Καταγγελία της ΟΕΝ για μπαράζ τραμπούκικων επιθέσεων της ΚΝΕ

Συντάχθηκε απο τον/την ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Τρίτη, 28 Δεκέμβριος 2010

Η Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας καταγγέλλει το μπαράζ τραμπούκικων επιθέσεων που εξαπόλυσε τις τελευταίες μέρες η ΠΚΣ της ΚΝΕ όχι μόνο ενάντια στο σχήμα ΑΝΑΣΑ-ΕΑΑΚ στην Πάντειο αλλά και συνολικά στην ΕΑΑΚ. Την Δευτέρα 13/12 30 μέλη της ΠΚΣ επιτέθηκαν σε 4 συντρόφους της ΕΑΑΚ στην Πάντειο με σκοπό να πάρουν τον μοναδικό κεντρικό χώρο που είχε το σχήμα για την παρέμβαση του (αφισοκόλληση , ανακοινώσεις). Στη συνέχεια αφού πρώτα τραμπούκισαν και χτύπησαν τους συντρόφους ανάρτησαν στη συγκεκριμένη κολώνα τιμητική πλακέτα, για να τιμήσουν δήθεν την αγωνίστρια Σωτηρία Βασιλακοπούλου, η οποία δολοφονήθηκε έξω από το εργοστάσιο της ΕΤΜΑ το 1980 από τραμπούκους της εργοδοσίας, Έτσι άφησαν στο σχήμα ουσιαστικά δύο επιλογές, ή να αποδεχτεί τον τραμπουκισμό και την επίθεση και να μην κάνει τίποτα ή να κάνει αυτό που έκανε. Δηλαδή να ανακαταλάβει τον χώρο που του ανήκει και χωρίς να βεβηλώσει την μνήμη της αγωνίστριας, να αφαιρέσει την πλάκα που έφερε την υπογραφή της ΚΝΕ και να την παραδώσει στους κατόχους της. Το αποτέλεσμα ήταν η επίθεση των σταλινικών στα μέλη της ΕΑΑΚ και ο τραυματισμός πολλών από αυτούς. Την ίδια επίθεση οργάνωσαν στη συνέχεια και σε άλλες σχολές της Αθήνας αλλά και της επαρχίας αποδεικνύοντας ότι δρούσαν στη βάση ενός σχεδίου βίας συνολικά ενάντια στην ΕΑΑΚ. Η πράξη αυτή υπενθυμίζει τον άθλιο και αντιδραστικό ρόλο που παίζει η σταλινική νεολαία και σήμερα. Την στιγμή που η Παιδεία αλλά και όλη η κοινωνία περνάει μέσα από την χρεοκοπία του καπιταλισμού και την κήρυξη ενός ταξικού πολέμου στην εργατική τάξη, η ΚΝΕ και το ΚΚΕ επιλέγουν να επιτεθούν σε μαχητικά κομμάτια του φοιτητικού κινήματος που έχουν έρθει σε ρήξη με την καθεστωτική πολιτική της. Ενώ σαμποτάρει όλες τις Γενικές Συνελεύσεις για την κλιμάκωση του αγώνα ενάντια στην αντιμεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου, κάνει την «πάπια» στις προκλήσεις του κράτους και της κυβέρνησης και δε βγάζει άχνα ενάντια στην καταστροφή της προτομής της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου από τον Βωβό έξω από το εργοστάσιο της ΕΤΜΑ, είναι πάντα πρόθυμη να οργανώσει παρόμοια πογκρόμ ενάντια σε κάθε αριστερή δύναμη. Το μπαράζ των σταλινικών επιθέσεων που συνεχίστηκε ενάντια στην ΕΑΑΚ σε όλη την Ελλάδα είναι αποτέλεσμα της αδιέξοδης, αντιφατικής και ουσιαστικά καθεστωτικής πολιτικής του ΚΚΕ, το οποίο προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει την σύγκρουση με την κυβέρνηση και την αστική τάξη. Το ΚΚΕ πατά σε δύο βάρκες: από τη μία μεριά θέλει να εμφανίζεται σα κόμμα διαμαρτυρίας και από την άλλη μεριά σα κυματοθραύστης της λαϊκής οργής (πορεία στο ..Συγγρού- Φιξ αντί στη Βουλή, καταγγελία για την επίθεση σε Χατζηδάκη αλλά κουβέντα για την κρατική καταστολή στην Γενική Απεργία). Βέβαια και η διαμαρτυρία έχει τα όρια της καθώς ενώ είναι ενάντια στις απολύσεις δεν το εμπόδισε να απολύσει 60 εργαζόμενους στο 902 στο όνομα «του νοικοκυρέματος της επιχείρησής του». Οι αγωνιστές της ΚΝΕ και του ΚΚΕ πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στην ηγεσία του ΚΚΕ και στην πολιτική της ταξικής συνεργασίας. Να παλέψουν σήμερα, όχι για «Λαϊκή Οικονομία , Λαϊκή Εξουσία που είναι μια αντιδραστική ουτοπία» (Β.Ι.Λένιν), αλλά για την δικτατορία του προλεταριάτου και τον ελευθεριακό κομμουνισμό που καμία σχέση δεν έχουν με την σταλινική αντίδραση η οποία οδήγησε σε ήττες το εργατικό κίνημα και τη νεολαία. Πρώτα από όλα καλούμε τη νεολαία, τους αγωνιστές των σχημάτων της ΕΑΑΚ και όλο το εργατικό κίνημα να μην ανεχτούν την βία των σταλινικών προβοκατόρων. Να κάνουν ότι χρειάζεται για την ανατροπή της Κυβέρνησης και το πέρασμα της εξουσίας τους εργάτες, σαρώνοντας τα εμπόδια που θέτουν τα σταλινικά στηρίγματα του απειλούμενου αστικού καθεστώτος στο δρόμο προς την επερχόμενη σοσιαλιστική επανάσταση. Το καθήκον της συντριβής του σταλινισμού, και το χτίσιμο του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος και μιας επαναστατικής νεολαίας είναι πιο επιτακτικό παρά ποτέ.

 

Οι 11 βουλευτές που σήκωσαν τις καταθέσεις τους

Οι βουλευτές ελέγχονται για τυχόν εκροή χρηµάτων στο εξωτερικό, καθώς εµφάνισαν κατά
τον έλεγχο «πόθεν έσχες» µειωµένες καταθέσεις (από 100.000  ως 400.000 ευρώ), χωρίς ωστόσο να δηµοσιοποιήσει τα ονόµατά τους.  Πάντως, ήδη στους «διαδρόµους» της Βουλής κυκλοφορούν κάποια ονόµατα βουλευτών, νυν και πρώην (θυµίζω ότι οι δηλώσεις «πόθεν έσχες» που δηµοσιοποιήθηκαν προ ηµερών αφορούσαν τη χρήση του 2009), οι οποίοι φέρονται ως ελεγκτέοι. Μεταξύ αυτών λέγεται ότι είναι οι ……. νυν Αρ. Σπηλιωτόπουλος, Θ. Καράογλου , Γ. Βαγιωνάς, Μάγια Τσόκλη, Ελενα Κουντουρά και Τσαµπίκα Ιατρίδη και οι πρώην Γ. Ορφανός, Σπ. Λιβανός και Π. ∆ούκας, αν και για τον τελευταίο λέγεται ότι αιτιολόγησε τη διαφορά που
εντόπισαν οι ορκωτοί ελεγκτές σε αγορά µετοχών. ∆εν γνωρίζουμε αν οι 11 θα πληρώσουν για τις αµαρτίες ολόκληρου του πολιτικού συστήµατος. Εκείνο που γνωρίζω είναι ότι οι φήµες και οι σπερµολογίες δεν µπορούν να υποκαταστήσουν τη διασταυρωµένη και επίσηµη εξήγηση που πρέπει να δώσει με στοιχεία και ονόµατα ο αρµόδιος αντιπρόεδρος της Βουλής.

