ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ – Απλήρωτοι εργαζόμενοι ΠΑΣΟΚ: «Μπαίνουμε στον 4ο μήνα απλήρωτοι»

Λάβαμε με email το ακόλουθο μήνυμα από τους απλήρωτους εργαζόμενους του ΠΑΣΟΚ: «…βλέποντας Βενιζέλο και Λοβέρδο ..να αλληλοσυγχαίρονται (για λόγο που μόνο αυτοί καταλαβαίνουν)… θα θέλαμε να τους υπενθυμίσουμε ότι αύριο 1 Φεβρουαρίου… μπαίνουμε στον 4ο μήνα απλήρωτοι!!!!… ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΜΕ ΑΠΛΗΡΩΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ….» Ακούνε οι δελφίνοι τα καμπανάκια; -αναρωτιόμαστε με τη σειρά μας….

ΑΝΟΙΧΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΙΛΙΟΥ

Ποιοι – αν όχι εμείς;

Δύο χρόνια αλλεπάλληλων πακέτων λιτότητας για να μη χρεοκοπήσει η “χώρα” και η χρεοκοπία είναι τόσο κοντά όσο ποτέ.

Δύο χρόνια αλλεπάλληλων μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις, φορο-ληστρικών επιδρομών και απολύσεων για να μη διώξουν τη “χώρα” από την ευρωζώνη και οι ίδιοι οι επίδοξοι διώκτες μας στο Βερολίνο και το Παρίσι βρίσκονται στην ίδια κρίση με εκείνη της Ελλάδας.

Δύο χρόνια αλλεπάλληλων μαζικών εργατικών και λαϊκών αγώνων ενάντια σ' αυτά τα μέτρα και το καθεστώς που τα εφαρμόζει για χάρη των καπιταλιστών παραμένει στη θέση του, αν και λαβωμένο...

· Για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε τον Παπανδρέου, το Σαμαρά, το Καρατζαφέρη και κάθε ένα που θέλει να γίνει “χαλίφης στη θέση του χαλίφη”;

· Για πόσο ακόμα δεν θα αναπτύσσουμε τα δικά μας εργαλεία πάλης και θα δεχόμαστε τους κάθε λογής Παναγόπουλους και τους “δορυφόρους” τους να μιλάνε στο όνομα μας;

· Για πόσο ακόμα δεν θα προτάσσουμε τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες έναντι εκείνων των αφεντικών και θα πιστεύουμε ότι κάποιος “άλλος” εκτός από εμάς θα δώσει τη λύση ή ότι μπορεί να συνυπάρχει η δική μας μιζέρια με το δικό τους πλούτο;

Αν και εσύ έχεις τις ίδιες (ή άλλες)...απορίες, έλα να τις συζητήσουμε και να οργανώσουμε την ανεξάρτητη, από το κράτος των αφεντικών και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, δράση μας ενάντια σε ο,τι μας “μαυρίζει” τη ζωή.

ΣΥΝΕΔΡΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ

ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ

ΤΟ ΜΟΡΦΩΜΑ ΤΗΣ "ΔΗΜ. ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ" ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΥΦΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΩΝ ΕΚΔΟΤΩΝ

Από την ώρα που σφίξαν τα πράγματα στην Ελλάδα, με την πτώχευση, έπεσαν κι οι μάσκες σε όλες τις πλευρές. Σήμερα θα ασχοληθώ με το πολιτικό μόρφωμα που λέγεται Δημοκρατικη Αριστερά, του Φώτη Κουβέλη. Κι αυτό διότι διαβάζοντας την πρόσφατη δημοσκόπηση, φαίνεται να βάζει πλώρη για αξιωματικη αντιπολίτευση.

Θέλω από καιρό να πω κάποια πραγματάκια.
Αυτή η ομάδα στελεχών υπήρχε στο Συνασπισμό πάντα και αποτελούσε κάποτε την πλειοψηφία του, αλλά την τελευταία δεκαετία τη μειοψηφία του.
Επρόκειτο για ανθρώπους που αυτοτοποθετούνται στην αριστερά.
Αλλά ρωτώ εγώ: νοείται αριστερά χωρίς σοσιαλισμό;
Αν δεν πρεσβεύεις κάποια μορφή του σοσιαλισμού, συνεχίζεις να λέγεσαι αριστερός;
Σαφώς και όχι. (απαντώ μόνος μου)

Όταν λοιπόν μιλά η Κυβέρνηση για ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων ή πλουτοπαραγωγικών πηγών, και ένα κόμμα δεν είναι αντίθετο σε αυτές, αλλά ζητά να γίνουν με "διαφάνεια" και "αξιοκρατία", τότε είναι αριστερό;
Αν δηλαδή επιμένει απλώς και μόνο στο ηθικό ζήτημα, μάλλον παραπέμπει σε... παραθρησκευτική οργάνωση ή σε κατηχητικό παρά σε κόμμα με σοσιαλιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο.

Αν ένα κόμμα αποδέχεται ως αυτοσκοπό την παραμονή πάση θυσία σε έναν διεθνή οργανισμό, όπως η Ευρωζώνη, και τους συν αυτή οργανιμσούς, ακόμη κι αν η θυσία αυτή είναι η δολοφονία του ελληνικου λαού, προκειμένου να μη διαταραχθεί η ευρωπαική "Αγορά", τότε αυτό το κόμμα είναι αριστερό;

Όταν υποδέχεται με ανακούφιση και ελπίδα έναν Τραπεζίτη, μη εκλεγμένο αλλά διορισμένο στην Κυβέρνηση της χώρας είναι αριστερό;
Όταν μάλιστα παραπονείται ο πρόεδρός του για την έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στους υπουργούς της διορισμένης κυβέρνησης, όταν αγανακτεί για την έλλειψη σύμπνοιας των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν απροκάλυπτα το Κεφάλαιο, συνεχίζει να λέγεται αριστερό κόμμα;

Όταν αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας κάθε έκφραση επιθετικότητας του λαού προς τους εξουσιάζοντες, τότε συνεχίζει να είναι αριστερό κόμμα;

Όταν επικροτεί το στόχο της νεοφιλελεύθερης "ανταγωνιστικότητας" είναι αριστερό κόμμα;

Όταν είναι υπέρμαχο της Παγκοσμιοποίησης (ουδεμία σχέση με το διεθνισμό) είναι αριστερό κόμμα;

Όταν απορρίπτει, χαρακτηρίζοντάς την ανεύθυνη ή ανήθικη, κάθε ιδέα διεκδίκησης άρνησης πληρωμής -μέρους έστω- του χρέους ή έστω ολιγοετούς αναστολής αποπληρωμής του χρέους και των τοκοχρεωλυσίων προς τους διεθνείς τραπεζίτες... συνεχίζει να είναι αριστερό κόμμα;

Όταν θεωρεί σημαντικότερο στόχο την σταθερότητα της Ευρωπαικής Ένωσης από την αξιοπρεπή επιβίωση των Ελλήνων πολιτών είναι αριστερό κόμμα;

Όταν δε μιλά ποτέ και με κανέναν τρόπο για το σοσιαλισμό, παρά μόνο μιξοκλαίει για την "αναπόφευκτη" θυσία του ελληνικού λαού, εξακολουθεί να είναι αριστερό κόμμα;

Προφανώς και η απάντηση -για μένα τουλάχιστον- είναι :ΟΧΙ! Δεν είναι αριστερό κόμμα.
Δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον πολιτικό χώρο που περιλαμβάνει τις εκφράσεις του σοσιαλισμού.

Δεν πρόκειται για τίποτα άλλο, παρά για μία αξιέπαινη προσπάθεια του δικομματικού συστήματος να επιβιώσει, γι αυτό και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα των ΜΜΕ έχουν ανεβάσει τόσο πολύ το συγκεκριμένο κομματίδιο.
Το Mega, ο Σκάι και η ΝΕΤ έχουν λυσσάξει εδώ και σχεδόν δύο χρόνια να μας υποδεικνύουν με το δάχτυλο την "υπεύθυνη φωνή της αριστεράς, χωρίς κραυγές".
Λες και η κραυγή είναι κακό πράγμα.

Το λιοντάρι βρυχάται, δε νιαουρίζει..

Και ο Κουβέλης και οι συν αυτώ νιαουρίζουν συνεχώς σαν μιξοπαρθένες.

Αξιέπαινη η προσπάθεια του συστήματος Βαρδινογιάννη, Μπόμπολα, Αλαφούζου, Ψυχάρη να αναστήσουν τον εκ του αποτελέσματος καταστροφικό σημιτικό "εκσυγχρονισμό", μέσω του νέου πολιτικού μορφώματος, της Δημ.Αρ.
Γι αυτό και συνευρίσκονται σε πλείστες εκδηλώσεις ο Κουβέλης, ο Σημίτης και άλλα πρωτοπαλλήκαρα της ανανεωτικής "αριστεράς" και του σημιτικού μπλοκ.
Γι αυτό και η σημιτική πτέρυγα, με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο το Σημίτη, βγαίνουν τώρα και λένε ότι ήταν λάθος το Μνημόνιο και άλλα παρόμοια, χωρίς βέβαια να μας λένε τι θα ήταν το σωστό.

Αυτή τους η καινούρια στάση εξηγείται πιθανότατα από την προσπάθεια δημιουργίας ενός "αντιμνημονιακού" -light και χωρίς λιπαρά- προφίλ, με σκοπό να συμπορευθούν οι Σημιτικοί εκσυγχρονιστές με τη Δημ Αρ, που τυπικώς καταψηφίζει τα Μνημόνια, αλλά ουσιαστικώς τα προβάλλει ως αναπόφευκτα στο δημόσιο διάλογο και τα παρουσιάζει ως... μεταρρυθμίσιμα, όπως και οι Σημιτικοί!

Αρκεί μια βόλτα να κάνει κανείς στα ΠΑΣΟΚικά sites και blogs, στις εφημερίδες του κεντροαριστεορού χώρου και να διαβάσει τους ύμνους στον Κουβέλη και τα αναθέματα στην αριστερά.

Αρκεί να δει κανείς ποιοι στηρίζουν το συγεκριμένο κόμμα.
Μεγαλοδημοσιογράφοι όπως ο Θεοδωράκης και ο Μαλέλης, μεγαλοπανεπιστημιακοί όπως ο πρύτανις Πανούσης, μεγαλοσυγγραφείς όπως ο Χωμενίδης κι ο Κακουλίδης, "διανοούμενοι" όπως ο Ζουγανέλης, ο Χατζησάββας κι ο Μπέζος, η αλήστου μνήμης Ρεπούση του... "στριμωξιδιού" στη Σμύρνη, πρώην υπουργοί όπως ο Χριστοδουλάκης και ο Μπίστης, ο αρχιεκσυγχρονιστής Αυγερινός και κάποια... ίχνη λαού!

Μεγαλοστελέχη λοιπόν της δημόσιας ζωής, μεγαλοαστοί που θέλουν να διαφυλάξουν τα προνόμιά τους, γι αυτό και συνασπίστηκαν εκεί, μην τυχόν και αναδειχθεί ως ρυθμιστής των εξελίξεων καμιά "ανεύθυνη" δύναμη της αριστεράς και πειράξει τα προνόμιά τους και τις επιχορηγήσεις του από την Ευρωπαική Ένωση, εξ ου και ο αυτοσκοπός τής παραμονής στην Ευρωζώνη.
Η ΔημΑρ είναι προφανέστατα το νέο κόμμα της διαπλοκής, έτοιμο να συνεργαστεί ή και να αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ, έχοντας την αβάντα των μεγαλοεκδοτών που το "σπρώχνουν" συνεχώς.

Αξιοπρόσεκτη, εκτός των άλλων, και η παρουσία του Κουβέλη στην κηδεία του Κεφαλογιάννη, μεγαλοδελφίνου της ΝΔ, όπου παρευρέθηκαν επίσης: Μητσοτάκης, Καραμανλής, Μπακογιάννη, Καρατζαφέρης, Ψυχάρης, Μπόμπολας...
Τι συνδέει όλους τους παραπάνω; Η οικογένεια Βαρδινογιαννη που παρευρέθηκε όλη, αφού ο εκλιπών είχε παντρευτεί ένα μέλος της.
Το Mega νερό δε γίνεται...

Το φυσικό μειλίχιο ύφος του Κουβέλη τον κάνει να (αυτο)παρουσιάζεται ως σοβαρή και υπέυθυνη εκδοχή της αριστεράς.
Μιας αριστεράς που προσπαθεί να μας πείσει πως η πολιορκία λύεται ως διά μαγείας, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς κραυγές, χωρίς ανακατατάξεις, χωρίς ανατροπές.
Μιας αριστεράς της ηθικολογίας, που παραπέμπει σε μορμόνους ιεραπόστολους.
Μιας αριστεράς που χασμουριέται.
Της αριστεράς του Κουβέλη...

Λες και αριστερός θεωρείται όποιος δε μισεί τους μετανάστες και δεν τραβάει ζόρι με τους γκέι γάμους.
Λες και η αριστερά, ο σοσιαλισμός δηλαδή, είναι απλά μια ηθική θεωρία κατανόησης, φιλανθρωπίας και συμπόνοιας υπέρ του αδυνάτου και όχι μια ιδεολογία πάλης του λαού ενάντια στους οικονομικούς και πολιτικούς εκμεταλλευτές του, μια ιδεολογία που πρεσβεύει την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των αδυνάτων, το χτύπημα στα μονοπώλια και στα ολιγοπώλια.

Ο Κουβέλης κι οι υπόλοιποι στη ΔημΑρ εξαντλούν την προοδευτικότητά τους σε ήσσονος σημασίας θέματα, όπως η νομιμοποίηση του χασίς, οι γκέι γάμοι, το σύμφωνο συμβίωσης, μαξιμαλίζουν ανέξοδα μιλώντας για τα πυρηνικά όπλα και τον παγκόσμιο αφοπλισμό, ρίχνουν και δυο στροφές οικολογίας και χοροπηδουν αό χαρά στην εκτρατεία Αλαφούζου για το περιβάλλον (εδώ γελάνε), λένε και καμιά αντιεθνικιστική κουβεντούλα και νομίζουν πως καθάρισαν!
Μα ο Σοσιαλισμός αγαπητοί μου ΔημΑρ-ίτες, είναι πρώτα απ' όλα οικονομική θεωρία.

Αλλά εσείς...
Κουβέντα για τις ιδιωτικοποιήσεις
Κουβέντα για τις τράπεζες.
Κουβέντα για Σεισάχθεια.
Κουβέντα για την εκποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, που ανήκουν στο λαό της.
Κουβέντα για παράνομο και τοκογλυφικό χρέος.
Κουβέντα για την ελεύθερη αγορά.
Κουβέντα για τις εργατικές διεκδικήσεις.
Δε θέλει ο εργαζόμενος να του πείτε ότι δεν είναι σωστό να του κοπεί ο μισός μισθός.
Αυτό του το λέει μέχρι κι ο... Βενιζέλος! Κι αυτός κλαίγοντας κόβει μισθούς.
Ο εργαζόμενος και ο άνεργος λαός θέλει να του πείτε να αγωνιστεί για να δικαιωθεί, θέλει να βγείτε μπροστά στον αγώνα για τη διαφύλαξη των εργασιακών δικαιωμάτων και να τον τραβήξετε.
Αλλά εσείς εκείνη την ώρα στριμώχνεστε για μια θέση στο κάδρο πλάι στον Παπαδήμο...

