ΘΕΣΕΙΣ TOY 11ου ΣΥΝΕΔΡΙΟY ΤΟΥ ΕΕΚ

[Στις 24 και 25 Σεπτεμβρίου, συνήλθε στην Aθήνα το 11ο Συνέδριο του Eργατικού Eπαναστατικού Kόμματος. Mέσα σε κλίμα επαναστατικής αποφασιστικότητας και περίσκεψης συζητήθηκαν το σχέδιο Θέσεων που παρουσίασε η απερχόμενη Kεντρική Eπιτροπή για την παγκόσμια καπιταλιστική χρεοκοπία και την Eλλάδα, αλλαγές στο καταστατικό, μορφές αυτοοργάνωσης των μαζών και τα κοινωνικά κινήματα, το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, το κίνημα της νεολαίας, έγινε οικονομικός απολογισμός, τέθηκαν στόχοι οργανωτικής και πολιτικής ανάπτυξης και εκλέχθηκε νέα Κεντρική Επιτροπή.

Tο σχέδιο θέσεων της K.E. ψηφίστηκε ομόφωνα.]

1. Η Ελλάδα συγκλονίζεται από έναν παγκόσμιο τυφώνα. Η χρεοκοπία της δεν αποτελεί «ελληνική εξαίρεση» ούτε καν εκδήλωση της κρίσης κρατικής υπερχρέωσης στον χώρο της Ευρωζώνης μόνο: συμπυκνώνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο όλες τις καταστροφικές δυνάμεις που εξαπολύθηκαν με την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που με αφετηρία την κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου στην ίδια την παραγωγή και την αναζήτηση διεξόδου στην παγκοσμιοποίηση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας, ξέσπασε το 2007 με την κατάρρευση της αμερικανικής αγοράς ακινήτων, την διεθνή πιστωτική κρίση και την ενδόρρηξη του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, με εμβληματικό σταθμό την κατάρρευση του κολοσσού Λήμαν Μπράδερς τον Σεπτέμβριο του 2008 και την Μεγάλη Ύφεση που ακολούθησε σε πλανητική κλίμακα.

Αυτήν την παγκοσμιότητα της κρίσης και τις επαναστατικές της συνέπειες αναγνωρίζουν τα πιο συνειδητά τμήματα της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας αλλά όχι η γραφειοκρατικοποιημένη καθεστωτική «Αριστερά» κι οι κεντριστικοί δορυφόροι της στην λεγόμενη «ριζοσπαστική αριστερά», με ακραίο παράδειγμα πάλι την Ελλάδα. Η βαθύτερη πολιτική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην εθνοκεντρική μυωπία αυτών των δυνάμεων και το ΕΕΚ βρίσκεται στο γεγονός ότι η επαναστατική τροτσκιστική οργάνωση αναγνωρίζει την πρωταρχικότητα και τον καθοριστικό ρόλο της παγκόσμιας κατάστασης πάνω στις εθνικές ιδιοτυπίες και συνεπώς της πορείας της παγκόσμιας επανάστασης πάνω στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης σε κάθε χώρα. Η σχέση παγκόσμιου/εθνικού δεν είναι γραμμική, είναι διαλεκτική σχέση αλληλεπίδρασης αλλά αυτό δεν εξαφανίζει την πρωταρχικότητα του ενός πόλου σε μια διαλεκτική ενότητα αντιθέτων.

«Η παγκόσμια επανάσταση απαιτεί μια παγκόσμια συνείδηση» τόνιζε, τον καιρό της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Βελιμίρ Χλιέμπνικοφ. Η παγκόσμια συνείδηση δεν εξαντλείται στη συνείδηση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, των συνεπειών της και των πολιτικών επαναστατικών καθηκόντων που απορρέουν από αυτήν, όσο κρίσιμα και ζωτικά κι αν είναι όλα αυτά. Απαιτεί την ριζική ρήξη με τα ίδια τα ιδεολογικά θεμέλια και τις φετιχιστικές αυταπάτες του κόσμου της καπιταλιστικής παρακμής που καταρρέει, τη σύλληψη της φύσης της ιμπεριαλιστικής εποχής, της μεταβατικής εποχής στον παγκόσμιο κομμουνισμό όχι σαν αφηρημένης γενικότητας αλλά όπως αυτή εκδηλώνεται στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, την επικαιροποίηση, ανάπτυξη και πραγμάτωση της θεωρίας της Διαρκούς Επανάστασης, του ανεκπλήρωτου προτάγματος των καιρών μας και του Μεταβατικού Προγράμματος κινητοποίησης των μαζών που απορρέει από αυτήν.

Η απουσία μιας τέτοιας παγκόσμιας συνείδησης και του υλικού φορέα που την αναπτύσσει, της πολιτικής οργάνωσης της διεθνούς προλεταριακής επαναστατικής πρωτοπορίας σε Παγκόσμιο Κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης είναι αδιαχώριστη από τις τραγικές εμπειρίες του 20^ου αιώνα, τις προδοσίες της σοσιαλδημοκρατίας και του σταλινισμού, τις καταρρεύσεις του 1989-91 και τη στροφή προς την καπιταλιστική παλινόρθωση πάνω στα ερείπια της ΕΣΣΔ και στην Κίνα. Το καθήκον μιας αναγέννησης, σε ανώτερο επίπεδο, της παγκόσμιας επαναστατικής κομμουνιστικής συνείδησης πέφτει πρώτα απ’ όλα στους ώμους εκείνων που πιάνοντας το κόκκινο νήμα του Οκτώβρη του 1917 και μένοντας πιστοί στον ορίζοντα που αυτός άνοιξε, δεν ρίχνουν την επαναστατική κληρονομιά στα σκουπίδια ούτε την παραδίδουν στους δεινόσαυρους μιας ξοφλημένης σταλινικής γραφειοκρατίας αλλά την διασώζουν μέσα από τις καταστροφές, αναπτύσσοντάς την σαν όπλο για το νέο στάδιο της παγκόσμιας επανάστασης που ανοίγει τώρα η ιστορική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, με την οποία έκλεισε η πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα και φώτισε ο δικός μας Δεκέμβρης, το ολοκαύτωμα του Μωχάμεντ Μπουαζίζι στη Τυνησία και η επαναστατική Άνοιξη των λαών της Μέσης Ανατολής .

