8/2012 -τις μέρες της επιχείρησης-πογκρόμ «Ξένιος Δίας»- αστυνομικοί του Α.Τ. Αιγάλεω πίεζαν με πένσα τα δάχτυλα κρατουμένου μετανάστη. Σε άλλη περίπτωση (στις 25/7, στην οδό Λιοσίων) αστυνομικοί εισέβαλαν σε σπίτι μετανάστη και άρχισαν να τον χτυπούν και να τον εκβιάζουν για να τους δώσει χρήματα. Στη συνέχεια τον πέταξαν από το μπαλκόνι!

Οι καταγγελίες έρχονται σε συνέχεια των δεκάδων περιπτώσεων που έχουν καταγραφεί το προηγούμενο διάστημα, όπου η ΕΛ.ΑΣ. εμπλέκεται σε βασανισμούς μεταναστών αλλά και αγωνιστών. Όπως για παράδειγμα τους βασανισμούς στη ΓΑΔΑ των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μοτοπορείας. Αλλά και η πρόσφατη βάναυση καταστολή μεταναστών, που διαμαρτύρονταν για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους στα «κέντρα κράτησης» - στρατόπεδα συγκέντρωσης σε Κόρινθο και Κομοτηνή.

Παράλληλα, ατιμώρητες και ανεξέλεγκτες, με την ανοχή και κάλυψη του κατά τ' άλλα «δημοκρατικού» κράτους, συνεχίζονται οι εκατοντάδες δολοφονικές επιθέσεις της φασιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής ενάντια σε μετανάστες αλλά και σε μέλη αριστερών οργανώσεων, συνδικαλιστές, αγωνιστές. Είναι η άλλη όψη της «επίσημης» καταστολής των διαδηλώσεων με χημικά και ξυλοδαρμούς, των πογκρόμ εναντίων μεταναστών όπως ο «Ξένιος Δίας» κ.α.

 

ΚΑΤΩ Η ΝΕΑ ΧΟΥΝΤΑ - ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ «ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ»

 

Η προσπάθεια καθιέρωσης των βασανιστηρίων από την ΕΛ.ΑΣ. μέσα ή έξω από τα αστυνομικά τμήματα, απέναντι σε μετανάστες ή αγωνιστές, δεν είναι απλά μια εκτροπή ή αυθαιρεσία μεμονωμένων αστυνομικών που σχετίζονται με την Χρυσή Αυγή, όπως θελει να μας πείσει η κυβέρνηση και ο υπουργός «προστασίας του πολίτη» Δένδιας. Είναι αποτέλεσμα της κεντρικής πολιτικής των κυβερνήσεων για σκλήρυνση της καταστολής ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό», που είναι οι οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι μετανάστες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και οι αγώνες τους. Για να παραμένουν στην εξουσία μισητές κυβερνήσεις, όπως και η τρικομματική, αυτές οι Νέες Χούντες που επιβάλλουν τα βάρβαρα Μνημόνια της κοινωνικής καταστροφής, χρειάζονται ένα κράτος «έκτακτης ανάγκης» που θα τρομοκρατεί όλους τους «από κάτω», ενόψει της γιγαντιαίας κοινωνικής σύγκρουσης που έρχεται. Γι' αυτό φτιάχνουν ένα τοπίο μόνιμης ανασφάλειας και φόβου, εκφασισμού και κανιβαλισμού της κοινωνίας, για να επιβληθεί ένας κρατικός μηχανισμός που θα επεμβαίνει ολοένα και πιο ωμά, απροκάλυπτα και βίαια.

Τα βασανιστήρια, το κράτος «έκτακτης ανάγκης» και οι φασιστικές συμμορίες μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με την δράση, αυτοοργάνωση και αυτοάμυνα του ίδιου του εργατικού κινήματος, με μαζικές, ενωτικές, αποφασιστικές κινητοποιήσεις, με την οργάνωση της αυτοάμυνάς μας, με κοινό αγώνα ντόπιων και μεταναστών. Η πάλη για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ενάντια στην κτηνωδία της νέας γενιάς βασανιστών που εκπαιδεύει η Αστυνομία, είναι θέμα ζωής ή θανάτου για τους εργαζόμενους και τη νεολαία.

 

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ

 

- Άμεση τιμωρία των ενόχων. Να παραιτηθεί ο Δένδιας.

- Να σταματήσουμε την κτηνωδία των βασανιστήρια σε βάρος μεταναστών και αγωνιστών.

- Να οργανώσουμε την αυτοάμυνα και αλληλεγγύη του κινήματος, απέναντι στην Αστυνομία και τις ναζιστικές συμμορίες.

- Να σταματήσουμε τα πογκρόμ. Όχι στην αστυνομοκρατία.

- Με ανυποχώρητους αγώνες να καταργήσουμε τα Μνημόνια και το κράτος «έκτακτης ανάγκης».

Ο.Κ.Δ.Ε.
Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας www.okde.gr - ergatikipali@okde.gr

http://xwriabdk.blogspot.gr/search/label/%CE%91%CE%B3%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC

Ιρανός μπλόγκερ πέθανε «στα χέρια» της αστυνομίας

Γνωστός ιρανός μπλόγκερ πέθανε από σοκ που προήλθε είτε από ψυχολογική πίεση ή από «δύναμη που ασκήθηκε πάνω στον κορμό και το στήθος του», σύμφωνα με την εισαγγελία της Τεχεράνης, που εξέτασε τις συνθήκες θανάτου του 35χρονου ακτιβιστή, ο οποίος πέθανε ενόσω βρισκόταν υπό κράτηση στις φυλακές Καρχιζάκ.

«Η κύρια αιτία θανάτου ενδέχεται να ήταν το σοκ, προερχόμενο είτε από τη δύναμη που ασκήθηκε πάνω στον κορμό και το στήθος του, είτε διαμέσου ψυχολογικής πίεσης», ήταν η ανακοίνωση της ιρανικής εισαγγελίας, προσθέτοντας πως «ακόμη δεν έχουν διαλευκανθεί τα ακριβή αιτία θανάτου του, αλλά το πιθανότερο είναι να πέθανε από το σοκ».