www.troktiko.eu

ΕΣΥ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΣΑΙ;

Η αλυσίδα παιδικών ρούχων DRAM, με παραρτήματα σε όλη τη χώρα, υποχρεώνει τους εργαζόμενους να δουλεύουν υπερωριακά τις ημέρες των γιορτών χωρίς να τις πληρωθούν, και χωρίς να τους δίνει ρεπό για τις ώρες αυτές ή να τις υπολογίζει ως χρωστούμενες. Ο όμιλος ΦΟΥΡΛΗ, στον οποίο ανήκει αυτή η αλυσίδα καταστημάτων όπως και τα ΙΚΕΑ-ΙΝTERSPORT μέσω της TRADE STATUS, επέλεξε τις γιορτές και αυτή την περίοδο, χρησιμοποιώντας το φόβο της ανεργίας, να εκμεταλλευτεί ακόμη περισσότερο τους ήδη χαμηλόμισθους υπαλλήλους του.

Οι επιχειρήσεις και τα αφεντικά με πρόσχημα την οικονομική κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν, συνεχίζουν το μπαράζ των ανελέητων οικονομικών πιέσεων, επιβάλλοντας στους εργαζόμενους όρους εργασιακής σκλαβιάς και εξωθώντας τους στην εξαθλίωση και στην φτώχεια. Το κράτος, στην υπηρεσία των αφεντικών, προχωρά σε κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και των επιδομάτων, υποχρεώνει τους εργαζόμενους να υπογράφουν ατομικές συμβάσεις και επιτρέπει τον εκβιασμό της ανεργίας για όσους αρνoύνται αυτό το καθεστώς. Οι επιχειρήσεις καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να δημιουργήσουν ένα φτηνό εργατικό δυναμικό, χειραγωγημένο και όσο το δυνατόν πιο προσαρμόσιμο στις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν μέσα στις «γαλέρες» τους, έτσι ώστε να μην χάσουν ούτε ένα ευρώ από τα προσδοκώμενα κέρδη τους, αλλά όσο γίνεται να τα αυξήσουν, αντιτάσσοντας το φόβο της ανεργίας.

Απαιτούμε από τον όμιλο ΦΟΥΡΛΗ να σταματήσει τον εκβιασμό προς τους εργαζόμενους, που έχει ως στόχο το δικό του κέρδος. Σε αυτή την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχουν κηρύξει, όπου νόμοι και δικαιώματα χρόνων συρρικνώνονται και καταπατούνται, κανένας εργαζόμενος και καμία εργαζόμενη δεν πρέπει να μείνουν μόνοι.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Να μετατρέψουμε τον εφεδρικό στρατό εργασίας σε ενεργό στρατό της επανάστασης

(Εισήγηση στη συνδικαλιστική σύσκεψη του ΕΕΚ το φλεβάρη 2010)
Το πιο σημαντικό καθήκον της επόμενης περιόδου είναι να μπορέσουμε να κερδίσουμε την αποφασιστική επιρροή πάνω στο μεγαλύτερο τμήμα της εργατικής τάξης και να εμπλέξουμε τους πιο ενεργούς εργάτες στη πάλη για τα άμεσα και ζωτικά τους συμφέροντα.
Σε αντίθεση με τους αστούς πολιτικούς, το ρεφορμισμό και τον αναρχοσυνδικαλισμό, για τους κομμουνιστές δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ των οικονομικών και πολιτικών καθηκόντων της εργατικής τάξης.
Η σημερινή οικονομική κρίση του ενός εκατομμυρίου ανέργων, των χιλιάδων με προσωρινή ή μερική απασχόληση και χιλιάδων νεόπτωχων, προσφέρει ένα ευνοϊκό πεδίο παγίωσης των δεσμών του επαναστατικού κινήματος με πλατιά λαϊκά στρώματα. Αυτό συνεπάγεται μια συστηματική στροφή στα ζητήματα που απασχολούν την εργατική τάξη, ιδιαίτερα όσων αφορούν την επιδείνωση των όρων ζωής, εμπλεκόμενοι ενεργητικά στους αγώνες που διεξάγονται.
Το γεγονός ότι σημαντικοί απεργιακοί αγώνες δεν ξεσπούν αυθόρμητα αλλά με την καθοδήγηση των συνδικάτων δείχνει τον εξαιρετικό λόγο για τον οποίο γίνεται η συνδικαλιστική σύσκεψη.
Στενότερη επαφή με τις την εργατική τάξη σημαίνει πρώτα απ’ όλα στενότερη επαφή με τα συνδικάτα. Στόχος μας δεν είναι η μηχανική υποταγή των συνδικάτων αλλά το να διασφαλίσουμε ότι τα πιο μαχητικά και επαναστατικά στοιχεία της εργατικής τάξης δίνουν στο συνδικάτο μια κατεύθυνση που συμφωνεί με τα ιστορικά συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Η ποικιλία των καθηκόντων σε κάθε ιστορική στιγμή καθορίζονται από τις ανάγκες της εργατικής τάξης συνδυασμένα με την ικανότητα των πιο αφοσιωμένων εργατών να διεξάγουν μια ανελέητη μάχη με το κεφάλαιο στην πάλη τους για την εξουσία. Ιδιαίτερα αυτή τη περίοδο τα πολιτικά καθήκοντα μεγεθύνονται από το γεγονός της οικονομικής κρίσης και δημοσιονομικής κατάρρευσης, όπου το κεφάλαιο μεταβιβάζει τις επιπτώσεις της παγκόσμιας κρίσης συρρικνώνοντας δραματικά το επίπεδο διαβίωσης της εργατικής τάξης αλλά και άλλων κοινωνικών στρωμάτων.
Όμως το πρόβλημα δεν είναι να απευθυνθούμε στην εργατική τάξη για να αγωνιστεί για τον τελικό σκοπό αλλά να αναπτύξουμε τους αγώνες σε αυτή τη κρίσιμη ιστορική περίοδο για τα άμεσα ζητήματα, ένα αγώνα που μόνο αυτός μπορεί να οδηγήσει την εργατική τάξη στον τελικό σκοπό.
Η σημερινή εποχή είναι επαναστατική γιατί ακόμα και οι πιο μετριοπαθείς διεκδικήσεις είναι ασυμβίβαστες με τη συνεχιζόμενη ύπαρξη της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Το Πρόγραμμα Σταθερότητας & Ανάπτυξης της πράσινης κυβέρνησης και των διεθνών τοκογλύφων των Βρυξελλών είναι το πρόγραμμα αποσταθεροποίησης της ζωής της εργατικής τάξης. Το πρόγραμμα ψηφίστηκε αλλά ο φόβος για το αν θα υλοποιηθεί δεν προέρχεται από μια κυβέρνηση προσδεδεμένη στα συμφέροντα του κεφαλαίου αλλά από την ικανότητα και τη μαχητικότητα της εργατικής τάξης και πλατιών λαϊκών στρωμάτων.  Ο ίδιος ο Δεκέμβρης φοβίζει τους αστούς περισσότερο από τη καταστροφή των επιχειρήσεών τους ή των χρηματιστηριακών τους παραγώγων.
Μέσα από την παρέμβασή μας, η εργατική τάξη θα συνειδητοποιήσει ότι αν δεν θέλει να πεθάνει, πρέπει να πεθάνει ο καπιταλισμός.
Οφείλουμε επίσης να αντιληφθούμε ότι τα εκατομμύρια των ανέργων, των επισφαλώς εργαζομένων και των μεταναστών είναι ο πλέον επαναστατικός παράγοντας της εποχής μας.
Στα άμεσα σχέδια μας πρέπει να είναι να μετατρέψουμε τον εφεδρικό στρατό εργασίας σε ενεργό στρατό της επανάστασης.
Το γεγονός ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία θεωρεί ότι αυτά τα συνεχώς διογκούμενα τμήματα της εργατικής τάξης είναι υπόθεση του κράτους, τόσο πιο σημαντικό είναι για εμάς να μην υποταχτούν αυτά τα τμήματα στα γρανάζια του κράτους, της γραφειοκρατίας όπως τα stage, αλλά και να μην παραδοθούν σε απελπισμένες εξατομικευμένες λύσεις, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που το ελληνικό χρεοκοπημένο κράτος δεν έχει τους αναγκαίους πόρους για να διευθετήσει τις εκρηκτικές κοινωνικές συνέπειες. Η σταθερότητα του ελληνικού καπιταλισμού εξαρτάται από τις αποσταθεροποιημένες διεθνείς αγορές, στις οποίες υποκλίνεται έτσι κι αλλιώς το ελληνικό κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του.
Η συγκέντρωση αξιόμαχων δυνάμεων μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, στους άνεργους και τους μετανάστες, ο συντονισμός των δραστηριοτήτων τους σε ένα επαναστατικό πρόγραμμα πάλης, η μεγέθυνση του πεδίου του αγώνα σε όλη την επικράτεια δίνει μεγαλύτερες προοπτικές για την επερχόμενη σύγκρουση όπου πολλά ζητήματα θα κριθούν.
Η συνδικαλιστική σύσκεψη πρέπει να απορρίψει αντιλήψεις που λένε ότι οι αγώνες γίνονται για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και ο λαός την ψήφο του ή ότι ένας καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο είναι εφικτός και πολύ περισσότερο την άποψη ότι η εργατική τάξη ζητάει μερίδιο από τα κέρδη των καπιταλιστών.
Οι αγώνες γίνονται για να εξασφαλιστεί το επίπεδο ζωής της εργατικής τάξης, να μην καταστραφούν οι προϋποθέσεις για μια νέα κοινωνία που όμως μόνο μια κυβέρνηση των εργατών μπορεί να διασφαλίσει τη ζωή και τα δικαιώματα της πλειοψηφίας του λαού αφού σκοπός της είναι η κατάργηση των καπιταλιστικών κερδών και κάθε είδους εκμετάλλευσης και εξουσίας.
Γιάννης Χατζηγιάννης