Η ανάπτυξη μιας παγκόσμιας επαναστατικής κομμουνιστικής συνείδησης κι οργάνωσης μέσα στους καταπιεσμένους και τους εξεγερμένους, με φορέα μιαν επαναστατική Διεθνή της Διαρκούς Επανάστασης, την Τέταρτη Διεθνή, είναι το πιο επείγον καθήκον των επαναστατών όπου γης, μαζί και στην Ελλάδα. Είναι το πρώτο και πιο επείγον καθήκον που θέτει και το 11^ο Συνέδριο του ΕΕΚ. Δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κόμμα σε μια χώρα χωρίς να ξεκινάει από την οικοδόμηση της Διεθνούς των κολασμένων της γης.

2. Καθώς η παγκόσμια κρίση μπαίνει στο πέμπτο έτος, η θύελλα που σάρωσε τα διεθνή χρηματιστήρια τον Αύγουστο του 2011 ήρθε να επαληθεύσει και μάλιστα ταχύτατα τις βασικές προβλέψεις που το ΕΕΚ έκανε ελάχιστες εβδομάδες πριν, στα τέλη Ιουλίου, στην 6^η Μαρξιστική Κατασκήνωσή του (το υψηλότερο σημείο της προετοιμασίας του 11^ου Συνεδρίου, μαζί με την Συνδιάσκεψη του Μαΐου 2011): την αποτυχία των αποφάσεων της ΕΕ στις 21 Ιουλίου και συνεπώς και του δεύτερου πακέτου «διάσωσης», δηλαδή της λεγόμενης «επιλεκτικής ή ελεγχόμενης χρεοκοπίας» της Ελλάδας, το φιάσκο της διαμάχης για την άνοδο της οροφής του δημόσιου χρέους στις HΠΑ, το άμεσο ενδεχόμενο πιστοληπτικής υποβάθμισης της Αμερικής, την παραπέρα κατολίσθηση στην παγκόσμια ύφεση και την προοπτική μιας νέας διαλυτικής έκρηξης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, χειρότερης από εκείνη που ακολούθησε την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς το 2008.

Ο αυγουστιάτικος καταποντισμός των χρηματιστηρίων εκφράζει το σοκ και δέος των λεγόμενων «αγορών» μπροστά όχι μόνο σε μια νέα, αναπόφευκτη επιδείνωση της Μεγάλης Ύφεσης αλλά προπαντός μπροστά στην ορατή δια γυμνού οφθαλμού, ταυτόχρονη οικονομική και πολιτική χρεοκοπία του καπιταλιστικού συστήματος στα μητροπολιτικά του κέντρα, σε Αμερική, Ευρώπη και Ιαπωνία.

Ό,τι θεωρούνταν αδιανόητο έγινε πιθανό, το αδύνατο -το χρεοστάσιο της Αμερικής, της ισχυρότερης καπιταλιστικής χώρας του κόσμου- δυνατό. Η κρίση μαζί και το δικέφαλο τέρας του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος των HΠΑ έχουν πάρει τέτοιες κολοσσιαίες διαστάσεις που ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο. Το ισχύον δικομματικό πολιτικό σύστημα αδυνατεί ακόμα και να τα διαχειριστεί. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα με πολιορκητικό κριό το φασιστικό Tea Party έδειξε ότι δεν διστάζει ακόμα κι ένα χρεοστάσιο της χώρας φτάνει να περάσει τα σχέδιά του για συντριβή των εργαζομένων. Από την άλλη, ο Ομπάμα και το Δημοκρατικό Κόμμα ξεπούλησαν κάθε προσδοκία που έθρεψαν στο λαό αναζητώντας συμβιβασμό με τους Ρεπουμπλικάνους. Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσουν την τελευταία στιγμή, στις 2 Αυγούστου, σε μια «συμφωνία» που δεν είναι ουσιαστικά συμφωνία καθώς παραπέμπει όλα τα φλέγοντα ζητήματα στις μελλοντικές διαβουλεύσεις μιας δικομματικής επιτροπής. Η απώλεια του περιβόητου ΑΑΑ κι η υποβάθμιση της Αμερικής από την Standard and Poor’s τρεις μέρες μετά, στις 5 Αυγούστου αποτελεί την συμβολική επισφράγιση της προοπτικής ενός χρεοστασίου που ξεπερνούσε μέχρι τώρα κάθε φαντασία.

Η πολιτική αυτή παράλυση δεν είναι παρά έκφραση κρίσης της ίδιας της πολιτικής εξουσίας, μιας οξύτατης καθεστωτικής κρίσης. Η ίδια αδυναμία διακυβέρνησης με άλλες μορφές εκδηλώνεται και στην ΕΕ που παραδέρνει πάνω από ένα χρόνο σε μια διαρκώς επιδεινούμενη κρίση υπερχρέωσης. Το βάθος της συστημικής κρίσης είναι τέτοιο που όχι μόνο δεν επιτρέπει μια διέξοδο χωρίς την κολοσσιαία καταστροφή της τεράστιας μάζας πλεοναζόντων κεφαλαίων σε πλανητική κλίμακα αλλά και υπονομεύει ακόμα και τις προσπάθειες διαχείρισης της κρίσης που μετατρέπονται σε σύντομο χρονικό διάστημα σε μπούμερανγκ και πυροδότες της οικονομικής και πολιτικής κρίσης.

Μετά το σοκ της κατάρρευσης της Λήμαν Μπράδερς, κινητοποιήθηκαν ποταμοί ρευστότητας τρισεκατομμυρίων δολαρίων για να αποφευχθεί η διάλυση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το ιδιωτικό χρέος τραπεζών και επιχειρήσεων μετατράπηκε σε δημόσιο χρέος, πυροδοτώντας την χωρίς προηγούμενο δημοσιονομική κρίση. Μεταφέροντας το πρόβλημα στο ίδιο το Κράτος, μετέτρεψαν την οικονομική σε άμεσα πολιτική κρίση, επιταχύνοντας ταυτόχρονα τους ρυθμούς της ταξικής πάλης διεθνώς.

