Μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΕΕΚ

Μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου

Καμιά ειρήνη με τη κυβέρνηση του κεφαλαίου, των μαζικών απολύσεων και της πράσινης καταστολής!

Για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση!

Για την εργατική εξουσία!

1. Ο Καραμανλής κι η κυβέρνηση της ΝΔ συντρίφτηκαν από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και την λαϊκή κατακραυγή. Με τη πρόωρη προσφυγή στις κάλπες που χαρακτηρίστηκε πολιτική αυτοκτονία, ο τέως πρωθυπουργός της Ραφήνας αναγνώριζε την πλήρη χρεοκοπία της χώρας. Όχι σεμνά και ταπεινά αλλά ξευτελισμένος και ταπεινωμένος εγκατέλειψε σαν αρουραίος, το καράβι που βούλιαζε, αφήνοντας τον αντάξιο ανάξιο αντίπαλό του να διαχειριστεί το ναυάγιο της χώρας. Όσον αφορά τοι ναυάγιο της ίδιας της ΝΔ, αυτό το παράδωσε στο Μητσοτάκη να το κάνει θυγατρική εταιρία. Έτσι κι αλλιώς κι οι αντίπαλοι της Ντόρας είναι εξίσου πολιτικοί νάνοι.

Κανείς δεν μπορεί ούτε πρέπει να υποτιμήσει τη σημασία αυτής της εκλογικής συντριβής, της μεγαλύτερης που γνωρίζει η Δεξιά από την πτώση της χούντας. Η ίδια η άρχουσα τάξη έχει θορυβηθεί από την παταγώδη πτώση της συντηρητικής παράταξης και προσπαθεί να αναστηλώσει τη ΝΔ, την ίδια στιγμή, που αλλάζοντας άρδην στάση απέναντι στον Γιωργάκη, τον οποίο μέχρι πρότινος διαπόμπευε, τον μεταμορφώνει τώρα σε Γιώργο και Γιώργαρο με το μαγικό ραβδί των ΜΜΕ.

Οι κυβερνήσεις Καραμανλή, βουτηγμένες στα σκάνδαλα, ρίξανε τα βάρη της κρίσης του συστήματος στις ράχες του λαού και ζήτησαν μάλιστα «νωπή εντολή» για να συνεχίσουν αγριότερα αυτό τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Ο λαός τους μαύρισε φανατικά. Ψήφισε ΠΑΣΟΚ για να αποφύγει τα χειρότερα, χωρίς τις τεράστιες προσδοκίες του 1981 ή και του 1993. Ποιος λέει στους νέους κυβερνήτες ότι έχουν συχωροχάρτι για να κάνουν τα ίδια και χειρότερα από τους νικημένους ανταγωνιστές τους στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι; Ο τέως πρωθυπουργός του Μπαϊρακτάρη και της Ραφήνας έφυγε κακήν κακώς. Ο νυν πρωθυπουργός του lap top και της εικονικής πραγματικότητας δεν θα έχει καλλίτερη τύχη. Στο τέλος του δρόμου που μπορεί να είναι πιο σύντομος από ό,τι νομίζει, τον περιμένει ξανά η πτώση με το θρυλικό ποδήλατο.

2. Οι εκλογές με τις οποίες υπνωτίζονται όλοι οι κοινοβουλευτικοί κρετίνοι, δεξιά κι αριστερά, είναι, ως γνωστόν , ένας παραμορφωτικός καθρέφτης που εικονίζει, στα πλαίσια που καθορίζουν οι Κυρίαρχοι, τις διαθέσεις των μαζών σε μια στιγμή τους μέσα σε μια ρευστή κατάσταση, που σήμερα μάλιστα, λόγω κρίσης, μεταβάλλεται με πολύ πιο γοργούς ρυθμούς.