Η Δημ. Αρ. του Κουβέλη λοιπόν δεν είναι παρά ένα απροκάλυπτα κατασκευασμένο από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα αριστερούλικο μαξιλαράκι του συστήματος, ούτως ώστε να οδηγούνται εκεί με ασφάλεια οι απογοητευμένοι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι λόγω πολιτικής αυτοτοποθέτησης θα κινούνταν αναγκαστικά αριστερόστροφα λόγω της απόρριψης της νεοφιλελεύθερης τροχιάς του ΠΑΣΟΚ, οπότε υπήρχε ο κίνδυνος να οδηγηθούν σε ριζοσπαστικές δυνάμεις της αριστεράς, εκδοχή στην οποία βγάζει σπυράκια το κατεστημένο οικονομικο-πολιτικό σύστημα.

Εγώ το μόνο που έχω να πω σε όσους σκέφτονται να ψηφίσουν τη Δημ Αρ είναι να το ξανασκεφτούν.
Να επανεξετάσουν το ρόλο που παίζει η ΔημΑρ αυτή τη στιγμή στα πράγματα.
Αν απορρίπτουν το ΠΑΣΟΚ με ειλικρίνεια, τότε σίγουρα θα αντιλαμβάνονται πως δε θα αλλάξει τίποτα με την ανάδειξη ενός νέου (του ίδιου με το παλιό) ΠΑΣΟΚ, με λίγο πιο... γκέι στυλ, στα χρώματα του ροζ.
Αν πάλι δεν το απορρίπτουν, αλλά απλώς θέλουν να δηλώσουν τη διαμαρτυρία τους για πέντε-έξι θεματάκια, τότε ας μην κάνουν τον κόπο να ψηφίσουν ΔημΑρ και ας περιμένουν απλώς τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ για να εκφραστούν.

Η ψήφος τους άλλωστε στο ΠΑΣΟΚ θα είναι πιο ειλικρινής, έντιμη και υπέυθυνη.
Διότι θα είναι μια ψήφος που αναλαμβάνει το βάρος της υπεράσπισης της Μνημονιακής πολιτικής.
Ενώ η ψήφος στη ΔημΑρ δεν είναι παρά ένα κρυφτούλι πίσω από την κουρτίνα της σοσιαλδημοκρατίας, χωρίς να αναλαμβάνουν ούτε την ευθύνη της στήριξης της Μνημονιακής πολιτικής ούτε την ευθύνη της ανατροπής της.
Μία ψήφος στο τίποτα δηλαδή.
Μία ψήφος "για να είμαστε μέσα σε όλα".
Μια ψήφος για να λέμε "α, εγώ τους τιμώρησα!", ακόμη κι αν τελικά ψηφίσαμε τους ίδιους με άλλα αρχικά.
Μια ευθυνόφοβη ψήφος.
Και όταν στιγμές είναι τόσο κρίσιμες για τη χώρα και το λαό, η ευθυνοφοβία δεν κοστίζει τίποτα, αλλά πληρώνεται πολύ ακριβά.

κουρδιστο πορτοκαλι

Γιατί οι Έλληνες χάνουν την Ελλάδα

Τι κρύβει ο όρος αποκρατικοποιήσεις και γιατί οι βουλευτές είναι αμφίβολο αν γνωρίζουν τι ψηφίζουν.
Πίσω από τις έννοιες εμπράγματες εγγυήσεις, ιδιωτικοποιήσεις, αποκρατικοποιήσεις, μείωση των δημοσίων δαπανών, προβληματικών επιχειρήσεων του Δημοσίου, αποκεφαλαιοποιήσεις, ανταγωνιστικότητα, άνοιγμα της αγοράς από το κρατικό μονοπώλιο, επενδύσεις στις αποκρατικοποιήσεις και Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου κρύβεται κάτι πολύ απλό:

Ένα τεράστιο πλιάτσικο ελληνικών και ξένων ιδιωτικών συμφερόντων, στη Δημόσια αρχικά και στις ιδιωτικές περιουσίες των Ελλήνων στη συνέχεια.

Στη βάση του περίφημου Μεσοπρόθεσμου που ψήφισε η πλειοψηφία του Ελληνικού Κοινοβουλίου τον προηγούμενο Ιούλιο , προκειμένου να πάρουμε την περίφημη 6η δόση , «έκλεισε» το πρώτο μεγάλο πλιάτσικο σε βάρος των Ελλήνων.

Στις κανονιστικές του εφαρμογές, που πέρασαν από τη Βουλή το φθινόπωρο , περιέχεται και η ίδρυση του περίφημου Ταμείου για την Αξιοποίηση της ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου.

Πίσω από τον πολύ επικοινωνιακό αυτό τίτλο, κρύβεται ένα Ταμείο, το οποίο ανήκει επί της ουσίας στους πιστωτές και στο οποίο περνάνε κομμάτια της Ελληνικής επικράτειας , για την εξόφληση του Δημοσίου χρέους, με τρόπο αμεταβίβαστο, ως προς την ιδιοκτησία τους.

Δηλαδή ότι μπαίνει στο Ταμείο, το οποίο διοικείται από ελληνόφωνους, πρώην ανώτατα στελέχη κατά βάση της Eurobank με διευθύνοντα σύμβουλο τον κ. Μητρόπουλο, δεν επιστρέφεται ότι και αν γίνει με την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας ή τις επιλογές των κυβερνήσεων.


Τι έχει περάσει στην ιδιοκτησία του Ταμείου

Με απόφαση στις 17 Νοεμβρίου του 2011, ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου, που η προσοχή της κοινής γνώμης ήταν αλλού και με την ψήφο του Ελληνικού Κοινοβουλίου, πέρασαν στην ιδιοκτησία του Ταμείου, άρα έφυγαν από την ιδιοκτησία των Ελληνικών κυβερνήσεων και των Ελλήνων τα ακόλουθα :

- Όλα τα μερίδια του δημοσίου στις εξής τράπεζες. Συγκεκριμένα στην ΕΘΝΙΚΗ, ALPHA BANK. ΠΕΙΡΑΙΩΣ. . Άρα και οι τράπεζες αυτές είναι ιδιωτικές, αλλά εμείς συνεχίζουμε από τον προϋπολογισμό να τις στηρίζουμε με κρατικές εγγυήσεις και ρευστό για μην χρεοκοπήσουν.

Σημειωτέον οι εμπορικές - ιδιωτικές τράπεζες είναι πλέον και οι μέτοχοι , που ελέγχουν την Τράπεζα της Ελλάδος, που είναι επίσης ιδιωτική και δεν ελέγχεται από το ελληνικό Δημόσιο, άρα και τις κυβερνήσεις.

- Όλα τα ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ της χώρας: Ως προς την διοίκηση, διαχείριση, λειτουργία, ανάπτυξη, επέκταση, συντήρηση, εκμετάλλευση. Την ιδιοκτησία επί κινητών και ακινήτων σε αυτά. Κέλυφος μένει πλέον η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, που στερείται με τελευταίες υπουργικές αποφάσεις και προσωπικού και πόρων.

- Όλα τα κεντρικά ΛΙΜΑΝΙΑ της χώρας: Συγκεκριμένα τους Οργανισμούς Λιμένος ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ, ΛΑΥΡΊΟΥ, ΡΑΦΗΝΑΣ, ΠΑΤΡΑΣ, ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ, ΒΟΛΟΥ, ΚΑΒΑΛΑΣ, ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ,ΚΕΡΚΥΡΑΣ

- Όλες τις κρατικές συμμετοχές σε κεντρικούς αυτοκινητόδρομους και τη Γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου: Συγκεκριμένα τα δικαιώματα στα έσοδα στις ΜΩΡΕΑΣ Α.Ε, ΟΛΥΜΠΙΑ Α.Ε, ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΙ Α.Ε , ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΟΔΟΣ Α.Ε, ΓΕΦΥΡΑ Α.Ε, ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ Α.Ε, ΕΓΝΑΤΙΑ Α.Ε . Σημειωτέον ότι όλοι αυτοί οι αυτοκινητόδρομοι έγιναν τάχα αυτοχρηματοδοτούμενοι, κόστισαν πολλαπλάσια σε κρατικές εγγυήσεις, με αποκορύφωμα την Γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου, που στοίχισε στον κρατικό προϋπολογισμό 25 φορές παραπάνω από το αν είχα κατασκευασθεί από το ελληνικό Δημόσιο με δανεισμό.

Η επιβάρυνση θα μείνει στο χρέος μας και τα έσοδα από τα πανάκριβα διόδια θα πηγαίνουν σε Έλληνες και ξένους ιδιώτες.

- Τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΑ, στην πλήρη κυριότητα τους

- Τα ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΑΚΙΝΗΤΑ Α.Ε, στα οποία συμπεριλαμβάνονται φιλέτα σε παραλίες και πολύ ενδιαφέροντα επενδυτικά σημεία.

- Το ΝΕΡΟ και η εκμετάλλευση του, μέσα από την παραχώρηση της ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, μαζί με τα φράγματα και τα δίκτυα.

- Τα υφιστάμενα και μελλοντικά έσοδα από την ΚΑΒΑΛΑ OIL Α.Ε. Μιλάμε για τον Πρίνο. Πρελούδιο με το τι θα συμβεί με τα μελλοντικά έσοδα από το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο σε Αιγαίο και Ιόνιο.


Συνεχίζουν με το Πολυνομοσχέδιο

Πέραν των παραπάνω προβλέπεται στο Πολυνομοσχέδιο , που θα περάσει από το Κοινοβούλιο την ερχόμενη Τρίτη, να περάσουν στην ιδιοκτησία του Ταμείου, όλα τα κρατικά ακίνητα του Δημοσίου, προκειμένου να αξιοποιηθούν σε real estate από ιδιώτες προς όφελος των πιστωτών.

Δηλαδή αντί να συγκεντρωθούν οι υπηρεσίες του κράτους στα ιδιόκτητα κτίρια του Δημοσίου, προκειμένου να περιορισθούν και οι δημόσιες δαπάνες αντί για τους μισθούς και τις συντάξεις, τα δημόσια κτίρια παραχωρούνται. Οι δημόσιες δαπάνες με τον τρόπο αυτό θα εκτοξευθούν, αφού όλες οι υπηρεσίες του κράτους θα πληρώνουν ενοίκια , τεράστια σε κόστος για την χρεοκοπημένη οικονομία μας.

Πέραν αυτού οι Έλληνες θα χάσουν την ιδιοκτησία των κρατικών κτιρίων, πολλά και τα πλέον σημαντικά των οποίων αποτέλεσαν δωρεές των μεγάλων Ευεργετών και της Εκκλησίας , προκειμένου να στεγασθεί το ελληνικό κράτος. Όλα τα παραπάνω δίδονται χωρίς να διεκδικείται καμία τιμή για την πώληση τους, αλλά μόνον έναντι του δημοσίου χρέους.

Επίσης θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα παραπάνω προστίθενται στην σκανδαλώδη πώληση των Τηλεπικοινωνιών στους Γερμανούς, ο ΟΤΕ στην Deutch Telekom, με τις πανάκριβες εθελουσίες εξόδους και τα ελλείμματα του να έχουν επιβαρύνει το χρέος των Ελλήνων. Με ανάλογη διαδικασία τα προηγούμενα χρόνια πωλήθηκε και η Ολυμπιακή Αεροπορία, πάλι σε βάρος του Έλληνα φορολογούμενου.

Τα ακίνητα και τα δικαιώματα του Δημοσίου, που έχουν παραχωρηθεί είναι πριν την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης και των «εμπράγματων εγγυήσεων» που αυτή θα προβλέπει. Όπως επίσης πριν το Μνημόνιο 2.

Για παράδειγμα τώρα έχει αρχίσει ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και κλιματικής αλλαγής, Γ. Παπακωσταντίνου την «ναρκοθέτηση» της ΔΕΗ και την απαξίωση της ιδιοκτησίας σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, ώστε να παραχωρηθούν στους Γερμανούς.

Το «πλιάτσικο» με την έννοια αυτή βρίσκεται στην μέση και προβλέπεται να ολοκληρωθεί μέχρι το 2015, αφού όπως όλα δείχνουν οι «αποκρατικοποιήσεις» θα συνεχισθούν με αυξανόμενο ρυθμό. Με τον τρόπο αυτό οι Έλληνες δεν χάνουν μόνον την εθνική τους κυριαρχία , ως προς την Διοίκηση, αλλά και την ιδιοκτησία τους επί την Ελλάδος ως επικράτειας. Πράγματι η Ελλάδα στο μεγαλύτερο μέρος της αρχίζει να μην ανήκει στους Έλληνες.

Σε αυτούς θα μείνει μόνον …ο λογαριασμός !



ΠΗΓΗ: newsbomb.gr (Μ.ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ)

Aποκαλύπτεται η χλιδάτη ζωή του Νick Papandreou ..."ως αδερφός, γιος, εγγονός –διαλέξτε και πάρτε- πρωθυπουργού"

Οι φίλοι του Νίκου Παπανδρέου τον θεωρούν τον διανοούμενο της οικογένειας και ιδιαιτέρως ευφυή. Το αποδεικνύουν οι σπουδές του σε κορυφαία πανεπιστήμια: Οικονομικά στο Γέιλ, μεταπτυχιακά στη σχολή Γούντροου Γουίλσον, διδακτορικό στο Πρίνστον, Λογοτεχνία στο Βερμόντ.


Ενας πολυπράγμων άνθρωπος που εργάστηκε στην Παγκόσμια Τράπεζα, δίδαξε Οικονομικά, Λογοτεχνία και Στατιστική Ανάλυση για ερευνητές στην Ιατρική, διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. διαχειρίστριας εταιρείας ξενοδοχείων, καθώς και στο Δ.Σ. τράπεζας. Επίσης, πρόσφερε τις συμβουλευτικές υπηρεσίες του σε διάφορα υπουργεία. Πολυτάλαντος, διακρίθηκε όμως ως συγγραφέας γράφοντας πότε στα αγγλικά και πότε στα ελληνικά, συμφιλιώνοντας τη διπλή ταυτότητα και καταγωγή του.

Γεννημένος στο Σαν Φρανσίσκο, μεγάλωσε διαβάζοντας «Μπάτμαν» στα αγγλικά και «Μικρό Ηρωα» στα ελληνικά, καταβροχθίζοντας τους γιαννιώτικους μπακλαβάδες της Ελληνίδας γιαγιάς και τις αμερικανικές μηλόπιτες από την περιοχή ανατολικά του Μισισιπή που έφτιαχνε η άλλη γιαγιά από το Ιλινόις, όπως γράφει σε ένα του διήγημα.