Με την επαναφορά του Κράτους στη θέση του κεντρικού ρυθμιστή των οικονομικών εξελίξεων και την αποτυχία του πλέον να παίζει αυτόν τον ρόλο, όπως αυτό εκφράζεται στην δημοσιονομική κρίση, στην κρίση κρατικής υπερχρέωσης, στην επιδείνωση της Μεγάλης Ύφεσης αλλά και στη διόγκωση της διαφθοράς, την δραματική διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, τα υπερκέρδη μιας μερίδας της χρηματιστικής ολιγαρχίας σε συνθήκες κοινωνικής καταστροφής, οι πολικές συνέπειες είναι εκρηκτικές κι ανεξέλεγκτες. Ο διχασμός ανάμεσα σε Κράτος και κοινωνία των ιδιωτών έρχεται στην επιφάνεια με βίαιο τρόπο συμπαρασύροντας όλες τις κοινωνικές τάξεις και στρώματα, όλους τους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς. Μερίδες αστών, η συντριπτική πλειοψηφία των μικροαστικών στρωμάτων, οι μάζες των εργατών, ρίχνουν την ευθύνη της καταστροφής στο Κράτος (και τα άλλα εθνικά κράτη), τις κυβερνήσεις, στους πολιτικούς, το Κοινοβούλιο, τα κόμματα που η πολιτική τους δεν διαφέρει πια. Ο εθνικισμός, οικονομικός και πολιτικός, δεξιός, ακροδεξιός, δημοκρατικός, «αριστερός», φουντώνει, με πρώτο στόχο-θύμα τους μετανάστες και τις μειονότητες - χωρίς όμως να μπορεί να ανοίξει, έστω και προσωρινά, όπως στη δεκαετία του 1930, κάποια προσωρινή διέξοδο με το «ισχυρό», ακόμα κι «ολοκληρωτικό κράτος», ακριβώς λόγω της παρακμής του κράτους έθνους σε συνθήκες καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Από την άλλη, οι διεθνοποιημένοι καπιταλιστικού θεσμοί αλληλοσυγκρούονται, όπως στην πρόσφατη σύγκρουση της ηγεσίας του ΔΝΤ που ζητά δια στόματος Λαγκάρντ την επείγουσα, ακόμα και αναγκαστική επανακεφαλαιοποίηση του ετοιμόρροπου ευρωπαϊκού τραπεζιτικού συστήματος, στη σύγκρουση μέσα κι ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ, μέσα κι ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις πολιτικές κυβερνήσεις της ΕΕ (πρώτα-πρώτα με την ηγεμονική Γερμανία, βλέπε και παραίτηση Γιούνκερ Σταρκ) κλπ. Δεν μπορεί η Ευρώπη να γυρίσει στο καθεστώς της Βεστφαλίας του 17^ου αιώνα αλλά και το ξεπερασμένο ιστορικά κράτος-έθνος δεν μπορεί να ξεπεραστεί μέσα στον καπιταλισμό. Τα εθνικά καπιταλιστικά συμφέροντα συγκρούονται με τους διεθνοποιημένους θεσμούς χωρίς, όμως να μπορούν πια να γυρίσουν πίσω το ρολόι της Ιστορίας, να καταργήσουν την κυρίαρχη διεθνή οικονομική και πολιτική αλληλοσύνδεση. Έτσι σύσσωμη η λεγόμενη «κοινωνία των ιδιωτών» ή «πολιτών» αγανακτεί και ξεσηκώνεται ενάντια σε μια δαιμονοποιημένη παγκοσμιοποίηση, ενάντια στους ξεπουλημένους πολιτικούς διαχειριστές του κράτους, ενάντια στα κόμματα. Η ταξική ασάφεια δεν μπορεί να κρύψει για πολύ, σε συνθήκες ταξικής πόλωσης, ούτε την ετερογένεια των «πολιτών», μαζί και των «αγανακτισμένων της πλατείας» που εκδηλώνουν την κατάρρευση των μικροαστικών στρωμάτων σαν ερεισμάτων της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων και που απαιτούν «πραγματική» ή «άμεση δημοκρατία», αλλά ούτε και τη διαφορά και αντίθεση των συμφερόντων τους με τον ιδιώτη καπιταλιστή που βλέπει το κεφάλαιό του να καταστρέφεται ως πλεονάζον ή, με το ακραίο δείγμα αστικής «αγανάκτησης» τo Tea Party των HΠΑ που προωθεί την κοινωνική σφαγή στο όνομα της ελευθερίας του ατόμου.

Ο διχασμός κρατικής εξουσίας, και κοινωνίας, πολιτικής και οικονομικής σφαίρας, κοινωνίας και ατόμου δεν μπορεί να ξεπεραστεί όσο δεν ανατρέπεται ο καπιταλισμός και δεν συντρίβεται το κράτος του, όσο η εξουσία των Συμβουλίων της εργατικής τάξης, στηριγμένης από τις μάζες των καταστρεφόμενων κι αγανακτισμένων μικροαστικών μαζών, δεν οργανώνει το «σβήσιμο» του κράτος και κάθε εξουσιαστικής σχέσης στη χώρα και διεθνώς. Η απάντηση στο Κράτος των καπιτα-ληστών και στην παγκοσμιοποίηση της εκμετάλλευσής τους δεν είναι η «πραγματική» ή «άμεση δημοκρατία» των μικροαστών που σαν κράτος, υποτίθεται του Δήμου, παραμένει κράτος, αλλά η εργατική εξουσία, η Κομμούνα των εργατών με την οποία σβήνει το κράτος κι ανοίγει ο δρόμος στην πανανθρώπινη αταξική, α-κρατική, αν-εξουσίαστη κοινωνία, τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

3. Η αποτυχία της γιγαντιαίας κρατικής παρέμβασης μετά το 2008 και η ραγδαία επιδείνωση της Μεγάλης Ύφεσης, η διαρκής απειλή χρεοκοπίας τραπεζών, επιχειρήσεων και χωρών έχει γενικεύσει την κρίση σε όλες τις διαστάσεις της και όλους τους θεσμούς που προασπίζουν διεθνοποιημένα, εθνικά και ατομικά συμφέροντα. Γι’ αυτό και η αποσταθεροποίηση, η κρίση πολιτικής εξουσίας διεθνοποιείται.