Ο ίδιος είχε δεχθεί απειλές για τη ζωή του εξαιτίας του ιστολογίου του μέσω του οποίου επέκρινε την ιρανική κυβέρνηση. Συνελήφθη στις 30 Οκτωβρίου και το πτώμα του βρέθηκε στις 3 Νοεμβρίου την ώρα που ο φρουρός του έφερε το πρωινό στο κελί του. Την υπόθεση είχε ζητήσει να διερευνηθεί η αμερικανική διπλωματία.

Ερωτηματικά προκαλούν οι δηλώσεις του μερικές ώρες πριν συλληφθεί στις 28 Οκτωβρίου:

«Χθες απείλησαν να πουν στη μητέρα μου πως σύντομα θα βάλει τα μαύρα, αν δεν κλείσω το στόμα μου. Είπαν, "κάνουμε ό, τι θέλουμε, εσύ θα το βουλώσεις και θα πάψεις να δίνεις πληροφορίες". Νύχτα - μέρα, οι τηλεφωνικές απειλές δεν σταματούν. Ως Ιρανός, δηλώνω ότι δεν μπορώ να μείνω σιωπηλός μπροστά σε όλες αυτές τις δυστυχίες», ήταν η τελευταία ανάρτηση στο μπλόγκ του.

Το 2009 ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ είχε ζητήσει να κλείσει προσωρινά το κέντρο κράτησης Καρχιζάκ μετά τον θάνατο τριών αντιφρονούντων που υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια από τους φρουρούς, ενώ πολλοί αξιωματούχοι της φυλακής είχαν παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη.

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΑ ΧΑΤΖΗ-O ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ - ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΑ ΧΑΤΖΗ

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ

-----------------------------------------------------------------------------------

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23/11 ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΕΞΩ

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ (ΚΕΝΤΡΟ)

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 11:00 ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 

--

ΣΑΒΒΑΤΟ 24/11 ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΕΞΩ

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΣΟΦΟΥΛΗ (ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ)

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 11:00 Α-Β ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ

Το συγκλονιστικό γράμμα της μάνας

Μία συγκλονιστική επιστολή έφτασε στο nocomments από μία μητέρα 4 παιδιών, που βρίσκεται κυριολεκτικά σε απόγνωση. Η 34χρονη περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει με την οικογένειά της τον τελευταίο χρόνο που πλέον δεν της έχουν αφήσει άλλα περιθώρια. Σας παραθέτουμε την επιστολή ως έχει:

Ονομάζομαι Κ.Α. είμαι 34 ετών, παντρεμένη εδώ και 17χρόνια και έχω 4 παιδιά. Ένα κορίτσι 14 και τρία αγόρια 10, 9 και 6 ετών. Σήμερα το πρωί δεν είχα να δώσω στα παιδιά ούτε γάλα, πήγαν νηστικά στο σχολείο και δεν ήταν η πρώτη φορά. Το μεσημέρι για τέταρτη συνεχόμενη μέρα τους έφτιαξα μακαρόνια και το απόγευμα για Τρίτη φορά σύνδεσα παράνομα το ρεύμα στο σπίτι μου. Έσφιξα την γροθιά μου, κοίταξα τον άντρα μου στα μάτια και του ψιθύρισα «θα το παλέψουμε…». Αυτό λέω και στον εαυτό μου κάθε μέρα, κάθε πρωί που ξυπνάω κάθε βράδυ που κοιμίζω τα παιδιά μου. ΘΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΩ!
Υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές, που λυγίζω. Υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχω το βλέμμα των παιδιών μου όταν μου ζητούν τα βασικά… ένα πιάτο φαΐ  ένα κουλούρι για το σχολείο, ένα ζευγάρι παπούτσια… Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να ανέβω στην ταράτσα και να δώσω τέλος στη ζωή μου και άλλες που θέλω να πάρω ένα όπλο και να σκοτώσω όλους αυτούς που μας οδήγησαν σε αυτή την τραγική κατάσταση… Υπάρχουν στιγμές δύσκολες που όπως αυτή εδώ που αποφάσισα να σας γράψω για τον Γολγοθά που ανεβαίνουμε με την οικογένειά μου και φοβάμαι για το πιο θα είναι το τέλος.
Είμαστε δύο άνθρωποι νέοι, έτοιμοι να στύψουμε την πέτρα. Έχουμε πάει παντού για να βρούμε δουλειά, έχουμε ρωτήσει όλο τον κόσμο για μία θέση εργασίας, αλλά βρίσκουμε συνεχώς κλειστές πόρτες, και παίρνουμε μία και μόνο απάντηση, «Δεν χρειαζόμαστε άτομα».
Ο άντρας μου απολύθηκε από το εργοστάσιο που δούλευε στις αρχές του χρόνου. Μέχρι το περασμένο Πάσχα, κουτσά στραβά, τα βγάζαμε πέρα, έκανε λίγα μεροκάματα από εδώ και από εκεί. Από το Πάσχα μέχρι σήμερα όμως τα έσοδά μας είναι 100ευρώ το μήνα, που παίρνω εγώ, καθαρίζοντας ένα γραφείο και 320ευρώ το δίμηνο, το επίδομα των πολυτέκνων. 420ευρώ το δίμηνο. Με αυτά τα χρήματα, πρέπει να πληρώσω, φως, νερό, τηλέφωνο. Με αυτά τα χρήματα πρέπει να φάμε. Με αυτά τα χρήματα πρέπει να αγοράσω τα φάρμακα για το άσθμα που παίρνουν τα δύο μου αγόρια. Με αυτά τα χρήματα πρέπει να καλύψω τις βασικές ανάγκες τις οικογένειάς μου, αλλά δυστυχώς, όπως θα καταλάβαινε και ο πιο χαζός άνθρωπος σε αυτή την χώρα 420ευρώ το δίμηνο, δηλαδή μόλις 210ευρώ το μήνα ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ!
Το σπίτι μας το έχουμε αγοράσει με δάνειο, το οποίο έχω σταματήσει να το πληρώνω εδώ και δύο χρόνια. Όταν δηλαδή η οικονομική κρίση χτύπησε και την δική μας πόρτα. Δεν θυμάμαι καν πόσο είναι το ποσό που χρωστάμε στην τράπεζα, έχω χάσει τον λογαριασμό και στη κατάσταση που βρίσκομαι αυτή την στιγμή έχει σταματήσει και να με απασχολεί.
Στις 29 Οκτωβρίου, ήρθε στο σπίτι μας το συνεργείο της ΔΕΗ και μας έκοψε το ρεύμα. Έτρεξα αμέσως στα γραφεία της ΔΕΗ, πήγα στον διευθυντή, τον παρακάλεσα να μου κάνει ένα διακανονισμό, με ένα ποσό που να μπορώ να πληρώσω. Μου ζητούσε 300ευρώ άμεσα, εδώ και τώρα. Μου είπε «δώσε 300ευρώ, δεν ξέρω που θα τα βρεις και δεν μ’ ενδιαφέρει. Αν δεν μας πληρώσεις δεν μπορούμε να σου συνδέσουμε το ρεύμα». Το γεγονός πως στο σπίτι έχω 4 ανήλικα παιδιά δεν νομίζω καν να τον άγγιξε. Απλά αδιαφόρησε. Ήταν ανένδοτος!
Έφυγα από την ΔΕΗ έχοντας χάσει την γη κάτω από τα πόδια μου. Τι θα συνέβαινε όταν τα παιδιά θα επέστρεφαν από το σχολείο; Όχι αυτό δεν θα το άντεχαν ούτε αυτά, αλλά ούτε και εγώ. Έτσι αποφάσισα να αδιαφορήσω και εγώ για τους κανονισμούς της ΔΕΗ. Βρήκαν ένα κύριο, μάλλον ηλεκτρολόγος θα ήταν, ο οποίος μου είπε πως μπορεί να συνδέσει το ρολόι. Παράνομα! Είναι η πρώτη παρανομία που κάνω και εγώ στη ζωή μου! Του είπα χωρίς δεύτερη σκέψη να το συνδέσει αμέσως. Έτσι και έγινε. Λίγο καιρό μετά το συνεργείο της ΔΕΗ ήρθε ξανά, μου το έκοψαν για δεύτερη φορά και φυσικά το σύνδεσα ξανά… έτσι ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος αυτοί να το κόβουν και εγώ να το συνδέω. Βέβαια κάθε φορά που συμβαίνει αυτό μου βάζουν και από ένα πρόστιμο αλλά πλέον λίγο με ενδιαφέρει και αυτό.