Στα 55 του έχει διανύσει μια επιτυχημένη διαδρομή ως πολυτεχνίτης της γραφής, με πεζογραφία, σενάριο, θέατρο, δοκίμιο, αλλά δεν εξασκεί πλέον την τέχνη του και ως ερημοσπίτης. Τη στεγάζει σε μισθωμένη τριώροφη έπαυλη στην Εκάλη με πισίνα, γκαράζ που φιλοξενεί πολυτελή αυτοκίνητα, οικιακή βοηθό, σοφέρ και προσωπικό ασφαλείας. Σε ένα περιβάλλον κάπως απόμακρο από την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της για ανθρώπους γήινους, καθημερινούς, ευαίσθητους, με τσακισμένα όνειρα και ανεπούλωτες πληγές που ο συγγραφέας συχνά περιγράφει αιχμαλωτίζοντάς τους στην πλοκή των βιβλίων του.

Η συγγραφική έμπνευση σίγουρα δεν είναι πάντα βιωματικό ή εμπειρικό απότοκο, προκύπτει με κόπο μεν, αλλά άνευ χρηματικού ανταλλάγματος. Αντίθετα, δεν είναι καθόλου δωρεάν η πλούσια διαβίωση σε ειδυλλιακό περιβάλλον, εμπλουτισμένη με ιδιαίτερες ανέσεις και πολυτελή στοιχεία.

PORSCHE, BMW ΚΑΙ 550 τ.µ. ΣΤΗΝ ΕΚΑΛΗ







Ο αδελφός του πρώην πρωθυπουργού μέχρι πριν από περίπου έναν χρόνο έμενε σε διαμέρισμα 150 τ.μ. στα Βριλήσσια. Μετά τη μετακόμισή του στην Εκάλη στην αχανή βίλα των 530 τ.μ., στην οποία κατοικούσε ο πρώην ιδιοκτήτης της μουσικοσυνθέτης Φοίβος, απολαμβάνει πλέον μαζί με τη σύζυγό του κυρία Αλεξία Κληρονόμου και τα δυο τους παιδιά τις χάρες μιας υπεράνετης, υγιεινής, λουσάτης και απολύτως ήρεμης ρουτίνας, η ησυχία της οποίας ενίοτε διασπάται από τον βρυχηθμό του μοτέρ μιας χρυσαφί Porsche Carrera όταν αυτή εξέρχεται δυναμικά από το υπόγειο πάρκινγκ της έπαυλης. Το αυτοκίνητο χρησιμοποιείται για τις μετακινήσεις του ζεύγους τα Σαββατοκύριακα, ενώ τις καθημερινές ο οδηγός μεταφέρει ένα εκ των παιδιών σε βρετανικό ιδιωτικό εκπαιδευτήριο των βορείων προαστίων, που παρέχει τις υπηρεσίες του τιμολογώντας τους γονείς με τα ακριβότερα δίδακτρα στη χώρα, ύψους 12.000 ευρώ ετησίως. Παράλληλα, ένα ακόμα πολυτελές αυτοκίνητο ημιτζιποειδούς χαρακτήρα με κίνηση στους τέσσερις τροχούς, μάρκας BMW, χρησιμοποιείται κατά προτεραιότητα από τη σύζυγο του Νίκου Παπανδρέου για τις μετακινήσεις της. Τόσο, όμως, η BMW -αξίας περίπου 40.000 ευρώ- όσο και η Porsche, που εκτιμάται πάνω κάτω σε 180.000 ευρώ, ανήκουν σε εταιρείες χρονομίσθωσης, στην Olympic S.A. και στην Alpha Leasing, αντίστοιχα. Ομως το ζήτημα που τίθεται από όσους τον βλέπουν να μετακινείται με αυτά τα πολυτελή αυτοκίνητα δεν είναι σε ποιον εμφανίζονται να ανήκουν. Είναι το ότι κυκλοφορεί εν μέσω κρίσης με αυτά, επιδεικνύοντας προκλητικά ένα πλουσιοπάροχο επίπεδο διαβίωσης τη στιγμή που χιλιάδες συμπατριώτες του πουλούν κοψοχρονιά ή παραδίδουν αθρόα τις πινακίδες από τις δικές τους σακαράκες. Ο προβληματισμός, ακόμα και των γειτόνων του, εντοπίζεται στο αισθητικό και το ηθικό μέρος αυτής της συμπεριφοράς. Οσο για το ιδιοκτησιακό μέρος, εφόσον τα συγκεκριμένα αυτοκίνητα είναι δανεικά τόσο το χειρότερο γιατί, πέρα από κακό τάιμινγκ, αποτελούν ένδειξη μιας παρωχημένης γιάπικης επιλογής που περιφρονεί τις τσεκουρωμένες συνθήκες διαβίωσης που βιώνουν μαζικά οι γονατισμένοι από τα δάνειά τους Ελληνες πολίτες.

Παρόμοια ισχύουν πολλαπλασιαστικά και για την επιλογή μίσθωσης του συγκεκριμένου προνομιούχου σπιτιού, που αγγίζει τα όρια της χλιδής. Πρόκειται για ένα υπερπολυτελές ακίνητο, το οποίο έχει τη δική του ιστορία. Το οικόπεδο στο οποίο έχει χτιστεί ανήκε στο σωματείο «Φίλοι της Αστυνομίας Αθηνών» και αγοράστηκε από την οικογένεια Αθανασοπούλου - αποκλειστικών αντιπροσώπων των γνωστών ηχητικών συστημάτων Bang & Olufsen. Η συγκεκριμένη οικογένεια κατασκεύασε εκεί, πριν από περίπου 10 χρόνια, συγκρότημα τριών ανεξάρτητων κατοικιών. Η μία εξ αυτών πουλήθηκε το 2001 στον γνωστό Ελληνα συνθέτη Φοίβο Τασσόπουλο αντί 220.000.000 δραχμών, σύμφωνα με το συμβόλαιο αγοράς. Η δεύτερη κατοικία, που συνορεύει με αυτή που μισθώνει ο Νίκος Παπανδρέου, αγοράστηκε από τον ορθοπεδικό Γεώργιο Σάπκα και η τρίτη από τον πολιτικό μηχανικό Ιωάννη Κουκούτση. Τον Οκτώβριο του 2010 ο Φοίβος Τασσόπουλος πούλησε το ακίνητό του αντί 1.300.000 ευρώ, σύμφωνα με την τιμή που αναγράφεται στα συμβόλαια. Ο επιχειρηματίας που το αγόρασε με τη σειρά του το νοίκιασε στον Νίκο Παπανδρέου με τον οποίο διατηρεί φιλικές σχέσεις. Διέμεναν μάλιστα κατά το πρόσφατο παρελθόν στην ίδια πολυκατοικία στα Βριλήσσια. Η πολυτελής οικία στην οποία κατοικεί η οικογένεια του Νίκου έχει εμβαδόν 529,50 τ.μ. και χωρίζεται σε τρία επίπεδα. Στην μπροστινή πλευρά έχει δημιουργηθεί πισίνα, ενώ στην πίσω υπάρχει διαμορφωμένος υπαίθριος χώρος με κατασκευή μπάρμπεκιου. Σύμφωνα με τους ειδικούς της αγοράς, το ενοίκιο της κατοικίας υπολογίζεται με τα σημερινά δεδομένα από 5.000 έως 6.000 ευρώ, ενώ η τιμή αγοράς της υπολογίζεται περίπου στα 3.000.000 ευρώ.

Η ΧΛΙΔΑΤΗ ΔΙΑΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ

Λαμβάνοντας υπόψη την παλιότερη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου ότι «από τον παππού μου κληρονόμησα ένα ρολόι και από τον πατέρα μου το όνομα», εύκολα συνάγεται ότι και ο κατά τέσσερα χρόνια μικρότερος αδελφός του δεν παρέλαβε από τους προγόνους πολλά περισσότερα. Δεδομένου όμως του επιπέδου ζωής και δημόσιων υποχρεώσεων του Νίκου Παπανδρέου, τα ερωτήματα για το κόστος διαβίωσής του ποικίλλουν.

Δεν είναι λίγοι, πάντως, εκείνοι που υποστηρίζουν ότι με πρόχειρους υπολογισμούς ανέρχεται (για λογαριασμούς κοινωφελών οργανισμών, ενοίκια, δίδακτρα, δόσεις και λοιπά πάγια) στο ποσόν των 15.000 ευρώ περίπου τον μήνα. Ποσό διόλου ευκαταφρόνητο, για το οποίο κάθε λαϊκιστής ενδεχομένως θα αντέτεινε ότι αντιστοιχεί σε 20 βασικούς μισθούς του Δημοσίου. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και οι εκάστοτε επικριτές του συγγραφέα αναρωτιούνται πόσο προσοδοφόρο και αποδοτικό μπορεί να γίνει το επάγγελμά του - ακόμα και όταν, εκτός από εγχώριο πιστό, έχει αποκτήσει και διεθνές αναγνωστικό κοινό.

Παρότι όμως έχουν εκδοθεί με επιτυχία οκτώ βιβλία του, ένα εκ των οποίων έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες, έχει υπογράψει το σενάριο μιας ταινίας, ετοιμάζει μια άλλη για τον Μίκη Θεοδωράκη και αρθρογραφεί σε ελληνικά, αμερικανικά και καναδικά περιοδικά, πάλι με πρόχειρους υπολογισμούς δύσκολα εξασφαλίζει τα προς το ζην που καλύπτουν τα τρέχοντα έξοδά του, μια και, όπως ο ίδιος αφήνει να διαρρεύσει, τις άτυπες διπλωματικές αποστολές και συναντήσεις του τις προσφέρει αμισθί. Αμισθί μεν για τον ίδιο, αλλά όχι ενίοτε και ανέξοδα για το Ελληνικό Δημόσιο. Οπως εκείνη τη ζεστή βραδιά του περασμένου καλοκαιριού στον εξωτερικό χώρο της αίθουσας «Αρίων» του «Αστέρα» Βουλιαγμένης, όταν γύρω από τέσσερις μεγαλοπρεπείς ροτόντες περίπου 30 Αραβες επιχειρηματίες, παρόντος του εμίρη του Κατάρ, Χαμάντ μπιν Χαλίφα αλ-Θάνι, κρέμονταν από τα χείλη του φερόμενου ως οικοδεσπότη Νίκου Παπανδρέου.

Εξάλλου, ο εστιασμένος στις ελληνοαραβικές επιχειρηματικές σχέσεις προσανατολισμός του είναι ρητά ομολογημένος, αλλά και επίμονος, παρά την αποτυχία της ιδιωτικής ενεργειακής επένδυσης του Κατάρ στο Περιγιάλι Αστακού. Λέγεται πως στο Ελληνοαραβικό Φόρουμ στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2010 σε γνωστό ξενοδοχείο στο Καβούρι, ο αδελφός του τότε πρωθυπουργού είχε δώσει ρέστα κατά τις επαφές και τις ιδιαίτερες συζητήσεις με τους εκπροσώπους της κοινοπραξίας από το Κατάρ. Το έργο πάντως δεν προχώρησε.

Πέρα όμως από το είδος της διαβίωσης που έχει επιλέξει ο συγγραφέας, στην πλάτη του εγγράφονται συχνά κριτικές, απορίες και γκρίνιες για διάφορες ιστορίες πολιτικοοικονομικού ενδιαφέροντος που τον φέρουν ως πρωταγωνιστή τους. Δεν είναι καινοφανές για τον πολυπράγμονα Νίκο η εικασία περί συμμετοχής, εμπλοκής και συναναστροφής με επιχειρηματίες που επιθυμούν να παρέμβουν στο κυβερνητικό έργο. Λέγεται, ακόμη, ότι και επί ημερών των κυβερνήσεων του Ανδρέα ο πατέρας του δυσφορούσε από την κινητικότητά του, με αποτέλεσμα να διαμηνύσει κάποτε σε έναν τραπεζίτη να μην ξαναδεχτεί τον γιο του τον Νίκο. Αυτή την προσλαμβάνουσα για ένα πρόσωπο που «ανακατεύεται ενοχλητικά εκεί που δεν τον σπέρνουν» τη διατηρεί ακόμα ισχυρή μερίδα του πολιτικού συστήματος, ενώ ιδιαιτέρως έχει προβληματίσει τους εντός του ΠΑΣΟΚ. Αυτή η εξωθεσμική δραστηριότητά του έχει δημιουργήσει ερωτήματα, χωρίς ωστόσο να έχουν διατυπωθεί ισχυρισμοί για προσωπικές οικονομικές συναλλαγές.

ΜΥΘΙΚΟΙ ΓΑΜΟΙ, ΒΑΦΤΙΣΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Σε ό,τι αφορά όμως το ντόπιο lifestyle, ο Νίκος Παπανδρέου αποδείχθηκε λιγότερο διορατικός ως προς την αποφυγή του σε χαλεπούς καιρούς. Χαρακτηριστικές είναι οι περσινές πασχαλινές διακοπές του μαζί με τον Θόδωρο Πάγκαλο και τον Νίκο Σηφουνάκη στο ξενοδοχείο «Creta Palace» του Ρεθύμνου, που προκάλεσαν δυσμενείς εντυπώσεις. Κυρίως επειδή ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Νίκος Δασκαλαντωνάκης, πεθερός του κ. Σηφουνάκη, αντιμετωπίζει την ίδια στιγμή μια κρίση στο φόντο της οποίας έχει ξεσπάσει ενδοοικογενειακός πόλεμος με ζήλιες, καβγάδες, χρέη, δικαστήρια και αλληλοκατηγορίες. Με ανάλογο τρόπο αντιμετωπίζονται από την κοινή γνώμη και οι ολιγοήμερες ξέγνοιαστες διακοπές του Ν. Παπανδρέου τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Μύκονο, προσκεκλημένος στον μυθικό γάμο του Λιβανέζου δισεκατομμυριούχου Ρόναλντ Σαγκουρί. Μια τελετή που στοίχισε στους βαθύπλουτους νεόνυμφους περισσότερα από 2.000.000 ευρώ.