Οι προσπάθειες διάσωσης του συστήματος τα τρία τελευταία χρόνια όχι μόνον απέτυχαν οικονομικά, αλλά και πυροδότησαν τις φυγόκεντρες τάσεις και την κρίση ακυβερνησίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ταυτόχρονα την επαναστατική αφύπνιση στη Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή.

Η Ελλάδα είναι το σημείο σύνδεσης των εκρηκτικών εξελίξεων σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή τόσο λόγω στρατηγικής θέσης όσο και λόγω των ιδιαιτεροτήτων του κοινωνικού της σχηματισμού που την κατέστησαν τον «αδύναμο κρίκο» της διεθνούς κι ευρωπαϊκής αλυσίδας.

Παρόλες τις ενέσεις απίθανων ποσοτήτων ρευστότητας, η διεθνής ύφεση φαινομενικά συγκρατήθηκε για λίγο τον Ιούνιο του 2009, όταν έγινε λόγος, πρώτα στις HΠΑ, για «ανάκαμψη με ανεργία» (jobless recovery) - κυριολεκτικά μια αντίφαση εν τοις όροις. Στην πραγματικότητα, παρά τα σχέδια «διάσωσης» και τις «ποσοτικές χαλαρώσεις» (quantitative easing Q1 και Q2) δύο χρόνια μετά συνεχίζεται στις HΠΑ η κατάρρευση της αγοράς ακινήτων και καλπάζει η ανεργία. HΠΑ και Γερμανία ακόμα και στις καλύτερες επιδόσεις τους δεν έφτασαν παρά στο ίδιο σημείο αύξησης του ΑΕΠ που είχαν στις αρχές της κρίσης. Γι' αυτό, όπως παρατήρησε στα τέλη Αυγούστου ο Martin Wolf στους Financial Times (31/8/11), απαντώντας σε όσους φοβούνται ένα δεύτερο κύμα ύφεσης (double dip recession), αυτό δεν θα υπάρξει γιατί απλούστατα δεν τέλειωσε ποτέ η Μεγάλη Ύφεση (Great Recession) που άρχισε το 2008-2009.

Kι ο περιβόητος Νουριέλ Ρουμπινί, σε άρθρο του στους Financial Times θεωρεί την αποφυγή της επιδείνωσης της παγκόσμιας ύφεσης σαν «ανέφικτη αποστολή» (mission impossible), ενώ σε συνέντευξή του στη Wall Street Journal στις 18 Αυγούστου αναγνωρίζει ότι… (ο Μαρξ είχε δίκιο» κι «ο καπιταλισμός έχει μπει σε μια αυτοκαταστροφική διαδικασία»!

Ο ίδιος αναλυτής θεωρεί ότι τώρα εξαντλήθηκαν πια όλα τα πολεμοφόδια που ρίχτηκαν στη μάχη μετά το σοκ της Λήμαν Μπράδερς το 2008. Τα πρωτοφανή τότε μέτρα μαζικής και συγχρονισμένης παρέμβασης κρατών και κεντρικών τραπεζών αποδείχτηκαν, τελικά, όπως έγραψε ο Satyalit Das (Financial Times 11/8/11) “Botox economics”, οικονομική επέμβαση καλλωπισμού!

Λύση δεν μπορούν να δώσουν νέες ενέσεις ρευστότητας: γιατί π.χ. ένα Q3 να πετύχει εκεί που απέτυχαν παταγωδώς το Q2 και το Q1; Το νέο πρόγραμμα των 447 δις δολαρίων που εξήγγειλε ο Ομπάμα για την τόνωση της οικονομίας και την αύξηση των θέσεων εργασίας έχει πολύ λιγότερες πιθανότητες να είναι αποτελεσματικότερο από τα τρισεκατομμύρια που δόθηκαν το 2008 από τον Μπους και στη συνέχεια από τον ίδιο τον Ομπάμα κι αντιμετωπίζεται με βαθύ σκεπτικισμό.

Λύση προσωρινή στην εντατικοποίηση της Μεγάλης Ύφεσης δεν μπορεί να δώσει, όπως το 2008-2009, η αύξηση της παραγωγής στις λεγόμενες «αναδυόμενες αγορές», και προπαντός η Κίνα: η τελευταία, αν και έριξε κι αυτή ποταμούς ρευστότητας μετά το 2008, αντιμετωπίζει τώρα, γι’ αυτόν τον λόγο, σοβαρούς κινδύνους από τις ισχυρές πληθωριστικές πιέσεις στο νόμισμά της, οι κινεζικές τράπεζες βουλιάζουν από τα βουνά απλήρωτων δανείων, ιδιαίτερα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, και οι κερδοσκοπικές φούσκες στην αγορά ακινήτων και το χρηματιστήριο βρίσκονται σε διαδικασία ρήξης.

Συν τοις άλλοις, ο θυελλώδης Αύγουστος κλόνισε εκ θεμελίων τον μύθο για μια Κίνα που θα μπορούσε να πάρει την πρωτοκαθεδρία από την Αμερική στον 21^ο αιώνα, όπως η τελευταία διαδέχτηκε την Βρετανία στον 20^ο αιώνα. Παρόλες τις δραματικές εξελίξεις στις HΠΑ με την υποβαθμισμένη πια πιστοληπτική ικανότητα, μέσα στην φουρτούνα το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο αναζήτησε καταφύγιο ξανά κυρίως στα αμερικανικά κρατικά χρεόγραφα (και κατά δεύτερο λόγο στα γερμανικά δημόσια ομόλογα). Μετά από αυτό το λιμάνι δεν έβρισκε άλλο, τελευταίο καταφύγιο από εκείνο του χρυσού που εκτινάχτηκε κοντά στα 2000 δολάρια η ουγγιά. Η εκτίναξη της τιμής του χρυσού, της ενσάρκωσης του χρήματος ως «καθολικού ισοδύναμου» (Μαρξ) δείχνει ξανά την αδυσώπητη λειτουργία του νόμου της αξίας που παραμένει η ρυθμιστική αρχή του συστήματος – αλλά και που αδυνατεί πια να παίξει τον ρυθμιστικό της ρόλο και γίνεται καθολικό ισοδύναμο της καθολικής κρίσης

