Ο Άγιος Παστίτσιος βοήθειά μας

Υπάρχουν τριών ειδών θρησκευόμενοι. Αυτοί οι οποίοι μέσα από τη θρησκεία προσπαθούν να απαντήσουν στο μεταφυσικό ερώτημα για το τι είναι ο άνθρωπος και πώς ήρθε στον κόσμο. Αυτοί οι οποίοι φοβούνται να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους και θέλουν έναν Θεό να παίρνει την ευθύνη και ενίοτε να τιμωρεί. Η τρίτη κατηγορία είναι οι απατεώνες. Είναι δύσκολο ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των πιστών και τους χιλιάδες των Θεών (όλοι πραγματικοί σύμφωνα με τους πιστούς τους) να ανακαλύψεις ποιος ανήκει σε ποια κατηγορία.
Η πίστη εμπεριέχει τέτοια σχετικότητα, αλλά κυρίως μη λογική, που η υπεράσπισή της σε ένα κοινωνικό πεδίο και όχι προσωπικό, μπορεί να φέρει συγκρούσεις και την ίδια την αναίρεσή της. Όπως και να το κάνουμε, οι άνθρωποι δεν πρέπει να σφάζονται γιατί ο δικός τους Θεός είναι ο καλύτερος. Αν υπάρχει Θεός, δεν νομίζω πως χρειάζεται τέτοια βοήθεια.
Για τους χριστιανούς αυτής της χώρας, θεωρείται γελοίος ο Παράδεισος με μέλια και πιλάφια που υπόσχεται ο Μωάμεθ. Αλλά δεν είναι καθόλου γελοίο, πως μια Παρθένος μύρισε τον κρίνο, έφερε στον κόσμο τον Θεό και παρέμεινε Παρθένος αφού γέννησε ακόμη 5 παιδιά.
Πρέπει λοιπόν να αποφασίσουμε, αν η πίστη θα είναι ένα προσωπικό καταφύγιο ή η κόκα του λαού που λέει και ο Ουμπέρτο Έκο. Ένα τρόπος δηλαδή να αφηνιάζουμε και να αλληλοσπαρασσόμαστε.
Τα Δυτικά κράτη αιώνες πριν, έχουν λήξει αυτό το θέμα. Στα δικαστήρια της Ολλανδίας ή στα νοσοκομεία της Γερμανίας, δεν θα δεις θρησκευτικές εικόνες. Επίσης οι πολίτες δεν πληρώνουν την διάδοση της θρησκευτικής πίστης που είναι δουλειά των Εκκλησιών. Οι ιερείς δεν καθορίζουν τι θα γράφουν τα βιβλία του σχολείου. Εν ολίγοις το κράτος δεν είναι ο μάνατζερ της θρησκευτικής πίστης.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, από τη μία παίρνει μέτρα που εξοντώνουν το λαό του (ναι αυτούς τους χριστιανούς) και από την άλλη σαν να εκφράζει την μέγιστη πολιτική αλήθεια θεωρεί βέβαιο πως θα σωθούμε “με τη βοήθεια της Παναγίας”. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει ISO, πιστοποίηση της Παναγίας, δεν χωράει καμία αμφιβολία. Εξωραΐζει μια καταστροφική πολιτική ψάλλοντας «τη Υπερμάχω» . Δεν γνωρίζω σε ποια κατηγορία πιστών κατατάσσει τον εαυτό του, αλλά εμένα μου θυμίζει την τρίτη κατηγορία.