Σίγουρα η ήττα της Δεξιάς δεν μπορεί να ερμηνεύεται σαν… «δεξιά μετατόπιση» όπως είπαν με περισσή αυθαιρεσία η Κανέλλη, οι σταλινικοί ηγέτες του ΚΚΕ ή κι οι εκπρόσωποι του «μ-λ» χώρου. Οι μάζες δεν αναζήτησαν δεξιότερες, συντηρητικότερες λύσεις , την στιγμή που τις μπουχτίσανε από την κυβερνητική Δεξιά. Η ίδια η ακροδεξιά του Καρατζαφέρη παρά την αύξηση ψήφων( σε σχέση με το 2007, αντίθετα είχε πτώση σε σχέση με τις Ευρωεκλογές του 2009) και τη σταθεροποίηση της θέσης της στο αστικό κοινοβουλευτικό πλαίσιο, παραμένει σύμπτωμα της κρίσης του πολιτικού συστήματος και της ίδιας της ΝΔ , χωρίς να κατορθώνει να κερδίζει κι άλλα «διαμερίσματα» στην δεξιά «πολυκατοικία».

Η καθεστωτική Αριστερά, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν κέρδισαν από την πτώση της Δεξιάς αλλά γνώρισαν και υποχώρηση των εκλογικών τους ερεισμάτων. Αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή μειώθηκαν οι ψήφοι του κόμματος της Παπαρήγα ή του χαοτικού συνασπισμού υπό τον Τσίπρα ότι μετακινήθηκαν οι τεκτονικές πλάκες της κοινωνίας στα δεξιά. Θερίσανε ό,τι έσπειραν.

Το 1973, η εξέγερση του Πολυτεχνείου πνίγηκε στο αίμα και φαινομενικά η δικτατορία δυνάμωσε. Κάποιοι τόνιζαν και τότε τους «περιορισμούς», τον «αυθόρμητο» χαρακτήρα», τις «αδυναμίες» κλπ. ή και τον «προβοκατόρικο ρόλο» της εξέγερσης. Σε λίγους μήνες , η «σιδερένια» χούντα του Ιωαννίδη καταβαραθρώθηκε, αφού χαντάκωσε και το λαό της Κύπρου.

Τον Δεκέμβρη του 2008, ο κόσμος των αθέατων και των κατατρεγμένων, ιδιαίτερα η νέα γενιά του «λαού των 500 ευρώ» και της ανεργίας βγήκε αιφνίδια στο προσκήνιο, για να αποσυρθεί στη συνέχεια ξανά. Εκ του ασφαλούς , αργότερα πολλοί λοιδορήσανε ή επιχειρούν να μετατρέψουν σε αβλαβές εικόνισμα την εξέγερση. Γεγονός, αναμφισβήτητο, όμως, παραμένει ότι πριν περάσει χρόνος από τον Δεκέμβρη η κυβέρνηση των δολοφόνων του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έπεσε και τα κομμάτιά της συνεχίζουν να πέφτουν.

Γιατί να είναι καλλίτερη η τύχη μιας καθεστωτικής Αριστεράς που είτε, όπως το ΚΚΕ, έστρεψε όλα τα πυρά της κατά των επάρατων «κουκουλοφόρων» και άλλων «πρακτόρων», δικαιολογώντας «λογοτεχνικά» στον Ριζοσπάστη της 27ης Δεκεμβρίου τον φονιά Κορκονέα, είτε , σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, έπαιζε διαρκώς σε δύο ταμπλώ, της αστικής νομιμότητας και του ριζοσπαστισμού;

Ο κόσμος της εξέγερσης βλέπει με καχυποψία το αστικό κοινοβουλευτικό παιχνίδι, ακόμα(ή ιδίως) όταν υποτάσσονται σ’ αυτό δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ανακηρύσσοντάς το σε «κεντρική πολιτική σκηνή». Γιατί να στηρίξουν οι εξεγερμένοι την μικρογραφία ενός ΚΚΕ ή ενός ΣΥΡΙΖΑ;

Οι αστοί ξέρουν καλά ότι ο Δεκέμβρης ήταν η πρώτη πολιτική έκρηξη της παγκόσμιας κρίσης κι ο αθέατος κόσμος της εξέγερσης δεν έχει εξαφανιστεί. Υπάρχει και τους απειλεί. Γι’ αυτό και πριν και μετά τις εκλογές δηλώνουν ότι πρέπει να ξεπεραστεί η καθεστωτική κρίση και να αποφευχθούν «έκτροπα τύπου Δεκέμβρη».