Πρέπει να δούμε πίσω από τα νούμερα και τα οικονομικά μεγέθη την ιστορική κίνηση του καπιταλισμού: η Αμερική δεν είναι απλώς η ισχυρότερη καπιταλιστική χώρα αλλά και το υψηλότερο σημείο ανάπτυξης του παγκόσμιου καπιταλισμού στο τελευταίο ιστορικό του στάδιο της ιμπεριαλιστική παρακμής. Η παρακμή της Αμερικής αναδεικνύεται από την χωρίς προηγούμενο παρούσα παγκόσμια κρίση ως το υψηλότερο -ή το χαμηλότερο- σημείο παρακμής του παγκόσμιου καπιταλισμού. Είναι η παρακμή του συστήματος το αξεπέραστο εμπόδιο για να υπάρξει καπιταλιστική χώρα-διάδοχος της Αμερικής. Όπως, έγκαιρα, προέβλεψε ο Τρότσκυ, την κυριαρχία του Αμερικανισμού μπορεί να την διαδεχτεί μονάχα ο παγκόσμιος Σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός της απελευθερωμένης ανθρωπότητας.

4. Η Ευρώπη, η ιστορική κοιτίδα του καπιταλισμού, επιχείρησε με κάθε μέσο, σε όλη την διάρκεια της εποχής της καπιταλιστικής παρακμής, να ξανακερδίσει την παγκόσμια ηγεμονία που βρίσκονταν πια στα χέρια της Αμερικής. Αυτό τον στόχο επιδίωκε με το σχέδιο Μπριάν για τις λεγόμενες «Ενωμένες (καπιταλιστικές) Πολιτείες της Ευρώπης» στη διάρκεια του A' Παγκόσμιου Πολέμου και προπαντός μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τα διαδοχικά βήματα προς την καπιταλιστική ολοκλήρωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα στην Κοινή Αγορά, την ΕΟΚ, και τελικά με την ΕΕ με το κοινό ευρωνόμισμα.

Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του υπαρκτού σοσιαλισμού» στην Ανατολική Ευρώπη ανανέωσε τις ελπίδες της ευρωπαϊκής, πρώτα-πρώτα της γαλλικής και γερμανικής μπουρζουαζίας ότι θα πετύχαινε αυτήν τη φορά την ενοποίηση της ηπείρου για να διεκδικήσει ξανά την παγκόσμια ηγεμονία στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο. Αυτή η στρατηγική βλέψη βρίσκεται πίσω από την Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ΟΝΕ – κι είναι αυτή η στρατηγική προοπτική που τινάχτηκε στον αέρα από την παρούσα κρίση δείχνοντας την αξεπέραστη ιστορική αδυναμία των αστικών τάξεων της Ευρώπης να ξεπεράσουν τα εθνικά καπιταλιστικά συμφέροντα και τα όρια του αστικού Κράτους-Έθνους και να ενοποιήσουν την ήπειρο σε καπιταλιστικές βάσεις. Αυτό που μαίνεται στην ήπειρο δεν είναι απλώς μια κρίση κρατικής υπερχρέωσης. Η δεδομένη χρεοκοπία της Ελλάδας, η εξάπλωση της επαπειλούμενης χρεοκοπίας σε Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία και τώρα Ιταλία, συνολικά η κρίση υπερχρέωσης κρατών, επιχειρήσεων, ιδιωτών στην Ευρώπη, τα δημοσιονομικά ελλείμματα, η ύφεση, το ετοιμόρροπο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα είναι τα συμπτώματα μιας βαθύτερης ιστορικής και θανάσιμης ασθένειας σε ένα γερασμένο κοινωνικό οργανισμό. Η ιμπεριαλιστική ΕΕ μετατράπηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα από κοιτίδα σε ανοιχτό τάφο του συστήματος που περιμένει τον νεκροθάφτη του - την ευρωπαϊκή εργατική τάξη.

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια δεν υπάρχουν περιθώρια αναζήτησης ουτοπικών αντιδραστικών «λύσεων» σε μία μόνο χώρα κι εντός του παγκοσμιοποιημένου πλέον συστήματος. Το ΕΕΚ παλεύει για να κοπεί ο Γόρδιος Δεσμός που στραγγαλίζει τον ελληνικό λαό με τα Μνημόνια και τα Μεσοπρόθεσμα κλπ. με την άμεση, μονομερή διαγραφή όλου του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους, χωρίς να ψάχνουμε να βρούμε το απεχθές και μόνο τμήμα του χρέους όπως κάνει η αποπροσανατολιστική Πρωτοβουλία για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ). Όλο το χρέος είναι απεχθέστατο. Πρέπει άμεσα να διαγραφεί και ταυτόχρονα να εθνικοποιηθεί το τραπεζιτικό σύστημα κι όλοι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας της χώρας για να προστατευτεί ο λαός από την φυγή των κεφαλαίων των καπιτα-ληστών και να αναδιοργανωθεί η οικονομία σε νέες κοινωνικές βάσεις, κάτω από εργατικό έλεγχο, εργατική διαχείριση, εργατική εξουσία.

Η ρήξη με την ΕΕ και με το ευρώ είναι αναπόφευκτη. Το να καλλιεργεί, όμως, κανείς αυταπάτες ότι αρκεί μια έξοδος από την ΕΕ και μια επιστροφή στη δραχμή σε μια λεηλατημένη, κατεστραμμένη και πάντα καπιταλιστική Ελλάδα θα λύσει το πρόβλημα είναι εγκληματικό. Στο κάτω-κάτω ακόμα κι ο Σόιμπλε αφήνει να κρέμεται σαν απειλή αλλά και πιθανότατο ενδεχόμενο μια εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και τελικά την ΕΕ. Θα το είχαν κάνει προ πολλού εάν δεν φοβόντουσαν τις συνέπειες στις δικές τους τράπεζες και στο όλο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό οικοδόμημα.