Στην ΕΥΔΑΠ τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ο διευθυντής ευτυχώς είναι πάνω από όλα άνθρωπος. Μου είπε πως κανένας δεν πρόκειται να μου κόψει το νερό, και να δίνω όσα μπορώ, έστω και 10 ευρώ. Και αυτό κάνω. Δεν μου περισσεύουν ούτε αυτά τα 10ευρώ, τα κόβω από τις βασικές ανάγκες των παιδιών μου, αλλά ευγνωμονώ έναν άνθρωπο που έδειξε κατανόηση και τα δίνω κάθε μήνα.
Στην γειτονιά δεν έχω δώσει δικαιώματα. Δεν ξέρει κανείς τι συμβαίνει πίσω από την πόρτα του σπιτιού μου. Προσπαθώ να κρατήσω την αξιοπρέπειά μου και πάνω από όλα την αξιοπρέπεια των παιδιών μου. Δεν ζητιανεύω και δεν θέλω να δώσω το δικαίωμα σε κανέναν να με λυπηθεί. Δεν έχω ανάγκη από λύπηση, από δουλειά έχω ανάγκη. Μια δουλειά για μένα και μία για τον σύζυγό μου.
Κανένα δικαίωμα δεν έχουν δώσει ούτε τα παιδιά μου στο σχολείο. Δεν λένε σε κανένα τι συμβαίνει στο σπίτι μας και αν πήγαν νηστικά σήμερα για μάθημα. Κάποιες μέρες τους αγοράζω ένα κουλούρι και το μοιράζω στα τρία. Δεν τους δίνω κάθε πρωί γάλα. Την μία μέρα γάλα, την άλλη τσάι κάποιες μέρες ίσως και τίποτα. Το μεσημέρι μαγειρεύω ρύζι, μακαρόνια, όσπρια… κρέας τρώμε μία φορά στις 15 και αυτό κοτόπουλο.
Τα παιδιά δείχνουν κατανόηση, βλέπουν τις προσπάθειές μας και κάνουν υπομονή. Όσο μπορούν. Όμως και αυτά κάποιες στιγμές δεν αντέχουν. Βλέπουν τους συμμαθητές τους φίλους τους και αναρωτιούνται εμείς γιατί να μην έχουμε, εμείς γιατί να μην μπορούμε.
Αυτό που με τρομάζει είναι πως τα αγόρια μου αγριεύουν. Η συμπεριφορά τους αλλάζει, γίνονται επιθετικά ενώ δεν ήταν. Για μικρά πράγματα ανούσια, επαναστατούν. Φοβάμαι πως και αυτά έχουν φτάσει στα όριά τους.
Δυστυχώς ούτε εγώ, ούτε ο σύζυγός μας δεν έχουμε καμία βοήθεια από τις οικογένειες μας… Και αυτοί τα βγάζουν δύσκολα πέρα.
Ο λόγος που σήμερα έκατσα και έγραψα όλα αυτά είναι γιατί ζητάω μέσα από τα βάθη της καρδιά μου βοήθεια. Δεν ζητιανεύω, δεν θέλω από κανέναν να μου δώσει χρήματα ή φαγητό. Μια δουλειά ζητάω για μένα και για τον σύζυγό μου. Μία δουλειά για να σταθούμε στα πόδια μας. Μια δουλειά για να σηκώσουμε και πάλι κεφάλι. Γιατί δεν αντέχω αυτές τις μέρες, όπως την σημερινή, που στο πορτοφόλι μου δεν έχει ούτε ένα ευρώ για αγοράσω ένα ψωμί.
Ποτέ δεν πίστευα, ούτε εγώ ούτε ο σύζυγός μου ότι θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Δεν ήμασταν πλούσιοι, αλλά είχαμε όλα όσα χρειαζόμασταν και ήμασταν ευτυχισμένοι. Η ζωή μας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν ένας καθημερινός αγώνας αλλά δεν παραπονιόμουν, μου έφτανε η αγκαλιά των παιδιών μου και η ικανοποίηση να τους παρέχω όσα χρειάζονται. Αυτό είναι, που με σκοτώνει σήμερα. Δεν με νοιάζει για μένα αλλά δεν μπορώ, δεν αντέχω να μην μπορώ να δώσω στα παιδιά μου όσα χρειάζονται. Κρατάω με νύχια και με δόντια την οικογένειά μου δεμένη. Με τον σύζυγό μου έχουμε γίνει ένα, είμαστε εγώ γι’ αυτόν και αυτός για μένα.
Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, παρακαλάω όλο τον κόσμο να με βοηθήσει να βρω μια δουλειά. Αυτό θα με έκανε ευγνώμων… θα επέστρεφε το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών μου. Μια δουλειά για να μπορώ να ζήσω και εγώ, και τα παιδιά μου αξιοπρεπώς.
Σας ευχαριστώ!
Με εκτίμηση
Κ. Α.
Από Πάτρα

