Να μετατρέψουμε τον εφεδρικό στρατό εργασίας σε ενεργό στρατό της επανάστασης

(Εισήγηση στη συνδικαλιστική σύσκεψη του ΕΕΚ το φλεβάρη 2010)
Το πιο σημαντικό καθήκον της επόμενης περιόδου είναι να μπορέσουμε να κερδίσουμε την αποφασιστική επιρροή πάνω στο μεγαλύτερο τμήμα της εργατικής τάξης και να εμπλέξουμε τους πιο ενεργούς εργάτες στη πάλη για τα άμεσα και ζωτικά τους συμφέροντα.
Σε αντίθεση με τους αστούς πολιτικούς, το ρεφορμισμό και τον αναρχοσυνδικαλισμό, για τους κομμουνιστές δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ των οικονομικών και πολιτικών καθηκόντων της εργατικής τάξης.
Η σημερινή οικονομική κρίση του ενός εκατομμυρίου ανέργων, των χιλιάδων με προσωρινή ή μερική απασχόληση και χιλιάδων νεόπτωχων, προσφέρει ένα ευνοϊκό πεδίο παγίωσης των δεσμών του επαναστατικού κινήματος με πλατιά λαϊκά στρώματα. Αυτό συνεπάγεται μια συστηματική στροφή στα ζητήματα που απασχολούν την εργατική τάξη, ιδιαίτερα όσων αφορούν την επιδείνωση των όρων ζωής, εμπλεκόμενοι ενεργητικά στους αγώνες που διεξάγονται.
Το γεγονός ότι σημαντικοί απεργιακοί αγώνες δεν ξεσπούν αυθόρμητα αλλά με την καθοδήγηση των συνδικάτων δείχνει τον εξαιρετικό λόγο για τον οποίο γίνεται η συνδικαλιστική σύσκεψη.
Στενότερη επαφή με τις την εργατική τάξη σημαίνει πρώτα απ’ όλα στενότερη επαφή με τα συνδικάτα. Στόχος μας δεν είναι η μηχανική υποταγή των συνδικάτων αλλά το να διασφαλίσουμε ότι τα πιο μαχητικά και επαναστατικά στοιχεία της εργατικής τάξης δίνουν στο συνδικάτο μια κατεύθυνση που συμφωνεί με τα ιστορικά συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Η ποικιλία των καθηκόντων σε κάθε ιστορική στιγμή καθορίζονται από τις ανάγκες της εργατικής τάξης συνδυασμένα με την ικανότητα των πιο αφοσιωμένων εργατών να διεξάγουν μια ανελέητη μάχη με το κεφάλαιο στην πάλη τους για την εξουσία. Ιδιαίτερα αυτή τη περίοδο τα πολιτικά καθήκοντα μεγεθύνονται από το γεγονός της οικονομικής κρίσης και δημοσιονομικής κατάρρευσης, όπου το κεφάλαιο μεταβιβάζει τις επιπτώσεις της παγκόσμιας κρίσης συρρικνώνοντας δραματικά το επίπεδο διαβίωσης της εργατικής τάξης αλλά και άλλων κοινωνικών στρωμάτων.
Όμως το πρόβλημα δεν είναι να απευθυνθούμε στην εργατική τάξη για να αγωνιστεί για τον τελικό σκοπό αλλά να αναπτύξουμε τους αγώνες σε αυτή τη κρίσιμη ιστορική περίοδο για τα άμεσα ζητήματα, ένα αγώνα που μόνο αυτός μπορεί να οδηγήσει την εργατική τάξη στον τελικό σκοπό.
Η σημερινή εποχή είναι επαναστατική γιατί ακόμα και οι πιο μετριοπαθείς διεκδικήσεις είναι ασυμβίβαστες με τη συνεχιζόμενη ύπαρξη της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Το Πρόγραμμα Σταθερότητας & Ανάπτυξης της πράσινης κυβέρνησης και των διεθνών τοκογλύφων των Βρυξελλών είναι το πρόγραμμα αποσταθεροποίησης της ζωής της εργατικής τάξης. Το πρόγραμμα ψηφίστηκε αλλά ο φόβος για το αν θα υλοποιηθεί δεν προέρχεται από μια κυβέρνηση προσδεδεμένη στα συμφέροντα του κεφαλαίου αλλά από την ικανότητα και τη μαχητικότητα της εργατικής τάξης και πλατιών λαϊκών στρωμάτων.  Ο ίδιος ο Δεκέμβρης φοβίζει τους αστούς περισσότερο από τη καταστροφή των επιχειρήσεών τους ή των χρηματιστηριακών τους παραγώγων.
Μέσα από την παρέμβασή μας, η εργατική τάξη θα συνειδητοποιήσει ότι αν δεν θέλει να πεθάνει, πρέπει να πεθάνει ο καπιταλισμός.
Οφείλουμε επίσης να αντιληφθούμε ότι τα εκατομμύρια των ανέργων, των επισφαλώς εργαζομένων και των μεταναστών είναι ο πλέον επαναστατικός παράγοντας της εποχής μας.
Στα άμεσα σχέδια μας πρέπει να είναι να μετατρέψουμε τον εφεδρικό στρατό εργασίας σε ενεργό στρατό της επανάστασης.
Το γεγονός ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία θεωρεί ότι αυτά τα συνεχώς διογκούμενα τμήματα της εργατικής τάξης είναι υπόθεση του κράτους, τόσο πιο σημαντικό είναι για εμάς να μην υποταχτούν αυτά τα τμήματα στα γρανάζια του κράτους, της γραφειοκρατίας όπως τα stage, αλλά και να μην παραδοθούν σε απελπισμένες εξατομικευμένες λύσεις, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που το ελληνικό χρεοκοπημένο κράτος δεν έχει τους αναγκαίους πόρους για να διευθετήσει τις εκρηκτικές κοινωνικές συνέπειες. Η σταθερότητα του ελληνικού καπιταλισμού εξαρτάται από τις αποσταθεροποιημένες διεθνείς αγορές, στις οποίες υποκλίνεται έτσι κι αλλιώς το ελληνικό κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του.
Η συγκέντρωση αξιόμαχων δυνάμεων μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, στους άνεργους και τους μετανάστες, ο συντονισμός των δραστηριοτήτων τους σε ένα επαναστατικό πρόγραμμα πάλης, η μεγέθυνση του πεδίου του αγώνα σε όλη την επικράτεια δίνει μεγαλύτερες προοπτικές για την επερχόμενη σύγκρουση όπου πολλά ζητήματα θα κριθούν.
Η συνδικαλιστική σύσκεψη πρέπει να απορρίψει αντιλήψεις που λένε ότι οι αγώνες γίνονται για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και ο λαός την ψήφο του ή ότι ένας καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο είναι εφικτός και πολύ περισσότερο την άποψη ότι η εργατική τάξη ζητάει μερίδιο από τα κέρδη των καπιταλιστών.
Οι αγώνες γίνονται για να εξασφαλιστεί το επίπεδο ζωής της εργατικής τάξης, να μην καταστραφούν οι προϋποθέσεις για μια νέα κοινωνία που όμως μόνο μια κυβέρνηση των εργατών μπορεί να διασφαλίσει τη ζωή και τα δικαιώματα της πλειοψηφίας του λαού αφού σκοπός της είναι η κατάργηση των καπιταλιστικών κερδών και κάθε είδους εκμετάλλευσης και εξουσίας.
Γιάννης Χατζηγιάννης