Η έξοδος από την ΕΕ απαιτεί την έξοδο από το καπιταλισμό, την ανατροπή του, την εργατική εξουσία, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, στην περιοχή, στην Ευρώπη κι όλο τον κόσμο.

Το πραγματικό δίλημμα είναι το εξής: ή θα αφήσουμε την καταρρέουσα ΕΕ να μας θάψει πρώτους κάτω από τα ερείπιά της ή μια κοινωνική επανάσταση στην Ελλάδα θα δώσει το έναυσμα σε μια Ευρωπαϊκή σοσιαλιστική επανάσταση για την συντριβή της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και την ενοποίηση της ηπείρου από τους εργάτες της στις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, προανάκρουσμα για μια Παγκόσμια Σοσιαλιστική Ομoσπονδία.

5. H καπιταλιστική Ελλάδα έχει μετατραπεί στο επίκεντρο της παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας. Εάν παντού μιλάνε για τράπεζες-ζόμπι, ή και για κράτη-ζόμπι, η χρεοκοπημένη Ελλάδα του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου, του επ’ αόριστον κοινωνικού κανιβαλισμού, έχει υποβιβαστεί μέσα σε δύο χρόνια σε <ένα Κράτος-ζόμπι, με μια κυβέρνηση-ζόμπι, με τράπεζες-ζόμπι, στα νύχια μιας ΕΕ-ζόμπι, με το αίμα του λαού της να το πίνει αχόρταγα το παγκόσμιο κεφάλαιο επιβεβαιώνοντας την ονομασία που του έδωσε ο Μαρξ: βαμπίρ.

Ο βαμπιρισμός του κεφαλαίου φτάνει στα πιο ακραία του όρια όταν το κεφάλαιο από τις ίδιες τις εσωτερικές του αντιφάσεις έχει μπει σε διαδικασία αυτο-καταστροφής. Η τελευταία δεν σημαίνει καθόλου κι αυτόματη κατάρρευση. Ο Τρότσκυ είχε προειδοποιήσει, μιλώντας στο 2^ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ότι είναι ακριβώς την ώρα του πιο θανάσιμου κινδύνου που η αστική τάξη αναπτύσσει το «άνθος της αντεπαναστατικής της στρατηγικής». Οι τραγικές εμπειρίες του 20^ου αιώνα επιβεβαίωσαν την προειδοποίηση. Αυτή, όμως, πρέπει να ειδωθεί διαλεκτικά στο φως της παρούσας κρίσης του 21^ου αιώνα: η κεφαλαιοκρατία είναι υποχρεωμένη να αναπτύξει το «άνθος της αντεπαναστατικής στρατηγικής» της σε συνθήκες που έχουν αποτύχει οριστικά οι δύο διεθνείς οικονομικές εναλλακτικές στρατηγικές που ανέπτυξε κι εφάρμοσε για να αναχαιτίσει την εργατική τάξη την εποχή της καπιταλιστικής παρακμής, ο Κεϋνσιανισμός κι ο λεγόμενος «νεοφιλελευθερισμός». Οι ίδιες οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, οι απόπειρες διεξόδου από τα ερείπια του νεοφιλελευθερισμού με διεύρυνση των δημόσιων ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους - μια κλασσική συνταγή για τους Κεϋνσιανούς, απέτυχαν οικτρά, ενώ είναι εξίσου αδύνατη να συνεχιστεί η χρεοκοπημένη στρατηγική διέξοδος του νεοφιλελευθερισμού. Οι διάφοροι συνδυασμοί θραυσμάτων των δύο στρατηγικών έχουν επίσης αποτύχει. Απομένει στην κυρίαρχη τάξη μόνο ο συνδυασμός κοντοπρόθεσμων παρεμβάσεων με εντελώς εφήμερα αποτελέσματα και η ανοιχτά αντεπαναστατική πολιτική στρατηγική με την εντεινόμενη τάση προσφυγής στη χρήση εξωοικονομικής βίας, την κρατική καταστολή, τον κοινωνικό πόλεμο ή και την ανοιχτή στρατιωτική ιμπεριαλιστική επέμβαση, σε συνδυασμό με την χειραγώγηση, όπως στη Λιβύη.

Η αναμέτρηση επανάστασης κι αντεπανάστασης στη Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή κάθε άλλο παρά σταμάτησε. Η ντόπια αντίδραση κι ο ιμπεριαλισμός έχουν αντεπιτεθεί προσπαθώντας να πνίξουν την επανάσταση είτε σφίγγοντάς την στην αγκαλιά τους στο όνομα της δημοκρατίας είτε με πολεμική παρέμβαση ή και με τα δυο. Ιδιαίτερα προσπαθούν να χειραγωγήσουν κάθε υπαρκτή αλλά δευτερεύουσα αντίφαση κληρονομημένη από το ιστορικό παρελθόν, την παρουσία και σύγκρουση διαφορετικών αρχαϊκών δομών και φυλετικών ή εθνοτικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων.

Η πολιτική αντεπαναστατική στρατηγική, όμως, του κεφαλαίου, υπονομεύεται σε κάθε βήμα τόσο από την αντίσταση των μαζών όσο κι από την ιστορική χρεοκοπία οποιασδήποτε μακροπρόθεσμης καπιταλιστικής στρατηγικής διεξόδου από την χρεοκοπία. Μερικοί βιάστηκαν να θεωρήσουν ότι η κοινωνική επανάσταση σταμάτησε στην Αίγυπτο κι η αντεπανάσταση επικράτησε λόγω της συμμαχίας της στρατιωτικής χούντας με τους Ισλαμιστές. Οι συνεχιζόμενες εργατικές απεργίες ή και η ορμητική έφοδος και κατάληψη της σιωνιστικής πρεσβείας στο Κάϊρο αρκούν για να δειχθεί ότι οι επαναστατικές δυνάμεις που ανέτρεψαν τον Μουμπάρακ στις 11^ης Φεβρουαρίου κάθε άλλο παρά έχουν δαμαστεί. Στη Λιβύη, πάλι, ο ιμπεριαλισμός κατάφερε να εγκαθιδρύσει το προγεφύρωμά του, αλλά ταυτόχρονα αυτό κάθε άλλο παρά είναι σταθερό καθώς όχι μόνον η στρατιωτική αδυναμία τού ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού και η ρήξη Αμερικής–Ευρώπης στους κόλπους του ΝΑΤΟ έγιναν έκδηλες αλλά και έφεραν στην εξουσία ένα ετερόκλιτο άθροισμα αλληλοσυγκρουόμενων δυνάμεων, «καταφέρνοντας», 10 χρόνια μετά την 11^η Σεπτεμβρίου, να έχει εγκατασταθεί σαν στρατιωτικός διοικητής της Τρίπολης ένας Ισλαμιστής, παλιός γνωστός συνεργάτης του Μπιν Λάντεν και της Αλ Κάϊντα!