Αυτό το κράτος λοιπόν, που δεν κατάφερε ακόμη να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού στον Θεό, συνέλαβε έναν 27χρονο γιατί ήταν βλάσφημος απέναντι στη θρησκεία. Γιατί ειρωνευόταν τον Γέροντα Παίσιο. Ας αφήσουμε το γεγονός πως ο Παίσιος ούτε Άγιος είναι, ούτε τέτοια απόφαση έχει βγάλει η Εκκλησία. Είναι ένας από τους πολλούς εσχατολόγους που ο τρόμος των λόγων τους, κατάφερε να φοβίσει αρκετά ώστε να τους αντιμετωπίζουν με δέος. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά ειδικά στην Αγιορείτικη κοινότητα. Άνθρωποι χωρίς καν θεολογική γνώση, που συνομιλούν με βατράχια, κυνηγιούνται από δαίμονες, ή βγάζουν χρησμούς που αργότερα κάποιοι θα κάνουν βιβλία και θα πλουτίσουν, αφού φροντίσουν για την κοσμική αγιοποίηση και όχι την θρησκευτική. Η μόδα της αγιοποίησης μετά τον Παίσιο, συμπεριέλαβε τον Ιωσήφ του Βατοπεδίου, έναν μοναχό με κατηγορίες παιδεραστίας που κοντεύει να γίνει η αρσενική Αγία Αθανασία, γιατί έχει εξακοντίσει τις πιο φοβερές ανοησίες, αρκετά ικανές να φοβίσουν τους ανθρώπους. Στη ζωή μας συμβαίνουν αρκετά κακά για να γίνουν προφήτες ,και αστρολόγοι και καφετζούδες και χαρτορίχτρες.
Ο κρατικός μηχανισμός, οι εισαγγελείς, η δίωξη ηλεκτρονικού Εγκλήματος κινητοποιήθηκαν (σε μια χώρα διαφθοράς και έλλειψης κινητοποίησης όλων αυτών) για να συλληφθεί ένας νεαρός (“Άγιος Παστίτσιος”) που σάρκαζε όλους όσοι θεωρούσαν πως το χώμα από τον τάφο του Παίσιου και η φωτογραφία του έκαναν θαύματα. Ο νεαρός ήταν ένας βλάσφημος που έπρεπε να καταδιωχθεί. Ευτυχώς όχι να ριχθεί στην πυρά (ακόμη).
Ποιος ορίζει την βλασφημία; Για έναν συγκροτημένο θεολόγο ας πούμε, βλάσφημοι είναι όλοι αυτοί που θεωρούν πως Άγιος είναι κάποιος που δεν έχει ανακηρυχθεί ως τέτοιος απ την Εκκλησία. Και όλοι αυτοί που έχουν εμπορευθεί το αμφιλεγόμενο έργο ενός μοναχού. Τι θα γίνει λοιπόν; Θα ορίσουν οι εισαγγελίες θεολόγους πραγματογνώμονες; Ή μήπως θα ζητήσουμε το know how από τον Αχμαντινετζάν;
Οι θρησκείες δεν απευθύνονται στη λογική. Γι” αυτό ακριβώς χρειάζεται η χρήση της λογικής για να μπορούν να υπάρχουν και να επιτελούν πνευματικό έργο, αντί να παράγουν μουλάδες. Ο καθένας έχει δικαίωμα να κρίνει και τις θρησκείες και τις απόψεις των άλλων. Και αυτοί με τη σειρά τους μπορούν να απαντούν. Αυτή είναι η λειτουργία της Δημοκρατίας. Αν ανάψουμε φωτιές για να καίγονται οι βλάσφημοι, τότε κάποιος μπορεί να ανάψει φωτιές και για μας, στο όνομα μιας άλλης βλασφημίας.
Όσο η κρίση βαθαίνει, οι Παΐσιοι, οι Βησαρίωνες (αυτός ντε που δεν έλιωνε αλλά έλιωσε), οι καφετζούδες και οι έμποροι ελπίδας θα παρέχουν την βολική αντικατάσταση της λογικής από το αόριστο μεταφυσικό. Είναι κατανοητό. Ακατανόητο είναι το κράτος ως έκφραση της Δημοκρατικής λειτουργίας, να αρχίσει να φτιάχνει φυλαχτά από τα σώβρακα του Βησαρίωνα, την ώρα που μας παίρνει τα σώβρακα.
Του Κώστα Βαξεβάνη