Κοινή Ανακοίνωση Συνδέσμων Π.Α.Ο.Κ. Ρόδου & Κω

Μπράβο στα ΠΑΟΚια γι αυτή την ανακοίνωση. Αντε να παίρνουν κι άλλοι σειρά...
Με μεγάλη μας έκπληξη διαπιστώσαμε από τα γραφόμενα στα ΜΜΕ και τις αθλητικές ιστοσελίδες, πως η αγαπημένη μας ομάδα
τιμωρήθηκε με πρόστιμο 700 € για το σύνθημα περί Βουλής, που ακούστηκε στον αγώνα μπάσκετ με τον Κολοσσό Ρόδου.

Ένα σύνθημα που φώναξαν...

και φίλαθλοι Έλληνες πολίτες του Κολοσσού και καταχειροκροτήθηκε παρατεταμένα από...

όλο σχεδόν το κλειστό του Βενετοκλείου, πλην κάποιων παρισταμένων, που προφανώς θεωρούν το συγκεκριμένο «κτίριο» τσιφλίκι τους.

Ένα σύνθημα που γνωρίζει πλέον και ο τελευταίος λαθρομετανάστης αυτής της χώρας και χαίρει της εκτίμησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, ως μέσο αντίδρασης, απέναντι σε όλα τα δεινά που τραβάει από την “υψηλού επιπέδου” πολιτική ζωή, αυτής της χώρας, των παρασκηνίων, των σκανδάλων, της διαφθοράς, του δοσιλογισμού και της ανικανότητας.

Μετά τις μειώσεις μισθών συντάξεων και την επιβολή έκτακτων φόρων και χαρατσιών με “εκβιασμό” μέσω ΔΕΗ… έρχεται και η φίμωση του Έλληνα πολίτη.
Έλληνες πολίτες ξεκίνησαν να σας φωνάζουν το σύνθημα και απλά έτυχε να φοράνε διακριτικά του Π.Α.Ο.Κ. επαναλαμβάνοντας για μια ακόμη φορά, πως στη συνέχεια το φώναξε και το χειροκρότησε όλο το κλειστό. Δυστυχώς δεν μπορούμε να αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες αφού δεν υπήρχε τηλεοπτική κάλυψη.

Επειδή όμως ο λαός του Π.Α.Ο.Κ. “ενοχλεί” και θα είναι πάντα απέναντι σας και ποτέ μαζί σας, αφού δεν μπορείτε να τον φιμώσετε, επιβάλετε τιμωρίες στην ομάδα του, ως μέσο πίεσης, με τον προσφιλή σας εκβιαστικό τρόπο.

Να χαίρεστε τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη σας, που εσείς οι ίδιοι καταντήσατε παγκόσμιο περίγελο.

ΥΓ 1. Θα συνεχίσουμε να είμαστε απέναντί σας, εφιάλτης στα όνειρα σας.

ΥΓ 2. Δε θα σταματήσουμε να σας θυμίζουμε πως είστε όλοι σας υπάλληλοι μας και πληρώνεστε για να μας υπηρετείτε.

ΥΓ 3. Οι εκλογές είναι κοντά και τότε κάθε κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του μαζί με τους ακόλουθους του.
ΥΓ 4. Μάθαμε τελευταία πως η εξύβριση κτιρίων αποτελεί άνομη πράξη.

ΥΓ 5. ΝΑ ΚΑΕΙ, ΝΑ ΚΑΕΙ Η ΠΟΥΤ… Η ΒΟΥΛΗ.

Οι Σύνδεσμοι Π.Α.Ο.Κ. Ρόδου & Κω

Read more: http://tolimeri.blogspot.com/2011/12/blog-post_5830.html#ixzz1hMYpBlaq

Ο ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΣ ΜΠΟΝΑΜΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΤΣΙΦΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Μερικοί νομίζουν ότι θα συνεχίζουν ανενόχλητοι τις βολτούλες τους.
Σήμερα Δευτέρα 19/12, 12 το μεσημέρι, στην Πάτρα, σε γνωστή καφετέρια της Αγίου Νικολάου εντοπίσαμε τον Απόστολο Κατσιφάρα(για όσους δεν γνωρίζουν Περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας, πρώην Υφυπουργός Δικαιοσύνης και υπεύθυνος σωφρονιστικών ιδρυμάτων με το Πασοκ και από τα πιο γνωστά πασοκόσκυλα της Πάτρας.)