Στο Νησί των Ανέμων κυριολεκτικά παρελαύνει όλο το διεθνές jet set, σε μια άνευ προηγουμένου επίδειξη πλούτου και χλιδής. Ολιγάρχες, πανίσχυροι επιχειρηματίες, σταρ του Χόλιγουντ, λικνίζονται σε μπιτάτους θερινούς ρυθμούς συντονισμένοι με τον σπινθηροβόλο αφρό της άφθονης ροής εκλεκτής σαμπάνιας στις μυκονιάτικες παραλίες. Ανάμεσά τους και ο αδελφός του πρωθυπουργού μιας χώρας σε βαθύτατη κρίση. Στο μεταξύ, στην αρχή του καλοκαιριού ο Νίκος Παπανδρέου είχε παραστεί σε μια ακόμα κοινωνική εκδήλωση Λιβανέζου επιχειρηματία, με τον οποίο συνδέεται με στενούς οικογενειακούς δεσμούς. Παραβρέθηκε στη βάπτιση της εγγονής του Τζορτζ Χάλακ στην Αγία Μαρίνα στην Εκάλη, καθώς ο ελληνικής καταγωγής επιχειρηματίας διατηρούσε μακρά φιλία με τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου τη δεκαετία του ’80 και υπήρξε δανειστής του για την αγορά της κατοικίας στην Εκάλη. Ηταν η εποχή που το όνομα του Τζορτζ Χάλακ είχε συνδεθεί με την περίφημη αγορά του αιώνα, αν και ο ίδιος ποτέ δεν παραδέχτηκε τη σχέση του με τον χώρο της βιομηχανίας όπλων. Στο πλαίσιο αυτών των προσκλήσεων και της αποδοχής τους ενισχύεται από τους πολιτικούς αντιπάλους της οικογένειας Παπανδρέου η φιλολογία περί της γυναικός του Καίσαρα, που επεκτείνεται και στην εντιμότητα των λοιπών μελών μιας πολιτικής δυναστείας.

Αν και φαίνεται να μην αγγίζει τον αδελφό του πρώην πρωθυπουργού, ωστόσο αποτυπώνει αμυδρά ενστάσεις για τις διασυνδέσεις, τις προσβάσεις και τον κύκλο επαφών του από το παρελθόν. Τίποτα, άλλωστε, το μεμπτό δεν έχει προκύψει από μια διαφανή πορεία, κατά την οποία ο Νίκος Παπανδρέου υπήρξε συνομιλητής της επιχειρηματικής ελίτ του τόπου σε περίοδο έντονης κινητικότητας, δυναμικών εξαγορών, εκπόνησης μεγαλόπνοων σχεδίων, αλλά και σημαντικών πολιτικών διεργασιών.

Υπάρχουν όμως συμπτώσεις που τροφοδοτούν συζητήσεις και προκαλούν ποικίλα σχόλια σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Το 2001, ταυτόχρονα με την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ και έναν χρόνο πριν από την κυκλοφορία του ενιαίου νομίσματος στη χώρα μας, ένα νέο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα κάνει την εμφάνισή του στον τραπεζικό χάρτη. Στη σύνθεση του πρώτου διοικητικού συμβουλίου της Omega Bank μετέχει και ο αδελφός του τότε υπουργού Εξωτερικών, ο οποίος είχε εργαστεί κατά το παρελθόν στην Παγκόσμια Τράπεζα.

Τρία χρόνια αργότερα, τον Μάρτιο του 2004, το διοικητικό συμβούλιο της τράπεζας, στο οποίο συμμετέχει αδιαλείπτως, προχωρά σε μία κίνηση η οποία έμελλε να δημιουργήσει τριγμούς συνολικά στο πολιτικοοικονομικό σύστημα: εκλέγει ως νέο μέλος του τον επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, το όνομα του οποίου στη συνέχεια θα ταυτιστεί με την τύχη της τράπεζας Proton και θα βρίσκεται σήμερα στη δίνη μιας υπόθεσης με σοβαρές δικαστικές, αλλά και πολιτικές προεκτάσεις. Η παρουσία του αδελφού του πρώην πρωθυπουργού στη διοίκηση της τράπεζας ολοκληρώνεται το καλοκαίρι του 2006, όταν και δρομολογήθηκαν οι διαδικασίες συγχώνευσης της Proton και της Omega με απορρόφηση της δεύτερης από την πρώτη και ισχυρό άντρα πλέον του νέου σχήματος τον κ. Λαυρεντιάδη.

Η ζωηρή ενασχόληση του κ. Παπανδρέου με τον απαιτητικό χώρο των επιχειρήσεων δεν φάνηκε να αποτελεί τροχοπέδη για τις συγγραφικές του επιδόσεις και τις συνακόλουθες θετικές κριτικές που αποσπούσαν.

Συγκεκριμένα, τον Ιούλιο του 2003 εισέρχεται στο διοικητικό συμβούλιο μιας ακόμα επιχείρησης με δεσπόζουσα θέση στην ελληνική αγορά. Αυτή τη φορά, στον κλάδο της φιλοξενίας και του τουρισμού. Ο αναγνωρισμένος πλέον συγγραφέας εκλέγεται μη εκτελεστικό και ανεξάρτητο μέλος στη διοίκηση της Εταιρείας Ελληνικών Ξενοδοχείων ΛΑΜΨΑ Α.Ε., στην ιδιοκτησία της οποίας βρίσκεται το εμβληματικό ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία».

Η εκλογή του κ. Παπανδρέου στο διοικητικό συμβούλιο της ΛΑΜΨΑ έγινε τέσσερις μήνες μετά την πλήρη ανακαίνιση και τον εκσυγχρονισμό του ξενοδοχείου, κατατάσσοντάς το υψηλά στη σχετική λίστα των πολυτελών καταλυμάτων. Η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβριο του 2009 ταυτίζεται χρονικά με την αποχώρηση του αδερφού του τότε νεοεκλεγέντα πρωθυπουργού από την παραπάνω θέση. Παρ’ όλα αυτά, επί σχεδόν πέντε χρόνια το όνομα του κ. Παπανδρέου φιγούραρε δίπλα σε αυτό του πρώην Αμερικανού πρεσβευτή στην Αθήνα Τόμας Μίλερ, ως μέλη και οι δύο της διοίκησης της «Μεγάλης Βρεταννίας».

Η σημαντική πείρα που αποκτήθηκε όλα αυτά τα χρόνια και η συστηματική τριβή στα ενδιαφέροντα πεδία επιχειρηματικότητας οδηγούν τον Νίκο Παπανδρέου τον Σεπτέμβριο του 2010 στη σύσταση μιας μονοπρόσωπης εταιρείας περιορισμένης ευθύνης με οικονομικό και καλλιτεχνικό προσανατολισμό. Η Top Cultural and Financial Firm, επί της λεωφόρου Συγγρού, παρέχει συμβουλές και εκπονεί μελέτες οικονομικού και επιχειρηματικού χαρακτήρα. Επιπλέον, αναλαμβάνει τη μελέτη και διεκπεραίωση όλου του πλέγματος ενεργειών ώστε μία επιχείρηση να είναι βιώσιμη στις παρούσες συνθήκες.

Η εταιρεία του κ. Παπανδρέου, εκτός της εκπόνησης επενδυτικών προγραμμάτων για ανέγερση, διαχείριση και εκμετάλλευση κτιριακών εγκαταστάσεων, βάσει του καταστατικού της, μπορεί να αναπτύσσει συνεργασίες με θεατρικούς και κινηματογραφικούς παραγωγούς με στόχο τη δημιουργία παραστάσεων και ταινιών. Το επιχειρηματικό εγχείρημα του κ. Παπανδρέου έρχεται να καλύψει την αποτυχία της Best Financial Consulting Firm, μιας επιχειρηματο-οικονομικής εταιρείας που σύστησε ο ίδιος με τη σύζυγό του και η οποία δεν λειτούργησε λόγω μη καταβολής του αρχικού μετοχικού κεφαλαίου.

Οπως πάντως κι αν έχουν τα επιχειρηματικά εγχειρήματα του Νίκου Παπανδρέου, αυτά δεν σχετίζονται ούτε με το συγγραφικό του έργο ούτε με την πολιτική. Ο ίδιος, εξάλλου, είναι σε ρήξη με την τελευταία προς όφελος ενδεχομένως υπαρξιακών αναζητήσεων, άλλων ενδιαφερόντων και επιλογών. Ως συγγραφέας την έχει περιγράψει σαν ωμό κτήνος κρυμμένο σε λαβυρινθώδεις ατραπούς. Την έχει, δε, αναγορεύσει, προς μόνιμο βάσανο του ενεργού πολιτικά αδελφού του, σε αιώνιο αντίπαλο. «Η πολιτική», γράφει, «είναι ο εχθρός της οικογένειας. Μια αντίπαλη δύναμη. Κάποια στιγμή η αγάπη, όσο δυνατή κι αν είναι, ζαρώνει και κρύβεται στη γωνία, ενώ η πολιτική, ολόγυμνη και ιδρωμένη, εισβάλλει στη σκηνή σαν Μινώταυρος». Ωστόσο, αν η πολυσχιδής δραστηριότητα και η αυτόνομη κινητικότητα του συγγραφέα Νίκου Παπανδρέου κρίνεται πολιτικά θεμιτή, αθέμιτες είναι από ηθική άποψη η αδικαιολόγητη χλιδάτη διαβίωσή του και η δημόσια συμπεριφορά του σε εποχή κοινωνικής απόγνωσης εξαιτίας της κρίσης. Και αν ο πολιτικός αδελφός του νιώθει την υποχρέωση να βάζει το χέρι του στη φωτιά για την εντιμότητα των συγγενών του, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει καπνός ερωτημάτων που θολώνει τον δημόσιο διάλογο.

Σε ό, τι αφορά, τώρα, την πλευρά Νίκου Παπανδρέου, σε ορισμένα blogs διακινείται κείμενο που φέρεται ως απάντησή του στο δημοσίευμά μας, σύμφωνα με την οποία ο αδελφός του προέδρου του ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει ότι κανένα από αυτά τα περιουσιακά στοιχεία δεν του ανήκει και, παράλληλα, αναρωτιέται για το πώς θα έπρεπε να ζει "ως αδερφός, γιος, εγγονός –διαλέξτε και πάρτε- πρωθυπουργού".

Πρώτο Θέμα

KATΩ O ΠAΠA-ΔHMIOΣ

Συντάχθηκε απο τον/την Νέα Προοπτική

Παρασκευή, 20 Ιανουάριος 2012

Δεν θα πληρώσει ο λαός την χρεοκοπία του συστήματος Απεργιακός αγώνας διαρκείας μέχρι την νίκη Δεν εκλέχτηκε από κανέναν. Δεν λογοδοτεί σε κανέναν, παρ' εκτός στα αφεντικά του στη Γκόλντμαν Σακς, την ΕΚΤ και το ΔNT. Tα κόμματα που χρεοκόπησαν τη χώρα, η διαπλεκόμενη μαφία ΠAΣOK-NΔ και φασιστοειδών τον έβαλαν πρωθυπουργό, μετά τη λαϊκή κατακραυγή κατά του G.A.P, για «να σώσει την Eλλάδα». Για να πάρει η Eλλάδα την 6η δόση του δανείου και να ενεργοποιηθεί το λεγόμενο PSI, η συμφωνία για το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Στις 19 Φεβρουαρίου, υποτίθεται θα πηγαίναμε σε εκλογές. Όμως, ο μάγος δεν μπορεί να κάνει μαγικά. Γιατί ποτέ δεν μπορούσε να κάνει μαγικά. Ό,τι μπορούσε να κάνει ως σύμβουλος του ανεκδιήγητου Γιωργάκη, αυτό μπορεί και ως πρωθυπουργός. Γιατί οι δυνάμεις της ανεξέλεγκτης παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας είναι ισχυρότερες από κάθε καπιταλιστική κυβέρνηση, όπως δείχνει η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Γαλλίας και πολλών άλλων χωρών της Eυρώπης από τον οίκο αξιολόγησης S&P. Mαζί με τη Γαλλία, υποβαθμίζεται ακόμη και ο μηχανισμός στήριξης της Eυρωζώνης, ο περιβόητος EFSF, που υποτίθεται θα στήριζε την Eλλάδα και άλλες οικονομίες της Eυρώπης. Tο μόνο που κάνει ο Παπαδήμος και η αισχρή συγκυβέρνηση ΠAΣOK-NΔ-ΛΑ.Ο.Σ είναι να εφαρμόζει τις συνταγές του ΔNT -τις ίδιες που εφάρμοζε κι ο Παπανδρέου- που οδηγούν μέσα από τη βάρβαρη καρατόμηση μισθών, συντάξεων και εργατικών δικαιωμάτων, ολοταχώς στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία (από την οποία, υποτίθεται θα μας… σώσει). Kαθώς ο ορίζοντας των εκλογών μετατίθεται, και στελέχη του ΠAΣOK με κυβερνητικές θέσεις ζητάνε παράταση της θητείας Παπαδήμου μέχρι το 2013(!), η κυβέρνηση της τρικομματικής διαπλοκής οργανώνει μια μεγάλη επίθεση στην εργατική τάξη. Αν ο Παπανδρέου σφαγίασε τους μισθούς και συντάξεις του δημόσιου -κυρίως- τομέα, η κυβέρνηση Παπαδήμου έρχεται να συμπληρώσει το έργο με απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αλλά κυρίως συντρίβοντας μισθούς, συντάξεις και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Xτυπώντας το πιο κακοπληρωμένο και ευάλωτο τμήμα της εργατικής τάξης, τον κύριο όγκο δηλαδή της εργατικής τάξης, που μαστίζεται από την ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς και την παραβίαση των στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων. Aυτό που τώρα ζητάει ο Παπαδήμος και πίσω του η τρόικα των διεθνών τοκογλύφων είναι η ολοκλήρωση της αντεργατικής διαδικασίας που είχε αρχίσει επί Σημίτη και ΝΔ, με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Tώρα θέλουν την πλήρη κατάργηση του βασικού μισθού, ακόμη και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Tην επιστροφή δηλαδή στην κατάσταση που επικρατούσε στην Eλλάδα στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Τον εξανδραποδισμό της εργατικής τάξης σαν τάξης και τη μετατροπή των εργαζομένων σε ατομικές μονάδες ασύδοτης και απεριόριστης εκμετάλλευσης. Ήδη, σε ένα τεράστιο ποσοστό η εργασία γίνεται με όρους σκλαβιάς. Aφεντικά και κυβέρνηση οργανώνουν την αντεργατική επίθεση. Αυτό είναι το νόημα της επίθεσης του βιομήχανου Mάνεση στην Eλληνική Xαλυβουργία. Mόνο που, στην περίπτωση της Χαλυβουργίας, δεν υπολόγισαν σωστά. Δεν υπολόγισαν στην αντίσταση των εργατών και το αίσθημα ταξικής αλληλεγγύης που αναπτύσσεται. H απεργία διαρκείας (επί 83 ημέρες μέχρι την Παρασκευή 20/1) δημιουργεί μια νέα κατάσταση. Δείχνει το δρόμο της αντίστασης και του αγώνα. Tου αγώνα διαρκείας - κι όχι των 24ωρων εκτονωτικών απεργιών. Στην παναττική απεργία που αναγκάστηκαν να κηρύξουν στις 17/1 οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των εργατικών κέντρων Aθήνας, Πειραιά, Λαυρίου και Eλευσίνας, με τις χιλιάδες απεργούς που κατέβηκαν σε απεργία αλληλεγγύης και διαδήλωση φάνηκε το τεράστιο δυναμικό που υπάρχει. Tο καζάνι της εργατικής οργής βράζει. Yπάρχουν όλες οι δυνατότητες να οργανώσουμε την έκρηξη του ατμού - του θυμού των εργατών και του λαού. Mε τη μέθοδο της γενικής απεργίας διαρκείας. Kαι στόχο όχι τα πολιτικά παιχνίδια εκλογικής ενίσχυσης κομμάτων του συστήματος με ή χωρίς αριστερό μανδύα. Για την ανατροπή της κυβέρνησης των διεθνών τραπεζιτών, των ξένων και ντόπιων καπιταλιστών και την εργατική εξουσία. Για να μην πληρώσει ο λαός την καπιταλιστική κρίση. Για μέτρα εργατικής εξόδου από την κρίση. Mε διαγραφή του χρέους στους ντόπιους και διεθνείς τοκογλύφους. Eθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας χωρίς αποζημίωση στους καπιταλιστές και κάτω από εργατικό έλεγχο. H οργάνωση -όχι απλώς διακήρυξη- της γενικής απεργίας διαρκείας είναι το πρώτιστο καθήκον των συνειδητών εργατών σήμερα. Eμπρός σύντροφοι. Νέα Προοπτική ν.518

 

ΚΥΡΙΕ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ!