Η προσπάθεια της ακροδεξιάς πολιτικής Μαρκογιαννάκη για ένα «αντι-Δεκέμβρη» με πρώτο θύμα τους μετανάστες και τους κοινωνικά αποκλεισμένους πέτυχε να κάνει ακόμα πιο μισητή την κυβέρνηση της «ζαρντινιέρας» κι επιτάχυνε την πτώση της.

Η απάντηση του νεοεκλεγμένου ΠΑΣΟΚ στο αίτημα της άρχουσας τάξης είναι η προκλητική εμφάνιση του αστυνομικού κράτους του παρασημοφορημένου από το Εφ Μπι Άι Χρυσοχοϊδη κι η αντικομμουνιστική, αντεργατική παράνοια του Πάγκαλου. Μόνο που τώρα το ρόπαλο συνοδεύεται από το καρώτο ή μάλλον από το «συγνώμη» της υποκρισίας του Χρυσοχοϊδη μετά την εισβολή στο Φλοράλ και τη σύλληψη του εκφωνητή του Πολυτεχνείου Δ. Παπαχρήστου. Ακόμα υποκριτικότερο ήταν το «συγνώμη» του υφυπουργού του Βούγια, μετά την επίσκεψη στη Παγανή, στο κολαστήριο των έγκλειστων μεταναστών. Η συγνώμη ακολουθήθηκε από τον άγριο ξυλοδαρμό ενός 17χρονου μετανάστη, μόλις ο υφυπουργός έφυγε από τα φώτα της τηλεόρασης…

3. Τα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησης Παπανδρέου δείχνουν την πίστη τους μόνο στην εικονική πραγματικότητα, ηλεκτρονική και μη: δεν βλέπουν στην υπερψήφιση του ΠΑΣΟΚ ένα ψήφο καταδίκης της Δεξιάς και της πολιτικής της κι ένα ψήφο στο «μικρότερο κακό» αλλά κάτι σαν λευκή επιταγή για την ίδια καταδικασμένη πολιτική συνοδευμένη από συγνώμες κι αμερικανισμούς τύπου Ομπάμα («Πάμε!», « Μπορούμε!», Yes!)

Οι πρώτες αντιδράσεις της κυβέρνησης δίνουν ήδη πλήγματα στη βιτρίνα της σε καίρια ζητήματα:

o Η στάση της στο λιμάνι του Πειραιά υπέρ της Cosco και κατά των απεργών λιμενεργατών δεν διαψεύδει οικτρά μόνο τις υποσχέσεις των υποψηφίων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που προεκλογικά τριγυρνούσαν το λιμάνι λέγοντας ότι «τη Δευτέρα θα πετάξουμε τους Κινέζους στη θάλασσα» αλλά, κυρίως, δείχνει την προσήλωση της κυβέρνησης του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ στην πολιτική της ιδιωτικοποίησης και του ξεπουλήματος του δημοσίου πλούτου
o Ενώ στις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης ο Λοβέρδος διακήρυσσε την κατάργηση μερικών παραγράφων της αντιασφαλιστικής εγκυκλίου Πετραλιά, την επόμενη τα μάζεψαν στα γρήγορα καθώς ετοιμάζονται να εφαρμόσουν τις βάρβαρες επιταγές της ΕΕ και του ΣΕΒ στο Ασφαλιστικό.
o Στο ζήτημα των stages συμπορεύονται με το ΣΕΒ, καταργώντας τα μόνο στο Δημόσιο, ενώ αρνούνται να καταργήσουν το δουλεμπόριο, τις εταιρείες υπενοικίασης εργαζομένων, την μαύρη, ανασφάλιστη, ελαστική εργασία. Την ίδια στιγμή που δημαγωγικά αναγνωρίζουν ότι τα stages είναι «καθεστώς ομηρίας», το καταργούν στο Δημόσιο εκτελώντας συνάμα τους όμηρους, περίπου 50.000 νέους και νέες που δουλεύουν ήδη εκεί κάτω από άθλιους όρους. Σε όλες αυτές τις αθλιότητες έχουν, φυσικά, θερμό συμπαραστάτη και προαγωγό της κυβερνητικής πολιτικής τον πολύ Παναγόπουλο και τους άλλους καρεκλοκένταυρους της ΓΣΕΕ. Η μαζική απόλυση των 50.000 νέων είναι μόνο η αρχή της περικοπής των δημόσιων δαπανών σε βάρος των εργαζομένων. Θα ακολουθήσει αναπόφευκτα ένα χάος στις δημόσιες υπηρεσίες που θα ανοίξει την πόρτα για την εισβολή των δουλεμπορικών εταιριών υπενοικίασης εργαζομένων, με προοπτικό στόχο την κατάργηση της ίδιας της μονιμότητας στο Δημόσιο.
o Στο ζήτημα της κρατικής καταστολής, ο Χρυσοχοϊδης του ΠΑΣΟΚ κατάφερε ήδη να κάνει το αδύνατο δυνατό: να ξεπεράσει τον Μαρκογιαννάκη της Δεξιάς με το ξυλοδαρμό και τα χημικά στους εργάτες της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης του Περάματος, την αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια, τις επικηρύξεις και τα 600. 000 ευρώ στους κυνηγούς κεφαλών, με την κατευθυνόμενη αναθέρμανση της τρομοϋστερίας και το άνοιγμα ξανά του φακέλου της 17Ν.

4. Εάν από τα πρώτα δείγματα κυβερνητικής γραφής αναγνωρίζουμε εξ όνυχος τον λέοντα (ή όποιο άλλο ζώο), τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

Τα χειρότερα δεν είναι απλώς όσα ξέρανε αλλά τα κρύβανε και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κι ο Προβόπουλος της Τράπεζας της Ελλάδας μέχρι τις εκλογές: το έλλειμμα του 12,5% του ΑΕΠ, τα 300 περίπου δις, ευρώ δημόσιου χρέους, την ανεργία του 17%, το γιγάντωμα των κοινωνικών ανισοτήτων που δίνουν στην χρεοκοπημένη Ελλάδα τα πρωτεία στην Ευρώπη. Η πρόσφατη υποτίμηση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας δεν είναι παρά ένας ακόμα δείκτης της χρεοκοπίας.

Το ζήτημα, όμως, είναι άλλο, αν και συνδεμένο με το προηγούμενο: τα χειρότερα επέρχονται με το δεύτερο κύμα της παγκόσμιας κρίσης που ξέσπασε ανοιχτά το 2007 και που παρόλα όσα λένε οι απολογητές του συστήματος δεν έχει περάσει. Ο Nouriel Roubini , γνωστός από την επιβεβαίωση της πρόβλεψής του για την καταστροφική κρίση που ξέσπασε το καλοκαίρι του 2007, προβλέπει πάλι μια δεύτερη φάση ύφεσης. Ο ίδιος προειδοποιεί ότι οι συστημικοί κίνδυνοι έχουν αυξηθεί σχετικά με την περίοδο προ της κρίσης.