Ετερόκλητο πλήθος συγκεντρώθηκε στην καφετέρια και του ζητούσε να αποχωρήσει αλλά αυτός μας αγνόησε επιδεικτικά. Ακολούθησαν γιουχαρίσματα και μπινελίκια κυρίως από ηλικιωμένους ενώ μια μεσηλίκη του φώναξε «Κατσιφάρα λαμόγιο θα μπεις και συ μέσα».

Αυτός συνεχίζοντας την προκλητικά απαξιωτική στάση του όχι μόνο αδιαφόρησε για το σχόλιο αλλά χαμογέλασε ειρωνικά και είπε κάτι με νόημα στο κομματόσκυλο που καθόταν δίπλα. Τότε η οργή του κόσμου ξεχείλισε και ένας από εμάς εκσφενδόνισε προς το μέρος του ένα γιαούρτι «ΠΡΩΤΟ»(ευχόμαστε να ακολουθήσουν κι άλλα) λερώνοντας τον στο πρόσωπο.

Ο κύριος Κατσιφάρας όμως ακόμα και τότε διατήρησε την «αξιοπρέπεια» του και ταυτόχρονα τέσσερις φουσκωτοί ντυμένοι με κυριλέ κοστούμια(γνωστοί μπράβοι του υπόκοσμου της Πάτρας)και hands free μπήκαν στην καφετέρια από πλαινή είσοδο προκειμένου να φυγαδεύσουν το αφεντικό τους. Μάλλον για αυτό το Πασοκόσκυλο μας προκαλούσε τόσο αφού είχε καβάτζα τα σκυλιά του και δεν ανησυχούσε.

Ωστόσο η αντίδραση μας και τότε ήταν άμεση και συντονισμένη. Οι νεώτεροι από εμάς αναλάβαμε τους μπράβους οι οποίοι κρατούσαν τυπική στάση λέγοντας «εμείς την δουλειά μας θέλουμε να κάνουμε» και άλλα τέτοια και τους περιορίσαμε στην είσοδο της καφετέριας. Οι υπόλοιποι όρμησαν στον Κατσιφάρα και τα κομματόσκυλα της παρέας του πετώντας καρέκλες και τασάκια.

Το αποκορύφωμα όταν κάποιοι ήρθαμε σώμα με σώμα μαζί τους και το Μπατσοκόσκυλο έφαγε μια καλή στο πρόσωπο και άρχισε να ματώνει. Τότε πανικόβλητος οπισθοχώρησε αναζητώντας καταφύγιο στα σκυλιά του όπου και αποχώρησαν τρέχοντας για να γλυτώσουν τα χειρότερα. Ο κόσμος συνέχισε να φωνάζει συνθήματα ενώ κι άλλοι περαστικοί τον έβριζαν.

Να μην τους αφήσουμε ούτε λεπτό ήσυχους.

Γιούχα και ξύλο όπου και όποτε τους βρίσκουμε.

Στην άλλη όχθη της κρίσης

      

Εισήγηση  στην ημερίδα του Τμήματος Οικογένειας του 18 Άνω Ο ψυχισμός σε εφεδρεία: προκλήσεις και αδιέξοδα της κρίσης, Αμφιθέατρο «Αθήνα 9.84»-Τεχνόπολις Γκάζι, 15 Δεκεμβρίου 2011

1.  Παρέρχεται το σχήμα του κόσμου. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου. 

       Πάνω  από τέσσερα χρόνια τώρα, η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού προχωράει ακάθεκτη σαν ποταμός Αχέροντας  και συμπαρασύρει τα πάντα στα Τάρταρα της χρεοκοπίας. Τραπεζιτικοί κολοσσοί καταρρέουν. Γιγάντια  ποσά κεφαλαίων εξανεμίζονται. Χώρες μικρές και μεγάλες χρεοκοπούν. Λαοί μετατρέπονται σε έθνη αποκλήρων  για να σωθούν οι τοκογλύφοι των λαών. Ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων  μετατρέπονται σε υπάρξεις χωρίς όρους ύπαρξης, χωρίς δουλειά, χωρίς μισθό και σύνταξη,  σε ένα άθλιο σήμερα  που μας καταδικάζει σε  ένα   αθλιότερο αύριο. Η ανθρωπότητα η ίδια αξίζει στα χρηματιστήρια και στα διευθυντήρια του κεφαλαίου στις Βρυξέλες, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στο Σίτυ του Λονδίνου, στην Ουάσιγκτον λιγότερο από τα άχρηστα τοξικά ομόλογα των κερδοσκόπων του χρεοκοπημένου συστήματος τους.

      Μαζί με τους όρους ύπαρξης των ανθρώπινων υπάρξεων αφανίζονται και όλες οι βεβαιότητες που φάνταζαν αιώνιες. Πεποιθήσεις ριζωμένες, ακλόνητες μέχρι τώρα, αιωρούνται πια με τις ρίζες τους να κρέμονται στο κενό. Όλα φαίνονται ρευστά, τα πάντα αβέβαια. Κι η ελπίδα, πού; Ο  μανιασμένος ποταμός που αντιμετωπίζουμε είναι ένας μονόδρομος προς τα Τάρταρα;

       «Τα πάντα ρεί». Την ηρακλείτεια ρήση επαναλαμβάνει στα Φιλοσοφικά του Τετράδια του 1933-1935, ο εξόριστος επαναστάτης Λέων Τρότσκυ, μέσα στην φοβερότερη παγκόσμια κρίση της μέχρι τότε Ιστορίας που μόνο η σημερινή κρίση την ξεπερνά. Συμπληρώνει, όμως:

        « Τα πάντα ρεί αλλά  όχι έξω από όχθες.

       Ο κόσμος δεν είναι «ρευστός», μέσα του υπάρχουν αλλαγές και αποκρυστάλλωση πάγιων( στερεοποιημένων), αν και όχι «αιώνιων» στοιχείων. Κατόπιν η ίδια η ζωή δημιουργεί για τον ίδιο της τον εαυτό τις δικές της όχθες, για να τις υπερχειλίσει αργότερα. Ποσοτικές αλλαγές της ύλης ωθούνται σε ένα ορισμένο στάδιο ενάντια στις στερεοποιημένες μορφές που ανταποκρίνονταν στην προηγούμενη κατάστασή της. Σύγκρουση. Καταστροφή. Είτε νικά η παλαιά μορφή( εν μέρει νικά), καθιστώντας αναγκαία (εν μέρει) την αυτοπροσαρμογή της υπερνικημένης διαδικασίας, είτε η διαδικασία της κίνησης ανατινάζει την παλαιά μορφή και δημιουργεί μια νέα, μέσα από την οδό νέων αποκρυσταλλώσεων από τα έγκατά της και αφομοίωσης στοιχείων από την παλαιά μορφή».[1]     

       Τα πάντα ρεί αλλά μέσα σε όχθες. Ποιες όχθες σχηματίζει το ποτάμι της κρίσης;  Όταν βρισκόμαστε μέσα  στην ορμητική ροή του  ή στην μία όχθη, εκείνη στην οποία συνήθως  ξεβράζουν οι στρόβιλοί του τα συντρίμμια, είναι πολύ δύσκολο να δούμε τι υπάρχει   αντίπερα, τι μορφή έχει αυτό που σχηματίζεται πίσω από το υδάτινο φράγμα των ραγδαίων εξελίξεων. Τι, επιτέλους,  κρύβεται στην άλλη όχθη της κρίσης;

2.   Απάντηση δεν μπορούμε να περιμένουμε από εκείνους που μας ρίξανε στο ποτάμι να πνιγούμε ούτε από τους «θεωρητικούς» απολογητές  και «επιστημονικούς»συνεργάτες τους.