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

«Δεν διάβασα το μνημόνιο, γιατί είχα άλλες υποχρεώσεις.

Είχα άλλα καθήκοντα.

Είχα να αντιμετωπίσω το έγκλημα ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη.

Δεν ήταν δική μου δουλειά»!

*

Αυτή είναι η δήλωση που έκανε χτες (στο ΣΚΑΪ) ο Χρυσοχοΐδης.

*

Και μετά από αυτό που εκστόμισε τούτος ο «ταγός» του έθνους δε χρειάζεται τίποτα, μα τίποτα περισσότερο. Είναι η ώρα να προβούμε στις απαραίτητες «συστάσεις».

Εχουμε και λέμε, λοιπόν:

- Αυτός, ο Χρυσοχοΐδης, είναι ο ίδιος που διατελεί ανελλιπώς υπουργός και υφυπουργός στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - και τώρα του Παπαδήμου - από το 1994...

- Αυτός, ο Χρυσοχοΐδης, είναι ο ίδιος που από το 2003 μέχρι το 2005 διατέλεσε ακόμα και γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος δηλαδή που κυβερνάει την Ελλάδα τα 21 από τα 38 χρόνια της μεταπολίτευσης...

- Αυτός, ο Χρυσοχοΐδης, έχει υπάρξει εκλεκτός κατά σειρά του Α. Παπανδρέου, του Κ. Σημίτη, του Γιώργου Παπανδρέου και τώρα του Λ. Παπαδήμου...

*

Εν κατακλείδι:

Αυτός, ο Χρυσοχοΐδης,

ο ίδιος που ψήφισε το μνημόνιο,

ο ίδιος που εφάρμοσε το μνημόνιο,

ο ίδιος που ελεεινολογούσε εναντίον οποιουδήποτε αμφισβητούσε το μνημόνιο,

ο ίδιος που μετά το... άλλαξε το τροπάρι και έλεγε ότι «γίναμε αποικία» (!) με το μνημόνιο,

ο ίδιος που τώρα μας δηλώνει (...συντετριμμένος για το «λάθος» του!) ότι «δεν διάβασε το μνημόνιο» (!!!),

αξίζει (σ.σ.: δεν είναι σχήμα λόγου - ναι, αξίζει!) όλη μας την ευγνωμοσύνη! Αξίζει όλη μας τη συμπάθεια! Αξίζει όλα τα «ευχαριστώ» από τα βάθη της καρδιάς του ελληνικού λαού!

*

Είναι απλό:

Η περίπτωση «Χρυσοχοΐδη» είναι μια περίπτωση που υπερβαίνει κατά πολύ το συγκεκριμένο φυσικό πρόσωπο. Οι δηλώσεις του δεν έχει σημασία αν προσδιορίζουν τον άνθρωπο - αν ήταν έτσι δε θα ασχολούμασταν - αλλά ότι προσδιορίζουν ένα ολόκληρο σύστημα. Τα λεγόμενά του ξεπερνούν την όποια «ατομική σφραγίδα» και συνιστούν μια ανεπανάληπτη προσφορά που προέρχεται εν συνόλω από την πολιτική τάξη που εκπροσωπεί ο Χρυσοχοΐδης:

Εν ολίγοις:

Ο Χρυσοχοΐδης με μια του μόνο κουβέντα κατάφερε να αποτυπώσει ό,τι άλλοι (και μεις μαζί τους) πασχίζουν να καταδείξουν για μια ολόκληρη ζωή και πάλι δεν τα καταφέρνουν:

Κατάφερε - με τρόπο ανεπανάληπτο, λιτό, αψεγάδιαστο - να δείξει και να αποδείξει

το «πώς» μας κυβερνούν και

το «ποιοι» είναι αυτοί που μας κυβερνούν!

Κατάφερε, δηλαδή, να ακτινογραφήσει όλους τους λόγους για τους οποίους ο ελληνικός λαός έχει μια μόνο επιλογή: Να απαλλαγεί από το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς των πράσινων, γαλάζιων και μαύρων «Χρυσοχοΐδηδων» που ορίζουν τις τύχες μας, που καθορίζουν το «είναι» μας και ρημάζουν τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας!

* Δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου

ΔΑΣΚΑΛΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ: Αρνήθηκε να υπηρετήσει την παράνομη κυβέρνηση

Το λάβαμε με email από το blog Ελληνικό Καφενείο. Είναι το κείμενο παραίτησης μιας Ελληνίδας δασκάλας από το δημόσιο σχολείο που υπηρετεί. Η Μάρω, αυτό είναι το όνομά της, εξηγεί ότι επιλέγει να παραιτηθεί παρά να συνεχίσει να υπηρετεί αυτούς που «παράνομα κυβερνούν τη χώρα μας».
Δεν θα γράψουμε άλλα εισαγωγικά εμείς.
Διαβάστε το, συγκλονίζει:
Το κείμενο της παραίτησης
Λαμβάνω την τιμή να υποβάλλω την παραίτησή μου από τη θέση μου ως δασκάλας, στο 8ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά.
Οι λόγοι που μ’ έκαναν να επιλέξω αυτή την οδό είναι οι εξής:
- Ως δασκάλα πίστευα πάντα πως η στάση μου είναι παράδειγμα κι ό,τι νιώθω περνάει σαν αέρας στις ψυχές των παιδιών. Όχι κούφια λόγια και μπούρδες. Συναισθήματα και πράξεις, στάση ζωής. Δεν μπορώ ν’ αντικρίζω τα μάτια των παιδιών μου, χωρίς να ντρέπομαι να υπηρετώ μία παιδεία που δεν υφίσταται. Δεν έχω το δικαίωμα, δεν μου επιτρέπεται. Αρνούμαι να συμμετέχω στο συστηματάκι σας: «Πρώτα ο μαθητής», «Δωρεάν δημόσια παιδεία», «Ίσες ευκαιρίες για όλους»; Αρνούμαι τους φόρους των συμπολιτών μου να τους προσφέρω αδιαμαρτύρητα στους προδότες της χώρας μου, χωρίς να μπορώ να αρνηθώ ή ν’ αντισταθώ στις αποφάσεις τους.
- Αρνούμαι να συναινώ, να συνεργάζομαι και να διευκολύνω αυτούς που μάτωσαν τη χώρα. Τους στυγνούς δολοφόνους, που δολοφονούν κάθε μέρα κάποιον συμπολίτη μου. (Μεταξύ των θυμάτων και ο άντρας μου).
- Δεν συνεργάζομαι μ’ αυτούς που έκλεψαν τον ιδρώτα των συνταξιούχων, χωρίς ντροπή και σεβασμό στα χρόνια τους.
- Δεν συνεργάζομαι μ’ αυτούς που γέμισαν τη χώρα άστεγους και τώρα κάνουν τους ελεήμονες τάχα.
Δεν θέλω την ελεημοσύνη τους, δεν αναγνωρίζω τα μιάσματα, τους θρασύδειλους που παράνομα κυβερνούν τη χώρα με την πεποίθηση ότι συμφωνούμε.
Για όλους αυτούς τους λόγους,
ΕΠΕΙΔΗ
Η ψυχή μου αλυχτά,
Αποχωρώ και ΑΠΑΙΤΩ, το μόνο δικαίωμα που μου αφήσατε για ν’ αντισταθώ, την παραίτησή μου, να την κάνετε ΑΜΕΣΑ δεκτή.

Oρος επιβίωσης η συλλογική αξιοπρέπεια

Tου Χρηστου Γιανναρα

H περίπτωση του Γεώργιου Aνδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού της Eλλάδας από 6.10.2009 έως 11.11.2011, προσφέρεται οπωσδήποτε για ανθρωπολογική μελέτη, κυρίως για τα εντυπωσιακά συμπτώματα υπεραναπλήρωσης μειονεξίας και απώλειας επαφής με την πραγματικότητα.

Oμως το θέμα που ευρύτερα και κατεξοχήν ενδιαφέρει, είναι η στάση της ελλαδικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο ΓAΠ. Aποτελεί αυτή η στάση δείγμα συλλογικής συμπεριφοράς τόσο ιδιαίτερο και σπάνιο, που.......

πιθανόν να διεκδικεί και μοναδικότητα στα ιστορικά χρονικά.

Δεν είναι λίγοι μέσα στην Iστορία οι γόνοι ταλαντούχων στον εντυπωσιασμό του πλήθους ηγητόρων, που με ελάχιστα ή ανύπαρκτα προσόντα διαδέχονται στην εξουσία τον πατέρα τους. Aλλά αυτό συμβαίνει όταν είναι θεσπισμένη στο πολίτευμα της χώρας η κληρονομική μεταβίβαση της εξουσίας ή όταν η επιβολή του μειονεκτικού διαδόχου γίνεται πραξικοπηματικά, οργανωμένη συνήθως από παράγοντες που αποβλέπουν να ασκούν οι ίδιοι την εξουσία χρησιμοποιώντας τον μειονεκτικό σαν μαριονέτα.

Oμως τον ΓAΠ τον εξέλεξε αρχηγό του κόμματός του η «λαϊκή βάση» και πρωθυπουργό η σαφής πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Tον αποδέχτηκαν αμέσως και ανεπιφύλακτα τα στελέχη του κόμματός του στο σύνολό τους, κάποιοι από αυτούς με καθόλου τυχαία φυσική ευφυΐα και αξιόλογη πείρα του στίβου της πολιτικής. Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα τον χειροκροτούσε, όρθια μπροστά στα έδρανα, άπειρες φορές μέσα σε δύο χρόνια, ωσάν να ήταν ο Bενιζέλος που γύριζε από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Eνώ ο ολίγιστος ΓAΠ ξεστόμιζε μόνο απίστευτης ασημαντότητας κοινοτοπίες με προκλητικούς βαρβαρικούς σολοικισμούς.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η περίπτωση ΓAΠ έκρινε το επίπεδο του ελλαδικού πολιτικού συστήματος και της κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην Eλλάδα σήμερα. Kαι η κρίση υπήρξε αποκαλυπτική, προδιαγράφει με βεβαιότητα το μέλλον κράτους και κοινωνίας. Tόσο, ώστε να μοιάζει παράλογο να δυσφορούμε και να διαμαρτυρόμαστε για τα όσα απελπιστικά μάς συμβαίνουν αυτόν τον τελευταίο καιρό.

Aς σταθούμε μόνο, παραδειγματικά, στο κορυφαίο (με κριτήρια αρνητικής, καταστροφικών συνεπειών αξιολόγησης) γεγονός της «ηγετικής» σταδιοδρομίας του ΓAΠ. Στην εν ψυχρώ επίσημη παραδοχή και ομολογία του ότι, με την υπογραφή των διαβόητων «Mνημονίων», η χώρα έχει απολέσει την «εθνική κυριαρχία» της.

H υπογραφή των «Mνημονίων» δεν ήταν μια αναπότρεπτη «μοίρα». Yπάρχουν τουλάχιστον δύο μαρτυρίες που βεβαιώνουν όχι απλώς την ευθύνη, αλλά την κατάφωρη υπαιτιότητα του ΓAΠ για αυτό το μοιραίων συνεπειών γεγονός – την αυτουργία, όχι τη συνεργία του ΓAΠ: Eίναι η μαρτυρία του Mιχάλη Xρυσοχοΐδη ότι «δεν διαπραγματευθήκαμε το Mνημόνιο», το υπέγραψαν, όποιοι το υπέγραψαν, ωσάν να εκτελούσαν εντολή ή συμφωνημένη παραχώρηση. Kαι η δεύτερη μαρτυρία είναι του Dominique Strauss - Kahn ότι ο ΓAΠ του είχε ζητήσει την υπαγωγή της Eλλάδας σε καθεστώς ελέγχου από το ΔNT, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009, δύο μήνες μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, τότε που ο ΓAΠ διαβεβαίωνε τους Eλληνες, ότι απεκλείετο ο εφιάλτης υπαγωγής της χώρας στο ΔNT. Mετά τη δήλωση του D. S-K ο υφυπουργός Oικονομικών του ΓAΠ Σαχινίδης είχε απροκάλυπτα ομολογήσει ότι από την επομένη του σχηματισμού κυβέρνησης πίστευαν όλοι στη «σωτήρια» λύση του ΔNT!

H παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, η μεθοδική της πρακτόρευση, ομολογήθηκε δημόσια, γνωστοποιήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Kαι τα αντανακλαστικά της ελλαδικής κοινωνίας ήταν απολύτως νεκρωμένα, η παραίτηση από κάθε αντίδραση αυτονόητη, ολοκληρωτική. Tο κοινοβούλιο («σύμβολο» και «προπύργιο» της δημοκρατίας!) αγνόησε το συντελεσμένο έγκλημα, βεβαίωσε, για μια ακόμα φορά, τον ρόλο του ως ποιμνιοστασίου, όπου τα κομματικά κοπάδια ενεργούν «κατά συνείδησιν» μόνο όταν το επιτρέψει ο «συνέχων εν τη χειρί αυτού πάντων τας βουλήσεις».

Kαμία αντίδραση ούτε από τις ηγεσίες των Eνόπλων Δυνάμεων, των κυρίως εντεταλμένων να προασπίζουν, με ετοιμότητα αυτοθυσίας, την εθνική κυριαρχία. Kαμία αντίδραση από τους ηγήτορες της Δικαιοσύνης, εντεταλμένους να αγρυπνούν για την μη παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων. Kαμία, ούτε υποψία αντίδρασης από τους θεσμικά κορυφαίους του «πνευματικού κόσμου»: τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Aκαδημίας Aθηνών, κάποιους πρυτάνεις πανεπιστημίων, κάποιους εξέχοντες διπλωμάτες. Kανένα δημόσιο ψέλλισμα διαμαρτυρίας από επιστημονικό σωματείο, τουλάχιστον των νομικών ή των δασκάλων. Oλόκληρη η ελλαδική κοινωνία βουβή μπροστά στο έγκλημα, με απολύτως νεκρωμένα τα αισθητήρια αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας, δίχως την παραμικρή επίγνωση «πού πατά και πού πηγαίνει».