Πηγή: nocomments

Πανόραμα Αντιφασιστικού Κινηματογράφου (Α’ κύκλος)

Πανόραμα Αντιφασιστικού Κινηματογράφου

(Α’ κύκλος)

Ο κομφορμιστής (1970) 107 λεπτά  Σκηνοθέτης: Bernardo Bertolucci σ’ ένα σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο διάσημο μυθιστόρημα (1951) του Αλμπέρτο Μοράβια Ηθοποιοί: Jean-Louis Trintignant, Stefania Sandrelli και Gastone Moschin Λίγα λόγια για την ταινία: «Ο Κομφορμιστής» είναι από τις πιο γοητευτικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο δημιουργός του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι εκείνη την εποχή έβρισκε, επιτέλους, τον εαυτό του. Ξέφευγε από δυο επιρροές που τον κράταγαν δεμένο στην αντιγραφή. Με τον «Κομφορμιστή» απαλλάχτηκε οριστικά από την επίδραση του Γκοντάρ, σε σχέση με τον κινηματογράφο, και από την επίδραση του διάσημου ποιητή πατέρα του (Ατίλιο Μπερτολούτσι) σε σχέση με το περιεχόμενο και τη φιλοσοφία. Μέχρι τότε, ζούσε στη σκιά αυτών των δύο αντρών. «Ο Κομφορμιστής» είναι η έκτη ταινία του Μπερτολούτσι και είναι ολόκληρη δική του! Από την αρχή μέχρι το τέλος έχει ένα καταπληκτικό γούστο. Η φόρμα της, που είναι πολύ φανερή και επιδεικνύεται από τον σκηνοθέτη, σε καμία περίπτωση δεν την κάνει δυσκίνητη. Αντίθετα, έχει και αυτή μετατραπεί σε εκφραστικό μέσο. Ό,τι βγαίνει από τους χαρακτήρες των ηρώων της βγαίνει και από τις κινήσεις της μηχανής, τους φωτισμούς, τα κοστούμια, τα ντεκόρ, τη μουσική και τους ήχους της. Πρόκειται για μια άριστα οργανωμένη ομοιογένεια. Για μια κινηματογραφική πολυτέλεια! Η ταινία στηρίζεται στο ομότιτλο βιβλίο ενός άλλου πολύ μοντέρνου στιλίστα. Του πολυγραφότατου (27 βιβλία, άρθρα, δοκίμια, κριτικές, κλπ.) Αλμπέρτο Μοράβια. Αναφέρεται σε μια ιστορία που εξελίσσεται στο Παρίσι δυο χρόνια πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένας νεαρός Ιταλός άντρας, ο οποίος θέλοντας να ικανοποιήσει τον ...κομφορμισμό του υπηρετεί άκριτα το φασισμό, στέλνεται στο Παρίσι να εκτελέσει έναν Ιταλό καθηγητή, ο οποίος δημιουργεί προβλήματα στον Μουσολίνι. Εκεί ο Ιταλός εκτελεστής, ο οποίος ό,τι κάνει το κάνει για την καλοπέρασή του, και όχι από πίστη στο φασισμό, διαπιστώνει πως ο καθηγητής που καλείται να εκτελέσει υπήρξε δικός του καθηγητής. Από τους αγαπημένους του!.. Η συνέχεια … επί της οθόνης. Η σκηνή πάντως του φινάλε, από τις καλύτερες στον παγκόσμιο κινηματογράφο (πολλοί άλλοι σκηνοθέτες προσπάθησαν να την αντιγράψουν) είναι πολύ αποκαλυπτική. Και διδακτική.	Λίγα λόγια για το μυθιστόρημα του Μοράβια: Το μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια Ο «Κομφορμιστής» (1951) είναι κάτι παραπάνω από την απλή ιστορία ενός γαμήλιου ταξιδιού στο Παρίσι είναι η ιστορία ενός εγκλήματος που έχει διαπράξει το κράτος, η βιογραφία ενός άντρα, η περιγραφή μιας εποχής και μιας κοινωνίας. Ο συγγραφέας περιγράφει υπόγεια την άνοδο του φασισμού, το πώς ένα ολοκληρωτικό μικροαστικό κίνημα καταβρόχθισε έναν άνθρωπο, τον Μαρτσέλο, και πώς γι’ αυτό δε φταίει κανένας εκτός από τον ίδιο. Ο «Κομφορμιστής» είναι η προσωπογραφία ενός ανθρώπου μέσα στο πλαίσιο της ηθικής που χαρακτηρίζει την εποχή μας: τον κομφορμισμό, τη συμμόρφωση στις ποταπές μικροαστικές αξίες. Το δέκατο ένατο αιώνα ήρωας ήταν ο επαναστάτης, ο άνθρωπος που ήθελε να ξεχωρίζει, να εναντιώνεται. Αυτός διέφερε ριζικά από τους άλλους. Κατά τον Μοράβια, ο ήρωας των καιρών μας είναι ο κομφορμιστής ή, καλύτερα, ο άνθρωπος που δε θέλει να ξεχωρίσει. Όμως, πέρα από το πολιτικό νόημα, το μυθιστόρημα παρουσιάζει μια πραγματική και συγκεκριμένη εικόνα της σύγκρουσης ανάμεσα σε μια κοινωνία λογικής και σε μια κοινωνία όπου πάνω απ’ όλα κυριαρχεί η ηθική αταξία. Κυριακή 25 Νοέμβρη 2012, 8.00 μ.μ. στο Τ.Ε.Ε. (Νεάρχου 23, Χανιά)
Οι καταραμένοι (1969) 156 λεπτά   Σκηνοθέτης:   Luchino Visconti Σενάριο: Luchino Visconti, Nicola Badalucco, Enrico Medioli Χώρα παραγωγής: Ιταλία, Δυτική Γερμανία. Μουσική: Maurice Jarre Φωτογραφία: Armando Nannuzzi, Pasqualino De Santis Ηθοποιοί: Dirk Bogarde, Ingrid Thulin, Helmut Griem, Helmut Berger, Renaud Verley, Umberto Orsini, Charlotte Rampling, Reinhard Kolldehoff, Albrecht Schoenhals, Florinda Bolkan, Nora Ricci, Irina Wanka, Karin Mittendorf, Valentina Ricci, Wolfgang Hillinger κ.