Τη χρονιά 2008-2009, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, καταστράφηκαν κεφάλαια αξίας 55 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, όσο το ετήσιο ΑΕΠ όλης της οικονομίας του πλανήτη. Παρόλα αυτά η κρίση υπερπαραγωγής κεφαλαίου συνεχίζεται. “Η αχίλλεια πτέρνα του διεθνούς χρηματιστικού συστήματος παραμένει ο ωκεανός των παραγώγων” τονίζει ο Ricardo Lago στις 21 Οκτωβρίου 2009. Σύμφωνα με τα στοιχεία της International Swap and Derivatives Association(ISDA) τα εξωτικά (και τοξικά ) χρηματιστικά παράγωγα, τα derivatives, έχουν σήμερα ονομαστική αξία πάνω από 454 τρισεκατομμύρια δολάρια( η ακριβής αξία τους αγνοείται), πάνω-κάτω όσα περίπου πριν το καλοκαίρι του 2007. Μετά τον πανικό που ακολούθησε την χιονοστιβάδα των τραπεζιτικών χρεοκοπιών του φθινοπώρου 2008, ποταμοί ρευστότητας διοχετεύτηκαν από όλες τις κυβερνήσεις των ΕΠΑ, της ΕΕ και της Ιαπωνίας για να συγκρατηθεί η κατάρρευση. Με την σειρά της αυτή η ρευστότητα διοχετευμένη κυρίως στο χρηματοπιστωτικό τομέα κατευθύνθηκε στις κερδοσκοπικές δραστηριότητες που βρίσκονται πίσω από την θεαματική ανάκαμψη των χρηματιστηριακών τίτλων και των τιμών των πρώτων υλών κι εμπορευμάτων, ενώ η ύφεση-και η ανεργία – συνεχίζουν την αδυσώπητη πορεία τους. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι η δημιουργία και νέων «φουσκών» που αναπόφευκτα σε κάποιο σημείο θα σκάσουν πυροδοτώντας ένα δεύτερο, καταστροφικότερο κύμα της κρίσης.

Πώς θα το αντιμετωπίσει η χρεοκοπημένη Ελλάδα, ο πιο αδύναμος κρίκος της δοκιμαζόμενης ΕΕ, αυτό το δεύτερο τσουνάμι; Με το lap top του Γιωργάκη, τις λογιστικές ακροβασίες του Παπακωνσταντίνου, το φούτερ της Μπιρμπίλη, τις βρισιές του Πάγκαλου στην Κατσέλη και την Αριστερά ή με τα ΜΑΤ του Χρυσοχοϊδη;

5. Τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που αρχίσανε( π.χ. stages) ή ετοιμάζονται θα προκαλέσουν κοινωνικά δεινά και καταστροφές αλλά είναι ανίκανα να αντιμετωπίσουν μια συστημική κρίση σαν την παρούσα. Θα σπείρουν την μιζέρια, θα θερίσουν την οργή. Μόνον οι εργάτες, νέοι και παλιοί, άνεργοι κι εργαζόμενοι, ντόπιοι κι αλλοδαποί, τα θύματα του συστήματος μπορούν να δώσουν λύση, γιατί είναι οι μόνοι που έχουν συμφέρον να έρθουν σε ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα, να το ανατρέψουν μαζί με τους διαχειριστές και τις κυβερνήσεις του, να πάρουν τις τύχες τους και τις τύχες της κοινωνίας στα χέρια τους και με την εργατική εξουσία να αναδιοργανώσουν την κοινωνία σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις.

Μια εργατική σοσιαλιστική διέξοδος δεν ανοίγει αυτόματα ούτε εύκολα. Απαιτείται αυτο-οργάνωση των μαζών, σκληροί αγώνες με τα κεφάλαιο και το κράτος του, πρόγραμμα και συνεχής, συνεπής, αδιάλλακτη παρέμβαση της εργατικής επαναστατικής πρωτοπορίας ενάντια σε κάθε γραφειοκρατία και διαμεσολαβητή της ταξικής συνεργασίας με το κεφάλαιο και την κυβέρνησή του. Ήδη οι αγώνες στο λιμάνι και στα ναυπηγεία, οι κινητοποιήσεις των υπό απόλυση εργαζομένων στα stages, ο συντονισμός των απεργιών σε Wind και Vodaphone κλπ. δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι, μαζί και εκείνοι που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, αμφιβάλλουν ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου θα εφαρμόσει τα λίγα κι αόριστα που υποσχέθηκε προεκλογικά.