Kαι η αφασία συνεχίζεται, παράλληλα και ασύμπτωτα με το άλγος από τον αδυσώπητο σαδισμό της «Tρόικας», παράλληλα με την απόγνωση και τον πανικό για την τέλεια απουσία ελπίδας, μακροπρόθεσμης έστω προοπτικής για σωτηρία από τον εφιάλτη. Συνεχίζεται η νέκρωση των αντανακλαστικών αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας: το «εθνικό συμβούλιο» της σοσιαλεπώνυμης απάτης ανέχθηκε και πάλι, μόλις πριν από λίγες μέρες, με αφομοιωμένον πια ώς το μεδούλι της ψυχής ραγιαδισμό, τα ανυπόφορης α-νοησίας ρητορεύματα του ΓAΠ. Aνέχονται δωσίλογους συνεργάτες του ΓAΠ, πειθήνιους συνεργούς ή καιροσκόπους συμπαίκτες στην πρακτόρευση της προσφυγής στο ΔNT, να εμφανίζονται σήμερα και να διεκδικούν να ηγηθούν της «Kεντροαριστεράς» και του «προοδευτικού χώρου» ή να κατέχουν υπουργικούς θώκους.

Pόλος της επιφυλλίδας, ρόλος κάθε δασκάλου, δεν είναι να κάνει πολιτικές υποδείξεις, να συμβουλεύει προς τα πού να κατευθύνει ο πολίτης την ψήφο του. Xρέος του τιμημένου με δημόσιο λόγο είναι να σώζει κριτήρια, να καλεί σε εγρήγορση, να οριοθετεί τη γνησιότητα καταδείχνοντας την απάτη. Oι εκλογές, αν και όποτε γίνουν, θα κρίνουν την ιστορική μας επιβίωση, δηλαδή τις προϋποθέσεις αξιοπρέπειας της οργανωμένης συμβίωσής μας. Nα θυμηθούμε λοιπόν ότι:

Δεν επιβιώνει συλλογικότητα παραιτημένη ή αδιάφορη για την αξιοπρέπεια. Δεν θα επιβιώσουμε αν δεν αποβάλλουμε από τον δημόσιο βίο αμετάκλητα όχι μόνο όσους συνέπραξαν με τον ΓAΠ στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και όσους ανέχθηκαν να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα με τους αυτουργούς της εξευτελιστικής μας ατίμωσης.

ΑΛΛΟΙ 4 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ – ΤΟΥΣ 35 ΕΦΤΑΣΑΝ ΟΙ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ 902

Ο ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟΣ ΜΠΟΝΑΜΑΣ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ 902-ΚΚΕ:

ΑΛΛΟΙ 4 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ – ΤΟΥΣ 35 ΕΦΤΑΣΑΝ ΟΙ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ 902

Είχαμε κάνει την πρόβλεψη ότι δε θα σταματούσαν το αντεργατικό τους όργιο. Και αυτοί δεν μας «απογοήτευσαν». Μονότονοι μέσα στον αντεργατισμό τους, 29 και 30 του Δεκέμβρη, ξαφνικά, όπως κάνουν εδώ και 1 χρόνο, παραδώσανε σε 4 συναδέλφους μας το «ραβασάκι» της απόλυσης. Ο ένας από αυτούς έχει παιδάκι 6 μόλις μηνών, αλλά φυσικά, όπως δείξανε κιόλας από τις πρώτες απολύσεις οι σκληρόψυχοι εργοδότες του 902-ΚΚΕ, δεν χολοσκάνε για τέτοιες «μικρολεπτομέρειες».

Το σκηνικό είναι στημένο και γνωστό. Από το Δεκέμβρη του 2010 μέχρι σήμερα, σε πλήρη διάσταση με τις διακηρύξεις περί «κοινωνικών κριτηρίων» και χωρίς καμία συζήτηση με τους εργαζόμενους, 35 άνθρωποι, ως επί το πλείστο οικογενειάρχες, πολλοί με μικρά παιδιά, έχουν «αποκεφαλιστεί» με μόνο κριτήριο το ότι δεν ήταν ρουφιάνοι και υποταχτικοί της διοίκησης του 902. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά όταν κάποιοι (εμείς) «τόλμησαν» να εκθέσουν ανοιχτά αυτό το ζήτημα διοργανώνοντας κινητοποίηση έξω από τις εγκαταστάσεις του σταθμού τον περασμένο Σεπτέμβρη, δέχτηκαν έναν οχετό συκοφαντιών από την εργοδοσία 902-ΚΚΕ.

Πρέπει να καταγγείλουμε πια ανοιχτά τη βρώμικη μεθόδευση της εργοδοσίας 902-ΚΚΕ εναντίον μας. Με την κάλυψη του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, όπως φάνηκε από τον τρόπο που μας χτύπησε η Αλέκα Παπαρήγα τον περασμένο Σεπτέμβρη, ο εντεταλμένος «υπερκαθοδηγητής» του 902 και τουk«Ριζοσπάστη» και μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ, Στέφανος Λουκάς, επικεφαλής όλης της βρώμικης εναντίον μας επιχείρησης, συντονίζει (μαζί με το τσιράκι του και άτυπο υποδιευθυντή του 902 Αντώνη Ραλλάτο και το διευθυντή του σταθμού Τάκη Τσίγκα) έναν μηχανισμό τρομοκρατίας κατά των εργαζομένων, διαστροφής της αλήθειας και παραπλάνησης της κοινής γνώμης για το τι συμβαίνει στον 902.

Απειλούσαν τους εργαζόμενους λίγο πριν τις πρώτες απολύσεις λέγοντας «να δούμε ποιος θα νικήσει, εμείς ή εσείς» (Ραλλάτος). Μετά έστελναν χαφιέδες στις συνελεύσεις των εργαζομένων και τσιράκια τους να μας διαβάλλουν στο σωματείο μας. Οργάνωναν γελοίες «περιφρουρήσεις» από ανύπαρκτους κινδύνους στο σταθμό, για να σπείρουν το μίσος ενάντια στους απολυμένους, τρομοκρατούσαν όσους κάθε φορά έμεναν, ξεστόμιζαν σιχαμερές κουβέντες του τύπου «ξεβρόμισε ο τόπος», αναφερόμενοι στους απολυμένους. Μετά την πετυχημένη συγκέντρωσή μας έξω από το κτίριο του Περισσού, οργάνωσαν -με επικεφαλής τον Λουκά- εκστρατεία λάσπης μέσα από το «Ριζοσπάστη», όπου με καθημερινά δημοσιεύματα της συκοφαντίας και της απάτης έλεγαν το ένα ψέμα πίσω απ’ τ’ άλλο. Επειδή όμως τους γύρισαν μπούμερανγκ, ξαφνικά τα σταμάτησαν.

Από φίλους των φασιστών μέχρι ενεργούμενα της αμερικάνικης πρεσβείας μας αποκαλέσανε, αλλά ευτυχώς ο κόσμος έχει και κρίση και γνώση, θύμωσε και καθόλου δεν πίστεψε αυτές τις βρωμιές, όπως δε τις πίστεψαν και οι συνάδελφοί μας, που μας εκφράζουνε με κάθε τρόπο τη συμπαράστασή τους.

Στην αρχή λέγανε το απίστευτο παραμύθι ότι όσοι φεύγουν, το κάνουν οικειοθελώς και χαρίζουν την αποζημίωση στο «κόμμα». Μετά ότι δήθεν οι απολύσεις γίνονται καθαρά με κριτήρια ειδικότητας και όχι κομματικά. Μετά ότι είμαστε ενεργούμενα …άλλων κομμάτων. Τέλος, ότι μας διώχνανε από «αγάπη» για να μας προστατέψουνε και να μη χάσουμε τις αποζημιώσεις μας, μιας κι ο σταθμός θα έκλεινε δήθεν μέχρι το Δεκέμβρη. Αυτό είχανε το θράσος να ισχυριστούνε προκλητικά και οι κύριοι του ΠΑΜΕ στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση της Ένωσης Τεχνικών Ιδιωτικής Τηλεόρασης Αθήνας(ΕΤΙΤΑ), και γίνανε ρεζίλι. Στις τελευταίες «πρωτοχρονιάτικες» απολύσεις, ξαναγυρίσανε στο αρχικό σενάριο, ότι –λέει- οι συνάδελφοί μας απολυμένοι «έφυγαν μόνοι τους».

Πόση απανθρωπιά και ψευτιά χωράει η συνείδηση αυτών που καθοδηγάνε την άθλια αυτή επιχείρηση, που ξεκίνησε Δεκέμβρη του 2010 και έχει φτάσει στο Γενάρη του 2012!! Το έχουμε ξαναπεί: Ξελαρυγγιάζονται για το δίκιο του εργάτη, την ίδια ώρα που το ποδοπατάνε με το χειρότερο, τον πιο βάρβαρο τρόπο. Όχι μόνο γιατί μας απολύουνε, αλλά γιατί από την αρχή ως το τέλος μας φέρονται χωρίς κανένα σεβασμό, μας απαξιώνουνε, μας κοροϊδεύουνε, μας συκοφαντούνε.

Γιατί πέταξαν τους τελευταίους από μας στην ανεργία ούτε δυο 24ωρα πριν αλλάξει ο χρόνος, την ώρα που ο κόσμος γιορτάζει με τους φίλους και τις οικογένειές του και κοιτάει να χαμογελάσει και να ξεχάσει λίγο τα βάσανά του.

Οι κύριοι αυτοί την «παθαίνουν» πάντα από το πόσο πολύ υποτιμάνε τους ανθρώπους, τους εργαζόμενους. Έτσι νομίζανε ότι θα την βγάλουνε «καθαρή» και μαζί μας. Πίστευαν πως θα μας μαλαγάνευαν, θα μας δούλευαν μες στα μούτρα μας και θα τους ευχαριστούσαμε κι από πάνω ή εν πάση περιπτώσει, ότι θα μπορούσαν εύκολα να μας λερώσουν με τις αλήτικου τύπου συκοφαντίες εναντίον μας. Όμως εμείς συνεχίζουμε, γιατί δε μπορούμε να αφήσουμε τη βρωμιά και την αδικία σε βάρος μας αναπάντητη.

Πρέπει όσοι είναι υπεύθυνοι για το αίσχος αυτό του τελευταίου χρόνου στον 902, να πληρώσουν, έστω με τη δημόσια καταγγελία τους, για να μάθει ο κόσμος με τι ανθρώπους έχουμε να κάνουμε.

ΝΑ ΠΑΓΩΣΟΥΝΕ ΤΩΡΑ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΟΝ 902 - ΟΧΙ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ - ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ

- ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΜΜΕ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΟΙ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ 902

Υ.Γ.1: Δεν είναι άραγε η υπέρτατη υποκρισία να «προσφέρεις» αρνιά τους απεργούς του ALTER, της «Χαλυβουργίας Ελλάδος» και άλλων επιχειρήσεων ανήμερα τα Χριστούγεννα, κάνοντας το φίλο των εργατών μες στις γιορτές, και 4 μέρες μετά να πετάς απροειδοποίητα στο δρόμο εργαζόμενους με μωρά παιδιά;; Η υποκρισία και η κοροϊδία έχει όρια για τους κυρίους αυτούς;; Απ’ ό,τι φαίνεται, μάλλον όχι.

Υ.Γ.2 Εκτός από την πλειοψηφία των συναδέλφων τεχνικών, έχουν απολυθεί με συνοπτικές διαδικασίες και ανάλογες μεθοδεύσεις και 4 δημοσιογράφοι. Το «λαλίστατο» κατά τα άλλα προεδρείο της ΕΣΗΕΑ, δεν έχει βγάλει άχνα, όπως και δε βγάζει συνήθως σε ό,τι αφορά τις επιχειρήσεις του ΚΚΕ. Μήπως αυτό έχει να κάνει με το ότι β’ αντιπρόεδρος της ΕΣΗΕΑ είναι ο «ταξικός συνδικαλιστής» του ΠΑΜΕ κ. Π. Ράμμος;;

χωρίς εμάς γρανάζι δε γυρνά

Το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και η κυβέρνηση Παπαδήμου συνεχίζουν τον κοινωνικό πόλεμο βυθίζοντας ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας στην εξαθλίωση και την απόγνωση. Νέοι φόροι, νέα μέτρα, νέα χαράτσια, νέα μνημόνια, εφεδρεία, απολύσεις και ο κατάλογος δεν τελειώνει. Τα συσσωρευμένα χρέη κάθε νοικοκυριού δεν είναι ή δεν θα είναι σε λίγο καιρό διαχειρίσιμα, μοιάζουν δηλαδή με τα χρέη του ελληνικού κράτους. Όσο όμως συζητάνε ανενόχλητοι για το κούρεμα του ελληνικού ''χρέους',' τόσο περισσότερο θα μιλάμε για κοινωνική χρεοκοπία. Σειρά έχουν τώρα τα ασφαλιστικά ταμεία και οι συντάξεις. Υποθηκεύουν το μέλλον μας για δεκαετίες. Βολεύτηκαν στις καρέκλες τους και δεν συζητάνε ούτε για εκλογές. Είναι αδίστακτοι και όσο δεν τους ανατρέπουμε θα μοιάζουν όλο και περισσότερο με σύγχρονη χούντα.
Όλα αυτά για να συμμορφωθούμε με τις επιταγές της Ε.Ε. και της τρόικα, για να σωθούν οι βασικές επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης που θέλει με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στο ευρώ και την ΕΕ. Για να μπορέσει το ελληνικό κεφάλαιο να αντέξει τις διεθνείς πιέσεις, να διατηρήσει την κερδοφορία του και να ονειρευτεί μέρες ανάπτυξης. Για αυτό και έχουμε φτάσει στο σημείο που η εργοδοτική αυθαιρεσία έχει ξεπεράσει κάθε όριο , οι έλληνες επιχειρηματίες είτε βιώνουν την κρίση, είτε όχι, ουσιαστικά έχουν κηρύξει στάση πληρωμών προς τους εργαζόμενους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις γιορτές αρκετοί από αυτούς πλήρωσαν μόνο τα δώρα, για μισθούς ούτε λόγος. Εκβιάζουν με απολύσεις και μεταφορά των επιχειρήσεων σε άλλες περιοχές του εσωτερικού ή του εξωτερικού. Προτείνουν ως ενναλλακτικές την εκ περιτροπής εργασία, ελαστικά ωράρια, μειώσεις μισθών. Ενάντια σε αυτά αντιστέκονται οι εργαζόμενοι σε Χαλυβουργία, ALTER και σε άλλους εργασιακούς χώρους. Από την άλλη, οι απολύσεις αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, δουλειές δεν υπάρχουν και η ανεργία γίνεται πραγματικός κοινωνικός εφιάλτης.
Κανένας δεν μπορεί πια να υπολογίσει με ακρίβεια τους ανέργους και την νεολαία της εργασιακής περιπλάνησης και της επισφάλειας. Κάθε μέρα ο αριθμός αυτός μεγαλώνει. Για μας τα κριτήρια και οι αριθμοί του ΟΑΕΔ δεν έχουν καμία σημασία. Δεν έχει σημασία  αν μερίδα εργαζομένων μέσα στη χρονιά κάνουν κανένα μεροκάματο και κολλάνε και κανένα ένσημο. Όταν το τελικό εισόδημα βρίσκεται σε τόσο μεγάλη απόσταση από τις στοιχειώδεις ανάγκες, τότε έχουμε σύγχρονη φτώχεια και προβλήματα επιβίωσης. Ούτε η οικογενειακή αλληλεγγύη, ούτε οι μικροκαταθέσεις  φαίνεται ότι μπορούν να ανατρέψουν την πραγματικότητα: ολόκληρες κοινωνικές κατηγορίες και στρώματα εργαζομένων συνθλίβονται και έρχονται σε σύμμαχες θέσεις με την εργατική τάξη.
Φυσικά δε λείπουν οι αυταπάτες. Πολλοί πιστεύουν ότι ζούμε μια έκτακτη, προσωρινή κατάσταση. Θα τα βολέψουμε λίγο ως σερβιτόροι, ως πλασιέ και θα ανεχτούμε την μαύρη εργασία μέχρι να βρούμε την κανονική δουλειά που αντιστοιχεί στα προσόντα και τις σπουδές μας. Δυστυχώς όμως το αν θα είναι προσωρινή αυτή η κατάσταση εξαρτάται μόνο από τους αγώνες μας. Όλες αυτές οι θυσίες δεν γίνονται για να έρθουν «καλύτερες μέρες» για μας, αλλά για να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων. Το κεφάλαιο έχει τη δυνατότητα να ανασυγκροτείται και να αναδιαρθρώνεται. Ακόμη και αν έρθει μια νέα άνθηση των δεικτών, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ανοίξουν θέσεις εργασίας και σίγουρα δεν θα αποκατασταθούν οι μισθοί και οι κατακτήσεις των εργαζομένων. Άλλοι πάλι επιλέγουν τη λύση ή την προοπτική της μετανάστευσης. Πάλι όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η κρίση είναι διεθνές φαινόμενο, άρα αντίστοιχα προβλήματα, έστω σε μικρότερο βαθμό, υπάρχουν και στο εξωτερικό. Όπως δυστυχώς και στην Ελλάδα οι μετανάστες αντιμετωπίζονται με καχυποψία και εχθρότητα, έτσι και στο εξωτερικό έχουμε φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας καθώς οι ντόπιοι εργαζόμενοι νομίζουν ότι με τον ρόπο αυτό προστατεύουν τα κεκτημένα τους.. Δεν είναι τυχαίο που ήδη πολλοί Έλληνες επιστρέφουν χωρίς να έχουν υλοποιήσει τις φιλοδοξίες τους.