α. Λίγα λόγια για την ταινία: 28 Φεβρουαρίου 1933. Κατά τη διάρκεια μιας οικογενειακής συνάθροισης, ο ηλικιωμένος πατριάρχης της οικογένειας Γιόακιμ φον Έσεμπερκ ορίζει αντιπρόεδρο της χαλυβουργίας τον αξιωματικό των SA Κονσταντίν για να εξευμενίσει το ναζιστικό κόμμα. Η απόφαση αναγκάζει τον φιλελεύθερο Χέρμπερτ να παραιτηθεί. Την ίδια νύχτα, ο Γιοακίμ δολοφονείται, και το έγκλημα αποδίδεται στον Χέρμπερτ. Στην πραγματικότητα, οι φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας που έγινε ύστερα από προτροπή του αξιωματικού των SS Άσενμπαχ, είναι η Σοφία φον Έσενμπεκ και ο εραστής της, Φρίντριχ Μπρούνμαν. Την πλειοψηφία των μετοχών αποκτά ο Μάρτιν, ανιψιός του Γιοακίμ και γιος της Σοφίας, ο οποίος, όντας υποχείριο της μητέρας του, ορίζει πρόεδρο της εταιρείας τον εραστή της. Για να κατακτήσει το επίζηλο αξίωμα, ο Κονσταντίν εκβιάζει τον Μάρτιν με όπλο την αυτοκτονία μιας Εβραιοπούλας την οποία είχε αποπλανήσει. Όμως, κατά τη σφαγή των SA (30 Ιουνίου 1934), ο Φρίντριχ δολοφονεί τον Κονσταντίν. Τώρα, όλη η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της Σοφίας και του εραστή της, οι οποίοι, για ν’ αναγκάσουν τον Χέρμερτ να γυρίσει πίσω και να παραδοθεί, εξοντώνουν τη σύζυγό του και κλείνουν σε άσυλο τις μικρές του κόρες. Ανήσυχος από την άνοδο των δύο εραστών, ο Άσενμπαχ, υποστηρίζει τον Μάρτιν. Υπό το βάρος ψυχο-σεξουαλικών διαταραχών και γεμάτος οργή, ο Μάρτιν βιάζει τη μητέρα του, κι αφού συναινέσει στο γάμο της Σοφίας με τον Φρίντριχ, τους αναγκάζει ν’ αυτοκτονήσουν.	Ο σκηνοθέτης για την ταινία:     «Η ιδέα μου ήταν να δείξω την ιστορία μιας οικογένειας, στους κόλπους της οποίας συμβαίνουν εγκλήματα που ουσιαστικά, μένουν ατιμώρητα. Που και πότε, στη σύγχρονη ιστορία, θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο; Μόνο επί ναζισμού με τις μαζικές σφαγές και τις δολοφονίες που μένουν ακόμα ατιμώρητες. Γι’ αυτό τοποθέτησα την ιστορία αυτής της οικογένειας, που έπρεπε να είναι η ιστορία του χάλυβα, στη Γερμανία, στη διάρκεια της ανόδου του ναζισμού.     Σ’ όλες μου τις ταινίες υπάρχει ένας νεκρός πατέρας. Ο νεκρός πατέρας συμβολίζει μεν το παρελθόν, αλλά και αποτελεί το σημείο εκκίνησης της ιστορίας. Σε κάθε ιστορία, όμως, τον πραγματεύομαι αλλιώς, λαμβάνοντας υπόψη μου τον διαφορετικό προσωπικό και κοινωνικό περίγυρο.     Στα ‘Μακρινά αστέρια της άρκτου’, ο νεκρός πατέρας παραπέμπει, κάπως θολά, στον Αγαμέμνονα ή, μάλλον, στα παιδιά που εκδικούνται τη μητέρα τους μετά το θάνατο του πατέρα, όπως στην Ορέστεια. Εδώ, αντίθετα, ο θάνατος του Γιοακίμ είναι ένα πολιτικό γεγονός: η εξόντωση των φιλελευθέρων στη Γερμανία…     Η ιδέα της αιμομιξίας γεννήθηκε σιγά-σιγά, κατά τη διάρκεια της συγγραφής του σεναρίου, και υπήρξε καρπός μιας εντελώς ελεύθερης δραματουργικής-αφηγηματικής ανάπτυξης. Είναι το τελευταίο βήμα που κάνει ο Μάρτιν για να κατακτήσει το δικαίωμα να είναι ένας πραγματικός ναζί, δηλαδή να μη διστάζει μπροστά σε τίποτα, μπροστά σε κανένα έγκλημα. Στην αρχή, ο ναζισμός επιλέγει για πιόνι του, απ’ όλα τα μέλη της οικογένειας, τον βίαιο, θορυβώδη, ζωώδη Κονσταντίν, ο οποίος, όμως, αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Γι’ αυτό και, στη συνέχεια, οι ναζί χρησιμοποιούν έναν τεχνικό, τον Φρίντριχ, που αποδεικνύεται εξίσου λάθος επιλογή, όχι μόνο γιατί μερικές φορές δειλιάζει μπροστά στο έγκλημα (διατηρεί κάποιες αναλαμπές συνείδησης), αλλά και γιατί έχει την αξίωση να κρίνει τα πράγματα με τον δικό του τρόπο. Στο τέλος, τελευταία λύση, ο ναζισμός διαλέγει τον Μάρτιν (ένα ασυνείδητο τσογλάνι, έναν έκφυλο, ένα σκουλήκι, που δεν κάνει καμιά διάκριση ανάμεσα στην ξαδέλφη του και σε μιαν άγνωστη), για να τον κάνει όργανό του» [1]. Σάββατο 01 Δεκέμβρη 2012, 8.00 μ.μ. στο Τ.Ε.Ε. (Νεάρχου 23, Χανιά)
Έλα να δεις (1985) 136 λεπτά   Σκηνοθέτης: Elem Klimov Ηθοποιοί: Aleksey Kravchenko, Olga Mironova και Liubomiras Lauciavicius Λίγα λόγια για την ταινία: Οι πόρτες κλείνουν. Πίσω τους βρίσκονται εγκλωβισμένοι 149 άνθρωποι από τους οποίους 75 παιδιά. Κλειδωμένοι από τις ομάδες τιμωρίας των ναζιστών οι οποίοι είχαν εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση, καίγονται ζωντανοί. Στις 22 Μαρτίου 1943, το οι κάτοικοι του χωριού Κατίν στη Λευκορωσία, πέφτουν θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, αλλά δεν είναι οι μόνοι. Την ίδια μοίρα με το Κατίν είχαν 618 χωριά της περιοχής, από τα οποία τα 185 χάθηκαν οριστικά από το χάρτη. Το 1985 ο Έλεμ Κλίμοφ (1933-2003) με αφορμή το τραγικό αυτό γεγονός, γύρισε την ταινία «Έλα να δεις», μια συγκλονιστική καταγραφή μέσα από τα μάτια ενός 12χρονου παιδιού. Η ελεγεία της φρίκης: Ο Κλίμοφ βαδίζοντας στα βήματα της μεγάλης σοβιετικής κινηματογραφικής σχολής, συνδυάζει την ποίηση με το ρεαλισμό σε μια ταινία που αγγίζει τα όρια του αριστουργήματος. Ο σκηνοθέτης παίρνει αφορμή από τα αληθινά γεγονότα για να δημιουργήσει, μέσα από την αρτιότητα των εικόνων του, μια εξαιρετική αντιναζιστική ταινία, ένα συγκλονιστικό αντιπολεμικό δράμα. Η κάμερα ακολουθεί