Όσοι βιάζονται να θάψουν την επανάσταση θέλουν να κρύψουν τον δικό τους σκεπτικισμό ή και φόβο απέναντί της. Όποιος, όμως, υποτιμά τον ταξικό εχθρό, που απειλεί την ανθρωπότητα με βαρβαρότητα, αφοπλίζει τον λαό και τις επαναστατικές του δυνάμεις.

Θα ήταν θανάσιμη αυταπάτη να νομίζει κανείς ότι δεν αναπτύσσονται και στη σημερινή Ελλάδα τάσεις επιβολής της χρεοκοπίας του συστήματος πάνω στους εργαζομένους με τη βία της αντεπανάστασης. Ήδη ο Πάγκαλος μάς απειλεί με τανκς κι ο Βενιζέλος βρίζει συλλήβδην όλη την Μεταπολίτευση. Υπάρχει σκόπιμη και κατευθυνόμενη εκστρατεία για την πλήρη απαξίωση της περιόδου που ακολούθησε την κατάρρευση της χούντας με στόχο όχι τους αστούς πολιτικάντηδες της Βουλής αλλά τον λαό και τις δημοκρατικές του κατακτήσεις μετά το 1974. Γίνεται συχνά-πυκνά λόγος για την ανάγκη δικτατορίας όχι μόνο από τους Καρατζαφέρηδες, τους φασίστες και την άκρα δεξιά αλλά και από στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Εξάλλου, η αποσταθεροποίηση σε όλη την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, η δημιουργία άξονα Αθήνας - Λευκωσίας - Τελ Αβίβ, η πολεμική ένταση με την Τουρκία γύρω από την ΑΟΖ και τα κοιτάσματα του «Λεβιάθαν», δημιουργούν άμεση απειλή να χρησιμοποιηθεί ενάντια στις λαϊκές μάζες το χαρτί του εθνικισμού ή και του πολέμου από την μεριά εκείνων που έχουν προ πολλού εξαπολύσει κοινωνικό πόλεμο ενάντια στις μάζες και έχουν μετατρέψει τον λαό σε έθνος αποκλήρων.

Το ΕΕΚ πρέπει να σταθεί στην πρώτη γραμμή της μάχης για την ανατροπή των σχεδίων της αντεπανάστασης, ενάντια στον χρυσαυγίτικο κι οποιοδήποτε φασισμό και ρατσισμό, τις συμμορίες του κεφαλαίου, ενάντια στα πολεμοκάπηλα σχέδια της άρχουσας τάξης, για την διάλυση του άξονα με τον σιωνιστικό ιμπεριαλισμό και την συναδέλφωση των λαών της περιοχής.

6. Είναι αυταπάτη κι αντιδραστική ουτοπία να περιμένει κανείς στην Ελλάδα ή κι οπουδήποτε αλλού ότι μέσα σ’ αυτές τις ιστορικές συνθήκες θα βρεθούν φιλολαϊκές λύσεις με την άσκηση απλώς μαζικής πίεσης στους καπιταλιστές και την κυβέρνησή τους, μονοκομματική, δικομματική ή «εθνικής ανάγκης», με όποιο χρώμα κι αν αυτή μπογιατιστεί, πράσινο, μπλε, φαιό ή και ροζ με τόνους κόκκινου. Από αυτήν τη σκοπιά, είναι αποπροσανατολισμός να ζητά ή να περιμένει λύση μέσα από τις εκλογές στο δυσφημισμένο αστικό Κοινοβούλιο, με τον σχηματισμό μετωπικής κυβέρνησης με πυρήνα την Αριστερά, όπως λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ή μια «λαϊκή κυβέρνηση κι εξουσία» α λα ΚΚΕ, χωρίς επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, ή, ακόμα την άσκηση μαχητικής αντιπολίτευσης σε μια κεντροαριστερή ή «αριστερή» κυβέρνηση με αυτό που ορισμένοι στην «ριζοσπαστική αριστερά» ονομάζουν «μαζικό λαϊκό εκβιασμό».

Η διέξοδος μπορεί να ανοίξει με την αυτο-οργάνωση των εργατικών και λαϊκών μαζών και την συνειδητοποίησή τους μέσα από τους αγώνες τους, και με την συνειδητή παρέμβαση της πρωτοπορίας τους, σε ρήξη ανοιχτή με τον καπιταλισμό κι οποιαδήποτε κυβέρνηση του κεφαλαίου-βαμπίρ, για την ανατροπή τους. Απαιτείται η οργάνωση της μετάβασης από την σημερινή εκρηκτική κατάσταση της μαζικής λαϊκής οργής κι αγανάκτησης σε μια ανοικτά επαναστατική κατάσταση διεκδίκησης της εξουσίας από την εργατική τάξη. Αυτή η μετάβαση δεν είναι το σύνολο μιας γραμμικής σειράς ρήξεων κι επιμέρους κατακτήσεων. Αντίθετα, οι όποιες νίκες δεν είναι παρά το επιμέρους αποτέλεσμα μιας συνολικής, μ’ όλα τα ζιγκ ζαγκ και τις στροφές της, παρατεταμένης αναμέτρησης ανάμεσα σε επανάσταση κι αντεπανάσταση σε εθνική και διεθνή κλίμακα.