Δε μπορούμε, επίσης, να δεχτούμε ως αιτίες της ανεργίας την τεχνολογική πρόοδο και την οικονομική κρίση. Την ίδια στιγμή που χιλιάδες στοιβάζονται στις ουρές του ΟΑΕΔ άλλοι δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα απλήρωτοι. Γιατί τελικά οι ώρες εργασίας, οι μισθοί, η διανομή του παραγόμενου πλούτου ήταν, είναι και θα είναι συνάρτηση δύο παραγόντων: Των αγώνων και των κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας και της ακόρεστης δίψας του κεφαλαίου για αύξηση της κερδοφορίας του.
Ειδικά σήμερα, απέναντι στον εκβιασμό της πείνας και της εξαθλίωσης, της ηττοπάθειας και της ατομικής ευθύνης και ενοχής, οι άνεργοι και οι επισφαλώς εργαζόμενοι μπορούν να συναντηθούν με όλους τους εργαζόμενους που μάχονται να κρατήσουν τις δουλειές τους και όσα δικαιώματα τους απέμειναν. Μπορούν και πρέπει να οργανωθούν τόσο μέσα στις δομές του εργατικού συνδικαλισμού, στα πρωτοβάθμια σωματεία και το συντονισμό τους αλλά και συμπληρωματικά και μέσα στις νέες πρωτότυπες μορφές οργάνωσης που αναπτύσσονται στις γειτονιές και τα τοπικά κινήματα. Μπορούν και σε αυτό το επίπεδο να αναπτυχθούν αγωνιστικές πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις ενάντια  στις απολύσεις, τη μαύρη εργασία αλλά και γενικότερα την προάσπιση των συμφερόντων της εργασίας.
Την ώρα λοιπόν που οδηγούμαστε σε έναν εργασιακό μεσαίωνα δε μπορούν να υπάρχουν «εμφύλιοι» στον κόσμο της εργασίας. Όλοι μαζί άνεργοι και εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα μπορούμε να οικοδομήσουμε αυτό το μέτωπο αγώνα που θα ανατρέψει τα σχέδια των εργοδοτών, αλλά και την κυβέρνηση του «μαύρου μετώπου» ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑ.Ο.Σ., της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ.

Να διεκδικήσουμε:
•    Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Μείωση του εργάσιμου χρόνου, χωρίς μείωση των αποδοχών.
•    Επίδομα ανεργίας, για όλο το διάστημα της ανεργίας, στους άνεργους και υποαπασχολούμενους, που να καλύπτει όλες τις ανάγκες τους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Προσμέτρηση του χρόνου ανεργίας στα συντάξιμα χρόνια.
•    Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όλων των ανέργων, κατάργηση του ορίου των ενσήμων για την σφράγιση των βιβλιαρίων.
•    Ελεύθερη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, ελεύθερη πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά γνώσης, ψυχαγωγίας και πολιτισμού.
•    Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που ελαστικοποιούν τις εργασιακές σχέσεις, απελευθερώνουν τις απολύσεις, καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις και το βασικό μισθό.
•    Δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων του ιδιοκτήτη της εταιρίας που πτωχεύει ή κλείνει.
•    Να μην περάσουν οι εκβιασμοί των απολύσεων του κράτους και των εργοδοτών.

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ

Η επιστολή - προσκύνημα Κουλούρη στον Παττακό

Διαβάστε την επιστολή – προσκύνημα του Κίμωνα Κουλούρη στο δικτάτορα Στυλιανό Παττακό με την οποία διαμαρτύρεται για την απόλυση του από τη ΔΕΗ και δηλώνει «εθνικόφρονας» και «αντικομμουνιστής»…




Διαβάστε το πλήρες κείμενο και βγάλτε τα συμπεράσματα σας για το ποιος πραγματικά είναι ο άνθρωπος που «κλαίγεται» καθημερινά στα κανάλια…

«Προς Τον Εξοχώτατον Υπουργόν Βιομηχανίας

Ενταύθα

Κύριε Υπουργέ

Τυγχάνω εκ των απολυθέντων της Δ.Ε.Η. δυνάμει της υπ’ αριθμ. 2058/30.11.67 αποφάσεως…..
Σας βάσει της Θ/1967 Συντακτικής Πράξεως.

Η απόλυσις αύτη με γέμισε πικρία διότι πιστεύω ότι η μέχρι τούδε δράσις μου κατευθύνετο από πατριωτικά και εθνικά αισθήματα. Ολόκληρος η οικογένειά μου εστάθη πάντοτε αντιμέτωπος του Κομμουνισμού. Θεωρώντας τον, ως πράγματι είναι εχθρόν της πατρίδος και του λαού. Επιτρέψατέ μου να Σας αναφέρω ορισμένα γεγονότα τα οποία αποδεικνύουν αυτό.

1ον. Το έτος 1964 σαν συνδικαλιστής του Φοιτητικού Συλλόγου Ανωτάτης Εμπορικής αντιδρών εις την συνεργασίαν συνδικαλιστών οι οποίοι πολιτικώς ανήκον είς την Ε.Κ. και ΕΔΑ διεχώρισα την θέσιν μου και κατέβηκα ανεξάρτητος.

2ον. Το αυτό έτος κατά το οποίον ο Σύλλογος της Ανωτάτης Εμπορικής ηλέγχετο από την Αριστεράν έκανα σκληράς μάχας για να κρατηθούν οι φοιτηταί μακράν της επιρροής της Αριστεράς.

3ον. Το αυτό έτος αν ενθυμούμαι καλώς εις την β’ ή γ’ σπουδαστικήν συνδιάσκεψιν και ενώ η ΕΦΕΕ ηλέγχετο απόλυτα από την Αριστεράν, όλες οι θέσεις μου ήταν καθαρά Εθνικές και Αντικομμουνιστικές, ώστε συνεχώς να προπηλακίζομαι και να υβρίζομαι από τους συνέδρους της Αριστεράς, με τας φράσεις «κεντροφασίστα, χαφιέ, πουλημένε». Αν δε, υπάρχουν εις τα χείρας της αστυνομίας αι μαγνητοταινίαι εκείναι μπορούν να ακουστούν και να διαπιστωθούν τα γραφόμενά μου.

4ον. Σαν υπάλληλος της Δ.Ε.Η. ουδέποτε πολιτικολογούσα υπέρ μιας ορισμένης παρατάξεως ή υπέρ πολιτικού προσώπου. Βεβαίως δεν γνωρίζω τας συγκεκριμένας κατηγορίας στας οποία εστηρίχθην η απόλυσίς μου. Σας διαβεβαιώ όμως ότι η τοποθέτησίς μου ήτο τόσο ξεκάθαρη, Εθνική και προπάντων Αντικομμουνιστική χωρίς καν να υπάρχει περιθώριο για αμφιβολίες, πιστεύω δε ότι πολύ κακή υπηρεσία προσέφεραν στην πατρίδα και εις την Κυβέρνησιν οι καταγγέλοντές με.

Εις τον στρατόν που υπηρέτησα λοχίας σιτιστής ήμουν πάντα νομοταγής και πρόθυμος έτοιμος και την ζωήν μου να προσφέρω δια την υπεράσπισην των Εθνικών Ιδανικών.

Εις την Δ.Ε.Η. ουδέποτε έδωσα το δικαίωμα εις προϊσταμένους μου να με παρατηρήσουν, πιστεύω δε ότι η απόδοσίς μου ήτο αρίστη. Εργαζόμουν, εσπούδαζα και συγχρόνως βοηθούσα την οικογένειάν μου, αποτελουμένη από έναν ακρωτηριασμένον, από έναν ανάπηρον πατέραν, από μία βαρέως ασθενούσα μητέρα και από άλλα πέντε αδέρφια. Ο πατέρας μου σταθείς πάντα σκληρά αντιμέτωπος του κομμουνισμού ήτο εντεταγμένος εις τας Εθνικάς Ομάδας του ΕΔΕΣ, δια την αντικομμουνιστική του δράση έχει τιμηθεί δις.

Κατόπιν όλων των ανωτέρω παρακαλώ θερμώς όπως επανεξετάσετε την περίπτωσίν μου κκαι τύχω της επιεικείας Σας, υποσχόμενος ότι πάντα θα διέπομαι από υψηλά εθνικά αισθήματα και με πίστιν θα υπηρετήσω τον λαόν και θα βοηθήσω δια την εκπλήρωση των σκοπών που έταξε η Εθνική Κυβέρνησις. Δια την πιστοποίησιν όλων των ανωτέρω προτείνω όπως εξετασθούν οι ακόλουθοι μάρτυρες:

1ος. Κουλούρης Κων/νος, αντισυνταγματάρχης πεζικού 10ον Τ.Ο.Μ.
2ος. Κουλούρης Ανδρέας, σμήναρχος ε.α.
3ος. Βάσιλας Δημήτριος, ανθυπολοχαγός, Κρέσνας 83, Πολύγωνον
4ος. Γεωργιάδης Γεώργιος, εκτελωνιστής, Λεωφόρος Αλεξάνδρας 60
5ος. Βουγιούκας Νικόλαος, φοιτητής Ανωτάτης Εμπορικής και τέως πρόεδρος ΑΣΟΕΕ, Βασιλέως Γεωργίου 19, Ζωγράφου.
6ος. Τσάκωνας Αναστάσιος, φοιτητής Ανωτάτης Εμπορικής, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου Συλλόγου Φοιτητών, Τεμαίου 11.

Ευπειθέστατος
Ο αιτών
Κίμων Κουλούρης».

Όσο για την απάντηση του -πλέον αντιστασιακού- πρώην υφυπουργού στη δημοσιοποίηση της ανωτέρω επιστολής; – Προβοκάτσια των μυστικών υπηρεσιών… Λες και στη Χούντα ήταν μέντιουμ να προβλέψουν το 1968 πως ο Κίμωνας θα γνώριζε τον Παπανδρέου και θα τον «μάθαινε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του», για του τη «στήσουν»…

Ρουμανία: μαχητικοί αγώνες ενάντια σε κυβέρνηση και ΔΝΤ

Η οργή της ρουμανικής κοινωνίας ξεχειλίζει κατά της κυβέρνησης και του ΔΝΤ. Μια σπίθα,  η παραίτηση την Πέμπτη του υφυπουργού Υγείας, Ραέντ Αραφάτ, ο οποίος επέκρινε έντονα ένα νομοσχέδιο που παραχωρούσε σε ιδιωτικές εταιρείες την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης από το Δημόσιο, έβαλε φωτιά στην συσσωρευμένη κοινωνική αγανάκτηση. Ο Αραφάτ, ιατρός παλαιστινιακής καταγωγής, αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά από μια έντονη διένεξη με τον πρόεδρο Μπασέσκου για το επίμαχο νομοσχέδιο. Ο πρώην υφυπουργός έχει επαινεθεί για τη δημιουργία ενός αποτελεσματικού συστήματος παροχής πρώτων βοηθειών και περίθαλψης μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος στη Ρουμανία.
Χιλιάδες πολίτες βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν κατά των μέτρων λιτότητας, οι αγώνες κλιμακώνεται καθημερινά, καθώς διαδηλωτές και αντιπολίτευση ζητούν την παραίτηση της κυβέρνησης, που ολοένα περισσότερο δείχνει το αποκρουστικό κατασταλτικό της πρόσωπο. Δεκάδες άτομα έχουν τραυματιστεί στις διαδηλώσεις που ξεκίνησαν την Πέμπτη, αλλά εξελίχθηκαν στις μεγαλύτερες διαμαρτυρίες κατά της σκληρής λιτότητας που επιβλήθηκε το 2010 με συνταγή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Η απόσυρση του αντιλαϊκού νομοσχεδίου την επόμενη ημέρα δεν κατάφερε να τερματίσει τις κινητοποιήσεις, οι οποίες συνεχίζονται με τη συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων που διαμαρτύρονται για τις περικοπές σε μισθούς, την κατάργηση επιδομάτων, τους υψηλούς φόρους και τη διαφθορά.
Τα συνθήματα είναι τα ίδια που δόνησαν την Αθήνα, το Κάιρο, τη Βαρκελώνη, τη Λισσαβώνα, ενέπνευσαν τους διαδηλωτές σε Τυνησία, Μπαχρέιν και Λονδίνο. Κοινή η ταξική επίθεση του κεφαλαίου, κοινή η απάντηση τους κόσμου της εργασίας, σεβόμενοι βεβαίως τις όποιες ιδιαιτερότητες.