         Είναι πασίγνωστο ότι η λεγόμενη mainstream «επιστήμη» των Οικονομικών, σε όλα τα παρακλάδια της και με όλα τα περίτεχνα μαθηματικά της μοντέλα και την χρήση των πιο high tech μέσων της πληροφορικής, απέτυχε οικτρά να προβλέψει την implosion, την «ενδόρρηξη» του παγκοσμιοποιημένου χρηματιστικού κεφαλαίου το 2007 και τα τσουνάμι που  μαίνεται σε όλο τον πλανήτη και συνεχίζεται κλιμακούμενο από τότε.  Ένας  από τους πιο ονομαστούς  αρχιτέκτονες  της χρηματοπιστωτικής παγκοσμιοποίησης, του «νεοφιλελευθερισμού» και του κερδοσκοπικού οργίου στις ΕΠΑ και διεθνώς, ο πρώην πρόεδρος της αμερικανικής Federal Reserve Bank Alan Greenspan αναγκάστηκε να το ομολογήσει το 2008, στην κατάθεση του μπροστά στο αμερικανικό Κογκρέσο μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers: «Στις τελευταίες δεκαετίες, ένα τεράστιο σύστημα διαχείρισης του ρίσκου και διαμόρφωσης των τιμών διαμορφώθηκε, συνδυάζοντας τις καλλίτερες συλλήψεις των μαθηματικών και των εμπειρογνωμόνων της χρηματοπιστωτικής σφαίρας με την υποστήριξη των πλέον προωθημένων προόδων της τεχνολογίας των επικοινωνιών και των υπολογιστών[…]Ολόκληρο αυτό το πνευματικό οικοδόμημα κατέρρευσε την περασμένη χρονιά ».[2]

         Το εν λόγω οικοδόμημα  στέκονταν έτσι κι αλλιώς στον αέρα, στους αιθέρες  τις κερδοσκοπίας του πλασματικού - χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, του «απόλυτου φετίχ»[3], όπως το ονόμαζε ο Μαρξ, καθώς  τρέφει την φενάκη ότι το χρήμα γεννάει από μόνο του χρήμα , παρακάμπτοντας την υλική σφαίρα της παραγωγής κι αναπαραγωγής των όρων της κοινωνικής ζωής που είναι , στον καπιταλισμό κι η σφαίρα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Οι φετιχιστικές αυταπάτες που γιγαντώθηκαν με την γιγάντωση του πλασματικού κεφαλαίου στις δεκαετίες της παγκοσμιοποίησης του αλληλοτροφοδοτήθηκαν με τις αυταπάτες  της φετιχοποίησης της τεχνολογίας της πληροφορίας και της κατασκευής τυπικών μαθηματικών μοντέλων.  Μαζί με το πλασματικό κεφάλαιο καταρρέουν κι οι αλληλένδετες μ’ αυτό  φετιχιστικές ψευδαισθήσεις, προκαλώντας την πιο ακραία σύγχυση – και την πλήρη αδυναμία των διαφόρων think tanks και των διάφορων «Επιτροπών των Σοφών» να  σχεδιάσουν μια αποτελεσματική εναλλακτική διέξοδο από την επιδεινούμενη καταστροφή. 

     Η επικρατούσα μέχρι τώρα αστική «νεοκλασσική» οικονομική θεωρία, σε όλες τις παραλλαγές της, έχει μεθοδολογικά κοινό ακρογωνιαίο λίθο[4], το αφηρημένο, εγωιστικό άτομο που υποτίθεται κάνει  ορθολογικές επιλογές για την κατανομή του κεφαλαίου του, λαμβάνοντας όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για κινδύνους και ευκαιρίες. Το ορθολογιστικό αυτό άτομο δεν είναι άλλο από τον Homo Economicus, το τεχνητό γκόλεμ της αστικής πολιτικής οικονομίας.

      Αυτό που συντελείται τώρα είναι το τέλος του  Homo Economicus, της μόνης προσομοίωσης «ανθρώπου» που αναγνωρίζει ο καπιταλισμός και οι ιδεολόγοι του. Μετά την έκρηξη της τρέχουσας παγκόσμιας κρίσης, επιχειρήθηκε να βρεθεί αντικαταστάτης του- που δεν ήταν, όμως, παρά προσομοιώσεις της προσομοίωσης που αποσυντέθηκε. Έτσι σαν επιστημολογικός ακρογωνιαίος λίθος στη θέση του ορθολογιστικού ατόμου μπήκε  το ανορθολογικό άτομο που η συμπεριφορά του, στον υπολογισμό οικονομικού ρίσκου, επιχειρείται από ορισμένους να προσδιοριστεί, με την προσφυγή στην ψυχολογία, κυρίως την ψυχολογία της συμπεριφοράς(behaviorism), αλλά και τις νευροεπιστήμες . Έτσι μας προέκυψαν και τα behavioral economics  και τα neuroeconomics, αναπαράγοντας σε χειρότερη μορφή τον ήδη χρεοκοπημένο μεθοδολογικό ατομικισμό και τον διαστρεβλωτικό, υπεραπλουστευτικό  αναγωγισμό.

       Στο πρακτικό επίπεδο της εφαρμοσμένης οικονομικής πολιτικής το αντίστοιχο το γνωρίζουμε δυστυχώς πολύ καλά, στα δραματικά του αποτελέσματα: μετά την αποτυχία των μνημονίων σ Ελλάδα αλλά και σε Πορτογαλία και σε Ιρλανδία,  αποφασίζεται από την τρόικα ΔΝΤ/ΕΕ/ ΕΚΤ σαν θεραπεία να δοθεί το ίδιο φονικό δηλητήριο αλλά σε διαρκώς πιο αυξημένη δόση…

      Οι δύο στρατηγικές που ανέπτυξε ο καπιταλισμός, για να εμποδίσει μια επανάληψη της  κοινωνικοοικονομικής καταστροφής και τις επαναστατικές εκρήξεις που ακολούθησαν το κραχ του 1929,  ο Κεϋνσιανισμός και ο νεοφιλελευθερισμός, έχουν αποτύχει και οι δύο: το μεταπολεμικό κεϋνσιανό οικοδόμημα των Συμφωνιών του Μπρέτον Γουντς κατέρρευσε το 1971 και ο νεοφιλελευθερισμός γνώρισε το Βατερλό του το 2007. Ελλείψει μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής οι  τα κέντρα του παγκόσμιου καπιταλισμού προχωρούν με εμπειρικά  μέτρα με σκοπό για να κερδίσουν λίγο χρόνο- μέτρα, όμως που μετατρέπονται πολύ γοργά σε μπούμερανγκ, ενώ τροφοδοτούν την κοινωνική απόγνωση, την οργή, την αγανάκτηση, την εξέγερση των λαϊκών  μαζών σε όλη την υφήλιο, από την Πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου, στην Πουέρτα ντελ Σολ της Μαδρίτης, την Πλατεία Συντάγματος και ως το κίνημα Occupy the Wall Street, μέσα στην κοιλιά του ίδιου του κήτους.