Είναι εντελώς αποπροσανατολιστικό και σπέρνει αυταπάτες στο ΠΑΣΟΚ να διακηρύσσει κανείς, όπως το ΣΕΚ( συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ότι «ξηλώσαμε τον Καραμανλή, να ξηλώσουμε και την πολιτική του» πιέζοντας την κυβέρνηση Παπανδρέου να το κάνει,, ζητώντας ακόμα κι από τον κεφαλοκυνηγό Χρυσοχοϊδη να ρίξει φως στη δολοφονία του άμοιρου Πακιστανού μετανάστη στο ΑΤ Νίκαιας και να παράσχει…αστυνομική προστασία για εκδήλωσή τους στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονα!..

Είναι λάθος να ισχυρίζεται κανείς, όπως η ΠΕ του ΝΑΡ( μιας άλλης συνιστώσας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ότι μια «μαχητική εργατική αντιπολίτευση, στηριγμένη σε ένα πολιτικό κίνημα εργαζομένων, νεολαίας, ανέργων και φτωχών αγροτών» πρέπει να παλεύει για «αντικαπιταλιστικές οικονομικές-κοινωνικές πολιτικές κατακτήσεις και ρήξεις που θα επιφέρουν ουσιαστικούς κλονισμούς στην αστική στρατηγική και την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου, στην πορεία για την αντικαπιταλιστική επανάσταση»( οι υπογραμμίσεις δικές μας). Μια τέτοια αντίληψη δεν είναι παρά μια μετεξέλιξη της θεωρίας των σταδίων, η αντίληψη των διαδοχικών, κλιμακούμενων ρήξεων μέσα στο σύστημα, σαν αναγκαίων(;) βημάτων πριν την ανατροπή του ίδιου του συστήματος: θα πετύχουμε πρώτα επιμέρους κατακτήσεις και ρήξεις «εντός του καπιταλισμού και ενάντιά του» και μάλιστα στην παρούσα φάση καπιταλιστικής κρίσης και κατεδάφισης κάθε ρεφορμιστικής πολιτικής και παραχώρησης ΄ θα πετύχουμε «ρωγμές» της αστικής πολιτικής ΄ στη συνέχεια, θα πετύχουμε «κλονισμούς» της αστικής στρατηγικής και τελικά «ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου», χωρίς την απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών, πριν φτάσουμε στην επαναστατική ανατροπή του ίδιου του καπιταλισμού, προς την οποία, μας διαβεβαιώνουν, κατά τα άλλα, πορευόμαστε για να την συναντήσουμε στο ακαθόριστο μέλλον –ή στις ελληνικές καλένδες…

Μέσα στις αλλαγμένες και διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες, μέσα στους σπασμούς, τα ζιγκ ζαγκ, τις οπισθοδρομήσεις και τα άλματα, σε μια εκρηκτική κοινωνικοοικονομική-πολιτική κατάσταση όπου παρουσιάζονται νέες δυνατότητες και κίνδυνοι, το ΕΕΚ δεν αλλάζει την πορεία του στο δρόμο που άνοιξε η εξέγερση του Δεκέμβρη: δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από το να πληρώσουν την κρίση οι κεφαλαιοκράτες και να ανοίξει η εργατική πάλη τον δρόμο στην απαλλοτρίωσή τους, στην κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη με την κοινωνική επανάσταση, με την εργατική εξουσία που θα την στηρίζει κι η φτωχολογιά της πόλης και της υπαίθρου, με προοπτική τον διεθνή, πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό.