7. Αν η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού έχει κάνει ακόμα και τους αστούς να μιλούν για «επιστροφή του Μαρξ», η εμπειρία των μέχρι τώρα επαναστατικών λαϊκών εξεγέρσεων, από την αραβική Άνοιξη και τους αγώνες στην Ελλάδα από τον Δεκέμβρη του 2008 έως σήμερα κι ως την Πουέρτα ντελ Σολ, έδειξε ότι εκείνο που απαιτείται επειγόντως είναι μια επιστροφή στον Λένιν, ένας Μπολσεβικισμός του 21^ου αιώνα που διασώζοντας τα μαθήματα που έκαναν τη νίκη του Οκτώβρη δυνατή αλλά και τα μαθήματα από την θερμιδωριανή σταλινική αντίδραση, τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό και την κατάρρευση. Τα εγκλήματα των γραφειοκρατιών και η δίκαιη απονομιμοποίηση όλων των κομμάτων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπηρετούν την αστική τάξη πραγμάτων δεν πρέπει να μετατραπούν σε φετιχισμό της ανοργανωσιάς και της φυγόκεντρης διάλυσης στο όνομα τάχα της «άμεσης δημοκρατίας» και του μικροαστικού κινηματισμού, τη στιγμή μάλιστα της πιο πυρετώδους αναδιοργάνωσης της καπιταλιστικής αντεπανάστασης.

Χρειαζόμαστε ένα εργατικό επαναστατικό Κόμμα με γερές βάσεις μέσα στις μαχόμενες μάζες - και το χρειαζόμαστε ΤΩΡΑ! Και μπορούμε τώρα περισσότερο από ποτέ πριν να το οικοδομήσουμε, με πρόγραμμα, υπομονή, πείσμα, αντοχή, τόλμη, στρεφόμενοι αποφασιστικά σε όλους τους αγώνες, σε κάθε εκδήλωση εργατικής οργής και λαϊκής αγανάκτησης, δουλεύοντας συστηματικά για να ενοποιηθούν σε ένα πανίσχυρο κίνημα εξουσίας, για την ανατροπή της κυβέρνησης και της κρατικής εξουσίας των καπιτα-ληστών, για την εξουσία των εργατών, την Κομμούνα. Για να μεταμορφωθεί η κοινωνική απόγνωση σε κοινωνική επανάσταση που διεκδικεί και καταχτά την ίδια την ζωή που μας στερούν, με ένα σχέδιο για το μέλλον.

Το ΕΕΚ πρέπει να κάνει το μεγαλύτερο άνοιγμα, εκπαιδεύοντας μια νέα γενιά επαναστατών αγκιτατόρων

• Μέσα στην εργατική τάξη και τους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, τις υπηρεσίες, του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, στις ΔΕΚΟ που ξεπουλιούνται, στην Υγεία και την Παιδεία που κατεδαφίζονται σε ερείπια.
• Στις γειτονιές και τις λαϊκές συνελεύσεις σαν όργανα συνεύρεσης και δράσης των μαζών.
• Στη διεκδίκηση του δημόσιου χώρου και τις πλατείες, απ' όπου θέλουν να μας εκδιώξουν με τη βία και τα δακρυγόνα των ΜΑΤ κι όπου δεν έχουν καμιά θέση οι φασίστες.
• Στην πάλη για επαναστατική ηγεσία και πολιτική στα συνδικάτα παλιά και νέα.
• Στην οικοδόμηση ανεξάρτητων Κέντρων Αγώνα των εργαζομένων, σε ρήξη με την γραφειοκρατία.
• <Στη μετωπική πάλη, στη δράση για όλα τα ταξικά ζητήματα, για την οικοδόμηση ενός Ενιαίου ταξικού Μετώπου ενάντια σε ΔΝΤ, ΕΕ, αστική κυβέρνηση.

Το ΕΕΚ είναι ανοιχτό σε κάθε είδους συνεργασίες σε ταξική βάση για την κοινή δράση ενάντια στον κοινό εχθρό. Την ίδια στιγμή που πρέπει να είναι ευέλικτο, ενάντια στον σεχταρισμό και την περιχαράκωση, αρνείται και κάθε καιροσκοπική προσαρμογή κι εγκατάλειψη των επαναστατικών αρχών του. Αντίθετα τώρα, μέσα στη σημερινή γενικευμένη σύγχυση, πρέπει να ενταθεί η πάλη στο θεωρητικό-ιδεολογικό μέτωπο ενάντια στις ψευδαισθήσεις που σπέρνει ο ρεφορμισμός του ΣΥΡΙΖΑ κι ο κεντρισμός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενάντια στον αρτηριοσκληρωτικό γραφειοκρατικό σταλινισμό του ΚΚΕ, ενάντια σε κάθε μορφή αστικής ιδεολογίας και πρώτα-πρώτα ενάντια τον εθνικισμό, δεξιό κι «αριστερό».

Σαφής πολιτική οριοθέτηση και ετοιμότητα για πρακτικές συνεργασίες που επιτρέπουν έστω κι ένα βήμα προς τα εμπρός του μαζικού κινήματος - αυτό είναι το δίπτυχο του ΕΕΚ.

Το πρόγραμμα δράσης μας πρέπει να επικεντρωθεί στα πιο καυτά ζητήματα:

• Την απαγόρευση των απολύσεων - δουλειά για όλους, δουλειά λιγότερη.
• Καμιά περικοπή μισθών και συντάξεων, αντίθετα αυξήσεις για να μπορέσει κάθε εργαζόμενος κι η οικογένειά του να έχουν ανθρώπινη κι αξιοπρεπή ζωή.
• Κανένα χαράτσι, να φορολογήσουμε άγρια τους πλούσιους, να δημευτεί η περιουσία κάθε λαμόγιου, να μοιραστεί η εκκλησιαστική περιουσία στα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.
• Διαγραφή όλου του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους- Εθνικοποίηση των τραπεζών, χωρίς αποζημίωση στους τραπεζίτες, κάτω από εργατικό έλεγχο.

Για να πετύχουμε όλα τα παραπάνω στοιχειώδη, για να αποτρέψουμε την ολοκληρωτική καταστροφή, εμπρός να πάρουμε τις τύχες της ζωής μας στα χέρια μας και να αναδιοργανώσουμε την κοινωνία σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις κάτω από την εξουσία και την κυβέρνηση των εργατών!

Σεπτέμβριος 2011