       

3.      Το κεφάλαιο είναι και επιβάλει μια «δικτατορία αφαιρέσεων», όπως έγραφε ο Μαρξ [5],  αλλά οι αφαιρέσεις αυτές, ιδιαίτερα με την μορφή του κυρίαρχου χρηματιστικού κεφαλαίου,  απομακρύνθηκαν τόσο από την πραγματικότητα που η πραγματικότητα τώρα παίρνει την ανελέητη εκδίκησή της.  Μπορεί ,από την μία, μέσα από την κρίση να εντείνεται η δικτατορική επιβολή πάνω στις ζωές των ανθρώπων τους- ό,τι ευφημιστικά ονομάστηκε «δικτατορία των αγορών»- αλλά από την άλλη αυτό κάθε άλλο παρά αρκεί για να  σταματήσει την αδυσώπητη εκδίκηση της πραγματικότητας που δίνει συνάμα στα πράγματα το αληθινό τους όνομα.

        Ο τρομακτικός ποταμός που συμπαρασύρει τα πάντα κι αλλάζει το σχήμα του κόσμου  ονομάζεται απλώς με το κοινό  όνομα «κρίση»;  Ας θυμηθούμε ξανά τις σημειώσεις του εξόριστου επαναστάτη:

    

        Τα πάντα ρεί αλλά  όχι έξω από όχθες.

       […] η ίδια η ζωή δημιουργεί για τον ίδιο της τον εαυτό τις δικές της όχθες, για να τις υπερχειλίσει αργότερα…( η υπογράμμιση δική μας).

       Ο ποταμός είναι η ίδια η ζωή που δεν μπορεί πια να κυλά όπως παλιά, η ζωή που ασφυκτιά μέσα στις παλιές της όχθες κι αναταράσσει με τους βίαιους στροβίλους της τα πάντα, ξεχειλίζει από την παλιά της κοίτη, διαλύοντας ό,τι την περιορίζει. Αυτή την ασφυξία  της ζωής και, ταυτόχρονα, την βίαιη απαίτηση της να  κυλίσει σε μια νέα κοίτη προς τον ωκεανό της προσδοκίας των καταπιεσμένων όλου του κόσμου ονομάζουμε «κρίση».  Αυτό που θεωρούμε σαν  την αντίπερα, την άλλη όχθη της,  διαμορφώνεται από ό,τι ανεβαίνει από τα έγκατα της ζωής κι ανοίγει μια νέα οδό, την καινούργια κοίτη της ζωής.

        Στη πρώτη γραμμή-ποιος άλλος;- η νέα γενιά που ζει ένα άθλιο παρόν και της κλέβουν το μέλλον, τα αγόρια και τα κορίτσια του ελληνικού Δεκέμβρη, της τυνησιακής Κάσμπα, της αιγυπτιακής πλατείας Ταχρίρ. Οι φωνές τους, οι κραυγές τους, οι πράξεις τους μπορεί να ακούγονται παράξενα ή και να σοκάρουν τους εχέφρονες κάθε είδους. Είναι ο απόηχος όχι αυτού που χάνεται οριστικά αλλά αυτού που έρχεται.

Όταν το 1908 πρωτοπαίχτηκε στην Βιέννη  το Κουαρτέτο Εγχόρδων Νο. 2 opus 10 του Arnold Schoenberg, οι ακροατές  ξέρανε, βεβαίως, ότι ένα κουαρτέτο εγχόρδων είναι κουαρτέτο εγχόρδων κι έτσι σοκαρίστηκαν τρομερά όταν στα δυο τελευταία μέρη του έργου ακούγεται και μια σοπράνο που τραγουδάει τους στίχους του Stefan George Νοιώθω να φυσάει ο αέρας από άλλους πλανήτες… Κι όμως, μ’ αυτούς τους στίχους έκανε την εμφάνισή της στις αρχές του 20^ου αιώνα το καινούργιο, η μοντέρνα μουσική, κυριολεκτικά σαν άνεμος από άλλους πλανήτες.

      Τέτοιος άνεμος από άλλους πλανήτες φυσάει και τώρα  κι έρχεται σαν σιμούν στις λεωφόρους της Ευρώπης, αφού είχε προηγηθεί εκείνος ο ξαφνικός Βοριάς του ελληνικού Δεκέμβρη που θρηνούσε  αλλόκοτα, με νεανική φωνή, τον χαμένο δεκαπεντάχρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

          

 4.   Κανένας οικονομισμός, μαζί κι εκείνος που παριστάνει τον μαρξιστικό, δεν μπορεί ούτε και θα μπορέσει ποτέ να εξηγήσει στο βάθος της την παγκόσμια οικονομική κρίση-προπαντός την παρούσα. Ο οικονομισμός είναι η ανύψωση σε τεχνοκρατικό είδωλο των αποξενωμένων ανθρώπινων σχέσεων που εκπέσανε σε  αλλοτριωμένες οικονομικές σχέσεις.

       Η κεντρική κατηγορία μιας ιστορικής υλιστικής προσέγγισης , ο τρόπος παραγωγής, προειδοποιούσε ο Μαρξ, «δεν πρέπει να θεωρείται απλώς σαν η αναπαραγωγή της φυσικής ύπαρξης των ατόμων», πρόκειται για  «μια ορισμένη μορφή έκφρασης της ζωής τους, έναν προσδιορισμένο, από την μεριά τους τρόπο της ζωής»(Lebensweise)[6], Μορφή Ζωής.

        Η ιδιαιτερότητα του καπιταλισμού είναι ότι αυτή η  προσδιορισμένη μορφή έκφρασης της ζωής (Lebensäusserung) είναι η απώλεια της έκφρασης της ζωής (Lebensentäusserung)[7].

       Στο σημείο αυτό μπορούμε να δούμε ξανά[8] να τέμνονται οι τροχιές δύο διαφορετικών στοχαστών, του Μαρξ και του Michel Foucault, ειδικότερα με τις αναλύσεις του τελευταίου για την βιοεξουσία και την βιοπολιτική, ως ιδιαίτερων  γνωρισμάτων της εξουσίας και της διακυβερνησιμότητας στη νεωτερικότητα. 

        Υπενθυμίζουμε ότι βιοεξουσία ονόμασε ο Φουκώ την προσαρμογή των πιέσεων των λειτουργιών της ζωής στις ανάγκες της διαδικασίας συσσώρευσης του κεφαλαίου[9].  Με άλλους όρους, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η  εξουσία του κεφαλαίου  εξασφαλίζει και αναπαράγει, με κάθε μέσο  σαν επιτρεπτή  έκφραση της ζωής μόνον ό,τι συνιστά  καθολική απώλεια της έκφρασης της ζωής.

       Η πολιτική που ασκεί η βιοξουσία στο επίπεδο του σώματος, ονομάζεται από τον Γάλλο στοχαστή ανατομο-πολιτική, ενώ στο επίπεδο του πληθυσμού, βιο-πολιτική. Σχετικά με την τελευταία, ο Φουκώ τεκμηρίωσε ότι αναγκαίο πλαίσιο της βιοπολιτικής είναι ο φιλελευθερισμός, τόσο στη παραδοσιακή του μορφή όσο και μεταπολεμικά είτε σαν Ordoliberalismus στην Γερμανία είτε σαν νεοφιλελευθερισμός της Σχολής του Σικάγο.

         Οι αναλύσεις αυτές αποκτούν μια απρόβλεπτη επικαιρότητα σήμερα.