Μ’ αυτό το ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο της εργατικής εξουσίας και του κομμουνισμού, παλεύουμε εδώ και τώρα, σε κάθε αγώνα και τον πιο «μικρό» ή μεγάλο, πάνω στους παρακάτω κύριους προγραμματικούς άξονες:

* Για την απαγόρευση των απολύσεων, των ελαστικών σχέσεων εργασίας, του δουλεμπορίου. Μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Δουλειά για όλους με μείωση του εργάσιμου χρόνου χωρίς μείωση της αμοιβής. Όχι στους μισθούς πείνας, αυξήσεις 1500 ευρώ το μήνα.
* Να κλείσουν τα κολαστήρια εγκλεισμού των μεταναστών, κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος! Νομιμοποίηση των μεταναστών, ίσα δικαιώματα και αμοιβή σε ντόπιους εργάτες και μετανάστες.
* Άμεση απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο κάθε επιχείρησης που απολύει μαζικά, κλείνει ή μεταφέρεται, κάθε δημόσιας επιχείρησης που ιδιωτικοποιήθηκε. Δημόσια, δωρεάν, υψηλού επιπέδου Υγεία, Παιδεία και Κοινωνική Ασφάλιση για όλο τον λαό.
* Να βγει η χώρα από την αρπάγη του κάθε Αλμούνια και της ΕΕ, του ΔΝΤ και των διεθνών τοκογλύφων. Να καταργηθεί το εξωτερικό χρέος και να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες χωρίς αποζημίωση στους τραπεζίτες και τα golden boys, κάτω από εργατικό έλεγχο. Να υπαχθεί το ίδιο το τραπεζικό σύστημα σε μια δημόσια κεντρική τράπεζα που θα λειτουργεί προς όφελος των εργατών, των φτωχών αγροτών και βιοπαλαιστών.
* Ενίσχυση των παραγωγικών συνεταιρισμών των φτωχών αγροτών στην ύπαιθρο και δημιουργία καταναλωτικών συνεταιρισμών στις πόλεις. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ.
* Για το δικαίωμα σε μιαν ανθρώπινη πόλη, χωρίς μεγαλοεργολάβους, τσιμεντένια κλουβιά κι εμπορευματοποίηση των πάντων, για ελεύθερους χώρους σαν κοινό αγαθό, για μια νέα σχέση του ανθρώπου με την Φύση, χωρίς την απάτη της «πράσινης» καπιταλιστικής ανάπτυξης.
* Έξω οι ιμπεριαλιστές φονιάδες των λαών, οι αμερικανονατοϊκές βάσεις. Έξω από το ΝΑΤΟ τώρα!
* Έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση των ιμπεριαλιστών, επαναστατική πάλη με όλους τους Ευρωπαίους εργάτες για τη σοσιαλιστική ενοποίηση από τα κάτω της ευρωπαϊκής ηπείρου στις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης!

Στην πάλη μας δίνουμε το χέρι για κοινή δράση κι ενιαίο αγώνα σε κάθε δύναμη της ταξικής Αριστεράς, σε κάθε κοινωνικό αγωνιστή και προπαντός στον ασυμβίβαστο κόσμο των μαχητών του Δεκέμβρη.

Την ίδια στιγμή τονίζουμε ξανά κι αταλάντευτα: την διέξοδο από την κρίση θα την ανοίξουν οι ίδιοι οι εργάτες, ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τις κυβερνήσεις του, με την ανατροπή τους. Η ιστορική λύση της παγκόσμιας κρίσης θα είναι σοσιαλιστική και διεθνής ή δεν θα υπάρξει.

Πρωτοπόροι εργάτες: συσπειρωθείτε στην πάλη για το κόμμα και τη Διεθνή της Διαρκούς Επανάστασης, κάτω από την κόκκινη σημαία της Οκτωβριανής Επανάστασης! Είναι η σημαία της νίκης!

Εμπρός να ολοκληρώσουμε το έργο της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης στον 21ο αιώνα!

Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΕΚ

27 Οκτωβρίου 2009