«Παραιτηθείτε», «Θέλουμε σεβασμό» και «Όχι άλλη διαφθορά» ήταν τα κεντρικά συνθήματα που απηύθυναν στον πρόεδρο Τράιαν Μπασέσκου και στην κεντρώα κυβέρνηση συμμαχίας υπό τον πρωθυπουργό Εμιλ Μποκ οι διαδηλωτές. Σύμφωνα με εκτιμήσεις της αστυνομίας, περίπου 4.000 Ρουμάνοι βγήκαν στους δρόμους 20 πόλεων το Σάββατο για να διαδηλώσουν ειρηνικά, ωστόσο την Κυριακή στο Βουκουρέστι σημειώθηκαν σοβαρά επεισόδια μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών, που οδήγησαν στον τραυματισμό 60 ανθρώπων και στην προσαγωγή 40 διαδηλωτών. Διαδηλωτές πέταξαν πέτρες εναντίον ανδρών της αστυνομίας, που έκαναν εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων. Στάσεις λεωφορείων και βιτρίνες καταστημάτων καταστράφηκαν, κάδοι απορριμμάτων πυρπολήθηκαν κοντά στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου, ενώ επεισόδια σημειώθηκαν και στην πλατεία Ουνιρίι, στο κέντρο της πρωτεύουσας.

«Η Ρουμανία μοιάζει πλέον να είναι ακυβέρνητη», παρατήρησε η αξιωματική αντιπολίτευση (Σοσιαλιστικό-Φιλελεύθερο κόμμα), η οποία ζήτησε ως «μόνη λύση» τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, που είναι προγραμματισμένες για τα τέλη του έτους.

Η ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΜΕ ΔΝΤ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΣΥΝΕΧΗ ΜΕΤΡΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

Η κυβέρνηση Μποκ έχει λάβει μια σειρά επώδυνων μέτρων λιτότητας βάσει της δανειακής σύμβασης που έχει υπογράψει η χώρα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τα μέτρα περιλαμβάνουν την αύξηση του φόρου προστιθέμενης αξίας και την περικοπή των μισθών στον δημόσιο τομέα. Τα μέτρα αυτά συναντούν την έντονη αντίδραση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, καθώς η χώρα πασχίζει να βγει από την ύφεση.

«Ο Αραφάτ ήταν μόνο η σπίθα» σχολίασε ένας 63χρονος συνταξιούχος που έλαβε μέρος στη διαδήλωση της Κυριακής. «Αλλά έπειτα από όλα όσα έχουν κάνει, θέλουμε να φύγουν» πρόσθεσε, αναφερόμενος στην κυβέρνηση.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437  diktiospartakos.blogspot.com

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ 'H ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΚΟ;

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Η πλήρης καταβαράθρωση των εργατικών εισοδημάτων, που ισοδυναμεί κυριολεκτικά με εξόντωση του εργαζόμενου λαού, προωθείται μέσα από την υπερπροβολή μιας λέξης που φαίνεται να προκαλεί οργασμικό παραλήρημα στους διακινητές της.

Της λέξης «ανταγωνιστικότητα».

***

Τι κρύβεται πίσω από τη μαγική αυτή λεξούλα;

Υποτίθεται ότι πίσω από την «ανταγωνιστικότητα» βρίσκεται μια πολιτική που στόχο έχει την προσέλκυση «επενδύσεων», που οι «επενδύσεις» θα φέρουν την «ανάπτυξη» της ελληνικής οικονομίας, που η «ανάπτυξη» θα φέρει «μεγάλωμα της πίτας», που από το «μεγάλωμα της πίτας», τελικά, «θα φάμε όλοι», βιομήχανοι και εργάτες, εφοπλιστές και ναυτεργάτες, μεγαλέμποροι και εμποροϋπάλληλοι...

*

Πώς, όμως, θα γίνει αυτή η «ανάπτυξη»; Πώς θα γίνουν οι «επενδύσεις»;

Μα είναι απλό, απαντούν οι «σωτήρες» μας (σ.σ.: Την ίδια απάντηση δίνουν εδώ και 200 χρόνια):

Για να κάνουμε τον καλό κεφαλαιοκράτη να βάλει τα ωραία του λεφτά στην «επένδυση» και να έρθει η «ανάπτυξη», πρέπει να κάνουμε την «επένδυση» «ελκυστική». Και τι σημαίνει «ελκυστική»; Μα να του διασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις ώστε η «επένδυση» να του αποφέρει κέρδη.

Ναι, αλλά πώς θα φέρει κέρδη μια επένδυση για να είναι ελκυστική για τον κεφαλαιοκράτη; Απλό: Μειώνοντας το κόστος του. Και ποιο είναι το μέρος εκείνο του κόστους που πρέπει να μειώσουμε ώστε να καλοπιάσουμε τον κεφαλαιοκράτη για να «επενδύσει»; Μα φυσικά το «εργατικό κόστος»!

*

Ελάτε, λοιπόν, να μειώσουμε το μισθό του εργάτη ώστε απαλλάσσοντας τον εργοδότη από το «μισθολογικό κόστος» να κάνει «επενδύσεις», να έρθει «ανάπτυξη» και μετά «σαν μια αγαπημένη οικογένεια» θα μοιραστούμε τα κέρδη από την «ανάπτυξη» και θα ζούμε ζωή χαρισάμενη.

*

Αυτό το παραμύθι έχει στην πραγματική ζωή τόση αξία όση ακριβώς έχει και η εκδοχή για τη δημιουργία του κόσμου, όπως αυτή περιγράφεται στην Αγία Γραφή...

*

Ας δούμε την αλήθεια:

*

1) Οπως κάτι χιλιάδες χρόνια τώρα τα ιερατεία της Αγίας Γραφής θέλουν να εμφιλοχωρήσει στη συνείδηση του ανθρώπου ότι η ύπαρξή του είναι συνώνυμη της αμαρτίας, έτσι και τα ιερατεία του καπιταλισμού, οι καλοί χριστιανοί - πλουτοκράτες του ΣΕΒ, των ΜΜΕ τους και των κυβερνήσεών τους, θέλουν να πείσουν τον εργαζόμενο άνθρωπο ότι ο μισθός του είναι «βάρος», είναι «κόστος»...

*

Αντιθέτως:

Ο μισθός του εργάτη και όλα του τα δικαιώματα (πρέπει να) αντιστοιχούν στα απαιτούμενα για να καλύπτει τις ανάγκες του ώστε να συντηρεί και να αναπαράγει την ύπαρξη τη δική του και της οικογένειάς του.

Ο μισθός του εργάτη, δηλαδή, δεν είναι «κόστος».

Ο μισθός του εργάτη - και μάλιστα όλος ο μισθός, ούτε μικρότερος ούτε λιγότερος από εκείνον που απαιτείται για να καλυφθούν οι ανάγκες του - δεν είναι «επιβάρυνση».

Είναι η βασική προϋπόθεση, είναι το προαπαιτούμενο, είναι το αυτονόητο, είναι το στοιχειώδες για την επιβίωσή του.

*

Επιπλέον:

Ο μισθός του εργαζόμενου (και όλα τα δικαιώματα που απαιτούνται για να ικανοποιεί τις ανάγκες του) είναι ό,τι του επιστρέφεται - ένα μικρό μόνο μέρος - από τον πλούτο που ο ίδιος παράγει.

Πόσος είναι αυτός ο πλούτος που παράγει ο εργαζόμενος; Βρίσκεται καταγεγραμμένος στα ενεργητικά των μονοπωλίων, στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών, στα διπλά βιβλία των εφοπλιστών, στα θησαυροφυλάκια των φορολογικών παραδείσων των καπιταλιστών.

Ολος αυτός ο πλούτος παράγεται από την απλήρωτη εργασία του εργάτη, την εργασία δηλαδή που προσφέρει πέραν εκείνης για την οποία αμείβεται.

*

Μιλάμε, συνεπώς, για τον ίδιο εργάτη που όχι μόνο σηκώνει στις πλάτες του όλο το βάρος του αμύθητου πλούτου που ο ίδιος παράγει.

Μιλάμε για τον ίδιο εργάτη που όχι μόνο του δίνουν ως «αντίτιμο» ένα απειροελάχιστο κομμάτι από τον πλούτο που εκείνος δημιούργησε.

Αλλά μιλάμε και για τον ίδιο εργάτη που σήμερα έρχονται για πολλοστή φορά και του λένε ότι θα του κόψουν κι άλλο (!) ακόμα κι απ' ό,τι απόμεινε από το μισθό - ξεροκόμματο που του πετάνε οι κηφήνες!

Και γιατί όλα αυτά;

Γιατί οι κηφήνες, τα μονοπώλια, οι κεφαλαιοκράτες επιδιώκουν κατά τον μεταξύ τους ανταγωνισμό

(σ.σ.: Να η πραγματική έννοια της «ανταγωνιστικότητας»)

να είναι «φθηνότεροι» με το να πληρώνουν όσο γίνεται λιγότερο τους «δικούς τους εργάτες», ώστε να κερδίζουν από τους ανταγωνιστές τους μεγαλύτερο μέρος από τον πλούτο που ο εργάτης δημιουργεί και αυτοί - οι κηφήνες - όλοι μαζί τον σφετερίζονται!

*

2) Επισημάνθηκε ήδη ότι οι παπαγάλοι της «ανταγωνιστικότητας» ισχυρίζονται πως για το ξεπέρασμα της κρίσης «πρέπει όλοι» να συμβάλουν και πως όταν θα έρθει η ανάκαμψη, τότε όλοι, εργοδότες και εργάτες, θα δρέψουν τους καρπούς της νέας «ανάπτυξης» που «θα κατανεμηθεί δίκαια».

Πόση «αλήθεια» υπάρχει στα παραπάνω;

Τόση ακριβώς όση αποτυπώνεται στα επίσημα στοιχεία για το πώς κατανεμήθηκε ο πλούτος που δημιούργησαν οι εργαζόμενοι όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Τα χρόνια, δηλαδή, που η Ελλάδα έσφυζε από καπιταλιστική «ανάπτυξη».

*

Τα ίδια τα στοιχεία τους γελοιοποιούν όλες τις θεωρίες τους περί «δίκαιης αναδιανομής του πλούτου» στον καπιταλισμό και φωτίζουν περίφημα τη ρήση του Μαρξ πως στον καπιταλισμό

«ο εθνικός πλούτος είναι ταυτόσημος με τη λαϊκή φτώχεια»¹,

*

Ιδού, λοιπόν, η κατάσταση που διαμορφώθηκε με τον «εθνικό πλούτο» από το 1990 μέχρι το 2007. Πριν δηλαδή φουντώσει η κρίση.

Να τι έγινε στην Ελλάδα καθ' όλη την περίοδο της «ανάπτυξης», να πώς «μοιράστηκε δίκαια» αυτή η «ανάπτυξη», να τι συνέβη στην Ελλάδα τόσο κατά τη διάρκεια της αστικής διαχείρισης εκ μέρους των συντηρητικών, όσο και κατά την αστική διαχείριση εκ μέρους των σοσιαλδημοκρατών.

*

Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δισ. ευρώ. Το 2007 ανήλθε στα 208 δισ. Δηλαδή, αυξήθηκε κατά 5,5 φορές.
 

Το 1990 - σύμφωνα με τα στοιχεία του «ICAP» - τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν εκτιναχθεί στα 16 δισ. ευρώ. Δηλαδή, αυξήθηκαν κατά 28 φορές.
 

Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση με το ΑΕΠ ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σημαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.
 

Το 1990, το βασικό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη ήταν 15 ευρώ. Το 2007 το βασικό μεροκάματο μόλις και μετά βίας είχε φτάσει στα 30 ευρώ.

*

Με άλλα λόγια:

Σε μια περίοδο, που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες κατά τη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε με τη δουλειά του την περίφημη «πίτα», το αποτέλεσμα ήταν από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας, τα κέρδη των καπιταλιστών να αυξηθούν κατά 28 φορές (!) ενώ ο κατώτατος μισθός του εργάτη να «αυξηθεί» κατά μόλις 1 φορά!

*

Κάπως έτσι έφτασε ο εργάτης, σε συνθήκες εκτυφλωτικής «ανάπτυξης», να ζει σε συνθήκες που σε αποπληθωρισμένες τιμές ισοδυναμούν με το ότι η αγοραστική του δύναμη έπεσε, ήδη προ κρίσης, μνημονίων κ.λπ., στα επίπεδα του 1984!

***

Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο διενεργείται η αρπαγή του λεγόμενου «εθνικού πλούτου».

Το «μοίρασμα» της «πίτας» ανάμεσα στους εργάτες από τη μια μεριά και στους πλουτοκράτες από την άλλη, συντελείται, είτε σε συνθήκες κρίσης είτε σε συνθήκες καπιταλιστικής «ανάπτυξης», με τον καπιταλιστικό εκείνο κανόνα που λέει ότι

*

«ο δισεκατομμυριούχος δεν μπορεί να μοιράσει... "το εθνικό εισόδημα" μιας καπιταλιστικής χώρας παρά μόνο: "ανάλογα με το κεφάλαιο" (κι ακόμα πρέπει να προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ' όσα του αναλογούν)... Το μοίρασμα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά παρά "σύμφωνα με τη δύναμη"...»²

*

Να, λοιπόν,

α) ποιοι παράγουν και ποιοι δημιουργούν τον πλούτο,

β) ποιοι απομυζούν και σφετερίζονται αυτόν τον αμύθητο πλούτο.

γ) πώς εξηγείται το γεγονός ότι αν και την περίοδο 1997 - 2007 το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 45%, εντούτοις το δημόσιο χρέος όχι μόνο δε μειώθηκε αλλά πολλαπλασιάστηκε, αφού η αύξηση της «πίτας» κόπηκε σε μεγάλα κομμάτια και μοιράστηκε με τη μορφή φοροαπαλλαγών, «κινήτρων» και προνομίων στο μεγάλο κεφάλαιο.

*

Να ποιοι είναι το «βάρος» και ποιοι αποτελούν «κόστος». Οχι φυσικά οι εργαζόμενοι και οι μισθοί τους.

Βάρος και κόστος για την κοινωνία είναι τα μονοπώλια, είναι οι κεφαλαιοκράτες και τα κέρδη τους.

Και, επομένως, μια οδός... σωτηρίας υπάρχει:

Η απόδοση στον εργαζόμενο λαό όλου του πλούτου που αυτός - και μόνο αυτός - δημιουργεί. Εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση γι' αυτό είναι η απαλλαγή της κοινωνίας από το εξωφρενικό κόστος και από το αφόρητο βάρος που επιφέρει πάνω στο σώμα της η αδυσώπητη βδέλλα, η τάξη των κεφαλαιοκρατών.

*

1. Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος Α', σελ. 750, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

2. Λένιν, Απαντα, τόμος 26, σελ. 361, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

* Δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη την Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012