         Τι συμβαίνει όταν οι πιέσεις της ζωής ασφυκτιούν και συνάμα μπλοκάρουν παραπέρα μια διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου που είναι ήδη  μπλοκαρισμένη  από την χειρότερη κρίση υπερσυσσώρευσης της Ιστορίας του καπιταλισμού; Είναι τυχαίο ότι οι αντιστάσεις που παράγονται στην τρέχουσα παγκόσμια κρίση δεν αφορούν αποκλειστικά το ένα ή το άλλο επιμέρους αίτημα αλλά μετατρέπονται σε σύντομο χρονικό διάστημα σε καθολική διεκδίκηση της ζωής; Πώς αντιμετωπίζεται σήμερα  η μέγγενη μιας βιοεξουσίας  που έχει κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης; Αρκούνε τα πέντε-έξι μίζερα, οικονομίστικου τύπου συνθήματα, πάντα εντός συστήματος, στα οποία μας συνήθισαν οι χρεοκοπημένες γραφειοκρατίες  συνδικάτων και κομμάτων;

         Τι συμβαίνει, πάλι με την βιοπολιτική  σε συνθήκες όπου το αναγκαίο για την ύπαρξή της πλαίσιο, ο φιλελευθερισμός, με τη μορφή του νεοφιλελευθερισμού έχει ουσιαστικά κηρύξει πτώχευση, μετά την Λέμαν Μπράδερς, την κρίση υπερχρέωσης, της διαλυτική κρίση στην ευρω-ζώνη κλπ., την αποτυχία του σαν στρατηγικής εξουσίας και διακυβέρνησης του βίαια χειμαζόμενου πληθυσμού;

         Συνεχίζεται, βέβαια, και κλιμακώνεται, με πολύ βαρβαρότερη μορφή, η βιοπολιτική του σφαγιασμού των κοινωνικών δαπανών, της διάλυσης κάθε έννοιας της Υγείας σαν κοινού κοινωνικού αγαθού, της  απόλυτης εμπορευματοποίησης και της πιο στοιχειώδους ανάγκης για ζωή, της κατεδάφισης όσων ελάχιστων απέμειναν από την πάλαι ποτέ απόπειρα ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και της νεκρανάστασης μιας ψυχιατρικής εξουσίας, της πιο παρωχημένης ασυλιακής κοπής,, της καταστροφής των κεκτημένων στον δημόσιο χώρο της απεξάρτησης την στιγμή που η εξάρτηση από τα ναρκωτικά φουντώνει και έχει ξεπεράσει  τις διαστάσεις αυτού που ονομάζουν, συχνά με περισσή υποκρισία, «ανθρωπιστική κρίση». 

        Αλλά θα ήταν λάθος να νομίσουμε ότι απλώς, grosso modo,  συνεχίζεται ο ίδιος κι ολοένα πιο αβίωτος βίος, ότι τελικά έχουμε μιαν από τα ίδια, business as usual. Από άποψη στρατηγικής και τακτικής, δεν πρέπει να μας διαφύγει το βαρυσήμαντο ιστορικό γεγονός ότι το φιλελεύθερο αναγκαίο πλαίσιο  της βιοπολιτικής  έχει πλέον διαρραγεί. Φαίνεται να επιταχύνει  την πορεία της με ρυθμό καλπασμού η νεοφιλελεύθερη βιοπολιτική. Θυμίζει, όμως, ένα άλογο αφηνιασμένο αλλά με σπασμένα τα μπροστινά του πόδια. Προκαλεί θανάσιμες καταστροφές αλλά αποτυχαίνει στον στρατηγικό σκοπό: να διαχειριστεί ένα πληθυσμό σε αδιάκοπη εξαθλίωση κι απόγνωση, ένα λαό σε αναβρασμό που  γίνεται εντελώς απρόβλεπτος και τελικά ανεξέλεγκτος στις αντιδράσεις του. Όταν  βρίσκεσαι σε ένα λαβύρινθο, έλεγε ο Jorge Luis Borges και δεν υπάρχει διέξοδος ούτε από την μια ούτε από την άλλη μεριά , τότε η μόνη λύση είναι να πηδήξεις προς τα επάνω. Μ’ άλλα λόγια , αυτό που μας σώζει είναι μόνο «μια έφοδος στον ουρανό».         

         «Εκείνοι που βρίσκονται επάνω», στην εξουσία επί της ζωής, νοιώθουν ρίγη καθώς αισθάνονται να έρχονται από «αυτούς που βρίσκονται κάτω», σαν.  «άνεμοι από άλλους πλανήτες»  οι ακατάλυτες απαιτήσεις της ζωής. Μιας ζωής χειραφετημένης από τα δεσμά, μιας ζωής που ξεχειλίζει και σβήνει τις παλιές όχθες, για να κυλήσει σε νέα κοίτη, προς τον ωκεανό των ανθρώπινων προσδοκιών και των άπειρων  πόθων.

       Η άλλη όχθη της κρίσης δεν μπορεί παρά να είναι μια άλλη Ζωή σε ένα κόσμο ριζικά αλλαγμένο, επιτέλους ανθρώπινο, χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση, εξευτελισμό ανθρώπου από άνθρωπο.

         Παρέρχεται το σχήμα του κόσμου τούτου. Ας μην ξεχνάμε τους στίχους του ποιητή του Άουσβιτς  Paul Celan

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΟΥ

ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ απόψε τη νύχτα.

Με λέξεις πήγα κα σ’ έφερα ξανά, εδώ είσαι,

όλα είναι αληθινά και μια αναμονή

αληθινού [10]

                                                     14-15/12/11

---

[1] Λέων Τρότσκυ, Φιλοσοφικά Τετράδια 1933-1935, 2^ο Τετράδιο, Harvard University Press 1986 σ.133-134

[2] Alan Greenspan, The Financial Crisis and the Role of Federal Regulators, 2008 http:// house.resource.org/110/org.c-span.281958-1.pdf

[3] Karl Marx, Capital, vol. III, Progress 1977 σ.390-391

[4] Βλ. Ben Fine and Dimitris Milonakis, ‘Useless but True: Economic Crisis and the Peculiarities of  Economic Science,  Historical Materialism 19.2, 2011, σ. 3-31

[5] Marx, Grundrisse

[6] Karl Marx, Deutsche Ideologie  στο K. Marx-F. Engels Collected Works τ.5 σ.31, Progress Μόσχα 1976

[7] Karl Marx, Οικονομικά-Φιλοσοφικά Χειρόγραφα του 1844 στο Μarx- Engels Werke , Band 40, Dietz Verlag 1988, σ.549

[8] Βλ. Σ. Μιχαήλ, Βιοεξουσία και Διαρκής Επανάσταση ( υπό έκδοση)

[9] M. Foucault, Histoire de la sexualité 1

[10] Paul Celan, Του Κανενός το Ρόδο, Άγρα 1995. μετάφραση Χ.Γ. Λάζος, σ. 79

Αίτηση για υπαγωγή της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ στο άρθρο 99

Υπενθυμίζεται ότι σε ανακοίνωσή της της 30ης Νοεμβρίου η διοίκηση της Τεγόπουλος ανέφερε πως βρισκόταν σε προχωρημένες διαπραγματεύσεις με πιστώτριες τράπεζες του εσωτερικού, προκειμένου να εξασφαλίσει άμεση χρηματοδότηση.
Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ αντιμετωπίζει τεράστια οικονομικά προβλήματα και οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν πως είναι απλήρωτοι από τον Αύγουστο.