τον Φλόρια, ένα 12χρονο αγόρι που θέλει να πολεμήσει τους ναζί. Κατατάσσεται σε μια αντάρτικη ομάδα αλλά όταν ξεκινούν για αποστολή δεν τον παίρνουν μαζί τους για να μην κινδυνεύσει. Στο δάσος συναντά την Γκλάσα, μια όμορφη έφηβη και ξεκινούν μαζί για το χωριό του. Θαυμάσιες εικόνες, η Γκλάσα να χορεύει χαριτωμένα, ένας ερωδιός να περιφέρεται ανάμεσά τους, η ομορφιά λίγο πριν αντικρίσουμε την φρίκη. Και έρχεται γρήγορα η φρίκη, καλπάζοντας, το χωριό του Φλόρια έχει καταστραφεί, η οικογένειά του δολοφονήθηκε. Τα δυο παιδιά φεύγουν, βρίσκουν τους φυγάδες ενός χωριού να κρύβονται από τους ναζί. Έχουν φτιάξει ένα ομοίωμα του Χίτλερ και όταν κάποιος λέει: «Να το γεμίσουμε ακαθαρσίες», κάποιος άλλος του απαντά: «Δεν έχουμε. Είμαστε φτωχοί». Πεινούν και ο Φλόρια φεύγει μαζί με δύο συντρόφους του να βρουν τροφή. Εκείνοι θα σκοτωθούν, ο νεαρός θα μείνει μόνος και θα βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τη ναζιστική θηριωδία. Θα δει τους κατοίκους ενός χωριού να στοιβάζονται σε μια αποθήκη και να καίγονται ζωντανοί. Η παιδική αθωότητα του αγοριού αφανίζονται μέσα σε μερικές μέρες. Ακόμη και τα χαρακτηριστικά του άλλαξαν. Γέμισε ρυτίδες, τα μαλλιά του άσπρισαν, το βλέμμα του έχασε τον ενθουσιασμό που είχε όταν ξεκίνησε να γίνει στρατιώτης. «Είστε ένα έθνος που δε δικαιούται να υπάρχει. Μεταδίδετε την ασθένεια του κομουνισμού. Εμείς αναλάβαμε να σας αφανίσουμε. Κι αν δεν το καταφέρουμε σήμερα, θα το καταφέρουμε αύριο». Τα ανατριχιαστικά λόγια του φανατισμένου ναζιστή σταματούν από τους πυροβολισμούς της εκδίκησης. Ο Φλόρια παίρνει το όπλο του και πυροβολεί για πρώτη φορά. Πυροβολεί το πορτρέτο του Χίτλερ, πολλές φορές, με λύσσα.	Ο Σον Πεν για την ταινία του Έλεμ Κλίμοφ: «Πριν από μερικά χρόνια μου τηλεφώνησε ο πατέρας μου και μου είπε να αφήσω ό,τι κι αν έκανα και να πάω στο Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες. Κάποιο τμήμα είχε προγραμματίσει προβολή μια ρωσικής ταινίας, ενός σκηνοθέτη ονόματι Κλίμοφ και δεν έπρεπε να τη χάσω. Βετεράνος σε πάνω από 36 αποστολές στο Βερολίνο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο πατέρας μου ποτέ δεν υπήρξε ένθερμος θαυμαστής των ταινιών που αναφέρονται στον πόλεμο αντιλαμβανόμενος είτε τις ανακρίβειες, είτε την τάση της ρομαντικής θέασης των μαχών. Αυτή η ταινία ήταν το ‘Έλα να δεις’, μια εξαιρετική αντιπολεμική ταινία. Χαίρομαι που έφτασα ως εκεί, εκείνη την ημέρα γιατί αυτό που είδα θα μείνει χαραγμένο μέσα μου για πλάνα. Είναι ένα αριστούργημα, όχι μόνο για τον κινηματογράφο αλλά και για όλη την ανθρωπότητα». Εν πρώτοις, το «Έλα να δεις» είναι ένα εικαστικό επίτευγμα. Η ποίηση των εικόνων του Κλίμοφ, η ιμπρεσιονιστική αισθητική τους σχεδόν υπνωτίζουν το θεατή. Κι όταν η ποίηση αρχίζει να παραχωρεί τη θέση της στο ρεαλισμό, διατηρώντας όμως την ιμπρεσιονιστική προσέγγιση, ο θεατής αισθάνεται να δονείται εσωτερικά. Είναι η φρίκη και ο θυμός που έρχονται να δικαιώσουν τις εικόνες ενός σκηνοθέτη που προσέφερε ένα αριστούργημα στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Σάββατο 08 Δεκέμβρη 2012, 8.00 μ.μ. στο Τ.Ε.Ε. (Νεάρχου 23, Χανιά)
Το ταμπούρλο (1979) 142 λεπτά Σκηνοθέτης: Φόλκερ Σλέντορφ, Ηθοποιοί: Μάριο Αντόρφ, Άντζελα Γουίνκλερ και  Ντέιβιντ Μπένεντ Λίγα λόγια για την ταινία: Το Ντάντσινγκ, που σήμερα λέγεται Γκντάνσκ και ανήκει στην Πολωνία, φιλοξενούσε στο μεσοπόλεμο τρεις κοινότητες: Πολωνούς, Γερμανούς κι Εβραίους. Στην πόλη αυτή γεννιέται στα 1924 ένα παιδί με πρόωρη ανάπτυξη και ιδιαίτερα χαρίσματα: ο Όσκαρ. Μόλις έφτασε στα τρία χρόνια του, αποφάσισε να σταματήσει να μεγαλώνει! Με σύμμαχο το τσίγκινο τύμπανό του, αρνείται να συμμετάσχει στην παραφροσύνη και την υποκρισία του κόσμου των μεγάλων, χτυπώντας το σε διαφορετικούς τόνους και ρυθμούς. Βασισμένη στο ομώνυμο αλληγορικό βιβλίο του Γκύντερ Γκρας, η ταινία αποτελεί μια τοιχογραφία της κρίσιμης για τη Γερμανία περιόδου 1924-1945. Τα τρία πρώτα χρόνια, στα οποία ο Όσκαρ μεγαλώνει κανονικά, συμπίπτουν με μια περίοδο δημοκρατίας στη χώρα, που ωστόσο δεν κατάφερε να ανακόψει τη φόρα του επερχόμενου ναζισμού. Από κει και μετά, βλέπουμε όλα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα μέσα από το φίλτρο της αθωότητας του παιδιού, που δίνει σ’ αυτά μυθολογικές και φανταστικές διαστάσεις. Η προσπάθεια του Γκρας και του Σλέντορφ ν’ αμβλυνθούν οι πληγές που άφησε η περίοδος αυτή, μας είναι κατανοητή: ακόμη και οι πιο θερμοί υποστηριχτές της ιστορικής ακρίβειας ανατριχιάζουν μπροστά στη ναζιστική κτηνωδία. Άλλωστε, γίγαντες του γερμανικού πνεύματος σαν τον Μπρεχτ, προτίμησαν πολλές φορές το συμβολισμό και τη