Για αυτό και προχώρησαν στην κήρυξη 48ωρης απεργίας, την Πέμπτη και την Παρασκευή, μετά από σχετική πρόταση στη γενική συνέλευση των εργαζομένων....

Έκκληση για ΤΡΟΦΙΜΑ κάνουν οι εργαζόμενοι του Alter

Σε οριακό σημείο πολλοί εργαζόμενοι του ΑΛΤΕΡ παραμένουν στο κτίριο, αντιμετωπίζοντας σοβαρά προβλήματα επιβίωσης και κάνουν έκκληση για βοήθεια
Στο blog που έχουν δημιουργήσει προκειμένου να επικοινωνούν με τον κόσμο, αλλά και εργαζόμενους άλλων ΜΜΕ που αντιμετωπίζουν προβλήματα, ευχαριστούν κάποιους για την παροχή χρημάτων, αλλά αυτό που πραγματικά τους λείπει είναι κάτι άλλο, όπως είδη πρώτης ανάγκης.
Συγκεκριμένα το μήνυμα των εργαζομένων αναφέρει:
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ… όσους εκφράζουν με κάθε τρόπο την συμπαράστασή τους στον δίκαιο αγώνα μας.
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ… μην φέρνετε χρήματα. Αρκούν οι προμήθειες σε τρόφιμα για τη συντήρηση των οικογενειών των συναδέλφων που αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης.
ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΜΕ: παραμένουμε αμετακίνητοι στην διεκδίκηση των δεδουλευμένων μας.
ΠΗΓΗ: zappit.gr

Ντροπή. Δάσκαλε που δίδασκες.

Η κυρία της φωτογραφίας ονομάζεται Πηνελόπη Παπαϊωάννου, και πιθανόν τόσο το όνομα όσο και η φυσιογνωμία της να μην «σημαίνει» κάτι σε πολλούς από εμάς. Και γιατί, άλλωστε, να «σημαίνει».

Η κυρία Πηνελόπη Παπαϊωάννου τα τελευταία χρόνια «λέει» ότι είναι αγιογράφος, ενώ από το 1993 μέχρι το 2009 ήταν αεροσυνοδός στην Ολυμπιακή Αεροπορία.

Και δεν «λέει» ψέματα αφού διατηρεί στην περιοχή του Νέου Κόσμου εργαστήριο αγιογραφίας - ζωγραφικής - κατασκευών με την επωνυμία «Χρυσοκοντυλιά», σε συγκεκριμένη διεύθυνση. Είναι, δηλαδή, και ελεύθερη επαγγελματίας εγνωσμένης αξίας, όπως προκύπτει από 11 εκθέσεις ζωγραφικής του παρελθόντος, ενώ παράλληλα αναλαμβάνει εργολαβικά δουλειές και εκ των πραγμάτων έχει εισπράξεις.

Από αεροσυνοδός στην Ολυμπιακή Αεροπορία (με τη γνωστή συνταγή με την οποία εξασφάλισε δουλειά και σύνταξη και ο σύντροφος Μιχάλης Καρχιμάκης, την εφαρμογή, δηλαδή, του νόμου 3717/2008 περί μεταφοράς υπαλλήλων της Ο.Α. στον ευρύτερο δημόσιο τομέα), «βολεύτηκε» σε μια «νύχτα» και αυτή στο υπερτροφικό κράτος, όπως άλλωστε καταγγέλλει το λαλίστατο στέλεχος της κυβέρνησης Ανδρέας Λοβέρδος.

Η Πηνελόπη Παπαϊωάννου, με την κοινή υπουργική απόφαση 22080/510-2010 του υφυπουργού Εσωτερικών, του υφυπουργού Οικονομικών, καθώς και του υπουργού Υποδομών- Μεταφορών και Δικτύων, βρίσκει δουλειά στο υπουργείο Εσωτερικών και, συγκεκριμένα, στη Γενική Γραμματεία Δημόσιας Διοίκησης. Η απασχόληση αφορά σύμβαση αορίστου χρόνου σε συνιστώμενη προσωποπαγή θέση, όπως προβλέπει ο νόμος 3717/2008.

Η πρόσληψη της κυρίας Παπαϊωάννου δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, αριθμός 1782, με ημερομηνία 12 Νοεμβρίου 2010, σε ειδική λίστα με άλλα οκτώ ονόματα ενώ είναι προφανές πως έχει προσληφθεί νομότυπα εκμεταλλευόμενη ευνοϊκό «παράθυρο» του νόμου για εργασιακή τακτοποίηση.

Η κυρία Παπαϊωάννου όταν έφυγε από την Ο.Α πήρε εφ' άπαξ 50.000 ευρώ και τώρα θα έχει το δικαίωμα να πάρει ένα δεύτερο και βέβαια να απολαμβάνει τον μισθό της και μια καλή σύνταξη για τα γηρατειά.

Ο κύριος της φωτογραφίας, θεωρώ, πως δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.

Είναι ο σημερινός Υπουργός Υγείας ο οποίος διατέλεσε επίσης Υπουργός Εργασίας και θα μείνει στην Ιστορία για πολιτικά του «ατοπήματα», έχει κάνει πολλές βαρύγδουπες δηλώσεις, ενώ εσχάτως στράφηκε και εναντίον τριμελών και τετραμελών οικογενειών που ζουν με έναν μόνο μισθό και θα δείτε πιο κάτω γιατί το αναφέρω.

Είναι αυτός που πριν λίγες ημέρες, ως «εισαγγελέας» των πάντων και με την «ρητορική άνεση» που τον διακατέχει είπε πως «Ένα εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι ταλαιπωρούν εννέα εκατομμύρια Έλληνες», με αποτέλεσμα να οργίσει και να συσπειρώσει εναντίον του το σύνολο των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα.

Αλήθεια, ποιος όμως, διορίζει ποιους στο δημόσιο;

Ο κ. Λοβέρδος, όμως, έχει αποκρύψει επιμελώς εδώ και ενάμιση χρόνο να αναφέρει ότι ανάμεσα στους οκνηρούς και τεμπέληδες, όπως υπονόησε, διορισμένους δημοσίους υπαλλήλους που «παρασιτούν» στην «καμπούρα» του ελληνικού λαού βρίσκεται και η γυναίκα του Καίσαρα, η αγαπημένη του σύζυγος!

Απλά, διότι η κυρία Παπαϊωάννου, εκτός από το δικαίωμα που έχει στην εργασία ως Ελληνίδα πολίτης, τυγχάνει να είναι η σύζυγος του κ. Λοβέρδου!

Ασφαλώς και η πρόσληψή της δεν θα ήταν κάτι περισσότερο από ένα «νόμιμο» ρουσφέτι με συγκεκριμένη αξία εάν δεν ήταν η σύζυγος του λαλίστατου Υπουργού και στην προκειμένη περίπτωση δεν κρίνεται το νόμιμο αλλά το ηθικό.

Με άλλα λόγια, όπως άλλωστε έχω τονίσει και στο παρελθόν, «ότι νόμιμο, δεν είναι και απαραίτητα ηθικό»!

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ακόμα μια λεπτομέρεια που όμως δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη:

Στην οικογένεια Λοβέρδου μπαίνουν τρεις μισθοί την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι δεν έχουν να φάνε.

Ντροπή, δάσκαλε που δίδασκες.