σάτιρα προκειμένου ν’ αποτυπώσουν την πραγματικότητα στα έργα τους. Ο τρόμος κι η αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ είναι σκληρή για να την αντικρίσει κανείς κατάματα. Κάτω απ’ αυτή την οπτική γωνία, βλέπουμε εντυπωσιακές εικόνες από αστραφτερά ντεκόρ, που συνθέτουν μια πανέμορφη ταινία (να σημειωθεί ότι η παραγωγή είναι τετραεθνής: Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία και Γιουγκοσλαβία!). Στο καστ, ξεχωρίζει ο δωδεκάχρονος Νταβίντ Μπένετ, που εμψυχώνει υπέροχα τον δύσκολο και τραγικό συνάμα ρόλο ενός παιδιού-ενήλικα. Το «Ταμπούρλο» πήρε το όσκαρ της καλύτερης ξένης ταινίας, μοιράστηκε το Χρυσό Φοίνικα του φεστιβάλ των Κανών (με το «Αποκάλυψη Τώρα» του Κόππολα) και χαρακτήρισε-ολοκλήρωσε μια σημαντική δεκαετία για το γερμανικό σινεμά.	Λίγα λόγια για το βιβλίο του Γκύντερ Γκράς Το τενεκεδένιο ταμπούρλο:   Το σοκ που προκάλεσε το Τενεκεδένιο ταμπούρλο στη μεταπολεμική Γερμανία το 1959, όταν πρωτοεκδόθηκε ήταν ανάλογο και της τεράστιας κυκλοφοριακής επιτυχίας του. Μέσα σε έναν χρόνο μόνο η γερμανική έκδοση του μυθιστορήματος ξεπέρασε σε πωλήσεις τις 300.000 αντίτυπα. Ήταν η πλέον ευφάνταστη αλληγορία για τη ναζιστική Γερμανία, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις τύψεις και το αίσθημα ενοχής των Γερμανών για τη χιτλερική εποχή…. Η σημασία του βιβλίου του: «Το τενεκεδένιο ταμπούρλο» υπήρξε σημαντική για τα ευρωπαϊκά γράμματα γιατί είναι το πρώτο μυθιστόρημα που σπάει την παράδοση του εσωτερικού μυθιστορήματος και, όπως λέει ο Τζορτζ Στάινερ, ο Γκρας συνεχίζει εκεί όπου σταμάτησε ένας άλλος προπολεμικός συγγραφέας της Γερμανίας, ο Αλφρεντ Ντέμπλιν, με το κορυφαίο του μυθιστόρημα Βερολίνο, Αλεξάντερπλατς. Από τα υπόλοιπα μυθιστορήματα του Γκρας ξεχωρίζουν Η γάτα και το ποντίκι (1963) και τα Σκυλίσια χρόνια (1965). Αυτά, μαζί με το Τενεκεδένιο ταμπούρλο, αποτελούν τη λεγόμενη Τριλογία του Ντάντσιχ. Η αυτοβιογραφία του είναι ένα ειλικρινές και συγκινητικό βιβλίο που δεν αποκαλύπτει μόνο το ναζιστικό «παρελθόν» του αλλά και πολλές πτυχές της ζωής του, την προσπάθειά του να εκφραστεί, να βρει τον δρόμο του και να βάλει σε τάξη τη ζωή του. Στο Τενεκεδένιο ταμπούρλο διαβάζουμε την ιστορία ενός νάνου ονόματι Οσκαρ, γιου μπακάλη, ο οποίος αντιπροσωπεύει τον μέσο Γερμανό. Ο νάνος του Γκρας, από τις εκπληκτικότερες φιγούρες του μεταπολεμικού μυθιστορήματος, δεν μιλάει αλλά βγάζει κάτι παράξενες τσιρίδες ικανές να κομματιάσουν οποιοδήποτε γυαλί. Ο Όσκαρ έχει ένα τενεκεδένιο ταμπούρλο που το λατρεύει και το χτυπά όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Τα χρόνια περνούν, ο νάνος μεγαλώνει αλλά έχει πάψει να ψηλώνει από τα τρία του χρόνια. Έρχεται ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η μεταπολεμική εποχή αλλά ο τρομερός νάνος συνεχίζει να χτυπάει το ταμπούρλο του και στο τέλος καταδικάζεται για φόνο και καταλήγει στο ψυχιατρείο. Ποιος είναι ο Όσκαρ και τι είναι το ταμπούρλο του δεν δυσκολευόμαστε να το καταλάβουμε. Ο Όσκαρ είναι μια διαστροφική εκδοχή του Πίτερ Παν. Εδώ όμως ο κάπτεν Χουκ και οι πειρατές του παραμυθιού έχουν αντικατασταθεί από τους ναζιστές και το μυθιστόρημα του Γκρας λειτουργεί ως γκροτέσκα και βιτριολική αλληγορία για τη Γερμανία, τον πόλεμο, το ναζιστικό καθεστώς και τη μεταπολεμική εποχή των τύψεων που ακούγονται κάτω από τα χτυπήματα του τενεκεδένιου ταμπούρλου. Η πολιτική μεταφορά του Γκρας είναι μεγαλειώδης: όπως δεν μεγαλώνει ο Όσκαρ έτσι δεν ενηλικιώνεται και η κοινωνία στην οποία ζει. Ο συγγραφέας επιχειρεί και επιτυγχάνει τον ευφυέστερο και δυσκολότερο συνδυασμό: τη σαρκαστική ανάκληση του παρελθόντος με την πικρή και μακάβρια ανάγνωση του παρόντος. Γι’ αυτό άλλωστε το βιβλίο δεν μας λέει μόνο τι ήταν η Γερμανία της χιτλερικής εποχής και του μεταπολεμικού οικονομικού θαύματος, αλλά συνιστά και ένα υπερμεγεθυσμένο ηθικό σχόλιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της μικροαστικής ηθικής μέσα από την οποία ξεπήδησε το χιτλερικό άγος. Και σαν όλα τα μεγάλα έργα αυτού του είδους, όπως το καλλιέργησαν ο Στερν, ο Ραμπελέ και ο Τζόναθαν Σουίφτ, προκαλεί σαρκαστικά γέλια και ταυτοχρόνως ξύνει πληγές. Δεν είναι περιττό να πούμε ότι το χειμαρρώδες αυτό μυθιστόρημα διαβάζεται σχεδόν απνευστί. Κυριακή 16 Δεκέμβρη 2012, 8.00 μ.μ. στο Τ.Ε.Ε. (Νεάρχου 23, Χανιά)

Διοργάνωση: ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

---

[1] Λουκίνο Βισκόντι (Απόσπασμα από συνέντευξή του στον Stefano Roncoroni (1970), που παρατίθεται και στο Leggere Visconti, Πάβια 1976.) Από τον τόμο «Luchino Visconti» έκδοση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2001