Και το ιρλανδικό πάρτι τελείωσε. Και τώρα;...

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

«Μετά τους ελληνικούς, οδηγούνται και οι ιρλανδικοί αμνοί προς θυσία για να στεριώσει ακόμα περισσότερο το γερμανικό θαύμα των άλλοτε ηττημένων. Το χρέος της Ιρλανδίας προς τη Γερμανία ξεπερνά ήδη τα 114 δις ευρώ δίχως να υπολογιστεί αυτό που έρχεται»

Σε κύριο άρθρο της με τίτλο «Ο κελτικός τίγρης είναι νεκρός», η έγκυρη εβδομαδιαία γερμανική εφημερίδα “ Die Zeit” σημειώνει: «Εδώ και χρόνια μιλούσαν όλοι με θαυμασμό για το ιρλανδικό μοντέλο ανάπτυξης. Τώρα, η φούσκα έσκασε και μαζί της κλείνει και το καζίνο-Ιρλανδία. Η χώρα πρέπει τώρα να ξαναβρεί τον εαυτό της πάλι απ’ την αρχή». Το ιρλανδικό μοντέλο, ο χάρτινος όπως αποδείχτηκε τίγρης του μεσογειακού λαού του βορρά, είχε και στη χώρα μας φανατικούς θαυμαστές όπως τους κ.κ. Χατζηδάκη, Ανδριανόπουλο, Μάνο, Σκυλακάκη και πολλούς άλλους που τώρα σιωπούν. Ηταν όλοι εκείνοι που χαρακτήριζαν τη χώρα μας Χελώνα και την Ιρλανδία Τίγρη. Ηταν όλοι εκείνοι που...
ζητούσαν ιρλανδικές συνθήκες ανάπτυξης, δίχως να εξετάζουν σε βάθος που στηρίχτηκε αυτή η πρόσκαιρη και ως ένα βαθμό πλασματική ανάπτυξη.
Η Ιρλανδία δεν επένδυσε σε μια βιώσιμη-ισόρροπη ανάπτυξη, που θα στηριζόταν στην ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού της , στην αναδιάρθρωση της οικονομίας και στον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης αλλά μόνο στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων με οποιοδήποτε τίμημα και δίχως ορθολογικά κριτήρια μακροπρόθεσμων, ούτε καν βραχυπρόθεσμων επιπτώσεων. Επένδυσε σ’ αυτό που ονομάστηκε καζινο-καπιταλισμός και έπεσε έξω στις κερδοσκοπικές της προσδοκίες. Για μεγάλο διάστημα ήταν το Ελντοράδο του χρήματος. Σε καμιά άλλη χώρα της Ευρωζώνης οι τράπεζες δεν ήταν τόσο ανεξέλεγκτες. Με την χαμηλότερη φορολογία επιχειρήσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη, κατόρθωσε η Ιρλανδία να προσελκύσει χιλιάδες επιχειρήσεις στον τομέα των υπηρεσιών. Μέχρι και η Λουφτχάνσα είχε μεταφέρει το τηλεφωνικό της κέντρο εξυπηρέτησης πελατών από την Φρανκφούρτη στο Δουβλίνο. Με τέτοια ποσοστά κέρδους για τις επιχειρήσεις, ήταν επόμενο η χώρα να γίνει παράδεισος ευκαιρίας για τράπεζες και εταιρείες επενδύσεων υψηλού ρίσκου ( Hedgefonds). Τα χαμηλά επιτόκια και η απλοχεριά στις δανειοδοτήσεις, δημιούργησαν μια φούσκα παρόμοια μ’ εκείνη των ΗΠΑ. Το 15% του ΑΕΠ προερχόταν από την αγορά ακινήτων. Με λίγα λόγια, η Ιρλανδία είχε γίνει το καζίνο της Ευρώπης. Με λιγότερο απ’ το μισό πληθυσμό της Ελλάδας και ένα ΑΕΠ του μισού της Ελλάδας, κατόρθωσε να ανεβάσει πλασματικά το κατά κεφαλήν ΑΕΠ μερικές χιλιάδες ευρώ πάνω από το δικό μας. Το κατά κεφαλή ΑΕΠ ήταν πλασματικό αφού αυτό υπολογιζόταν βάσει των υπερβολικών κερδών των ξένων επενδυτών που έβγαζαν τα κέρδη τους έξω από τη χώρα. Ετσι δημιούργησαν μια οικονομία που στηριζόταν σε ένα αδύναμο και φτωχό κράτος αλλά με πολλούς πλούσιους «επιχειρηματίες»-κερδοσκόπους, που όταν άνοιξαν ευνοϊκότερες ευρωπαϊκές αγορές στην Ανατολική Ευρώπη με καλύτερες συνθήκες κέρδους άρχισαν να μεταναστεύουν. Το πόσο φτωχό κράτος δημιούργησαν, ανίκανο να ξεπεράσει την κρίση του τραπεζικού συστήματος φάνηκε τώρα, όπου καλούνται να πληρώσουν τις λανθασμένες πολιτικές οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι.
Η κρίση άρχισε ήδη από το 2007 και σήμερα τα χρέη των ιρλανδικών τραπεζών να είναι τετραπλάσια από το ΑΕΠ της χώρας. Μέχρι στιγμής, κάθε ιρλανδός, πέρα από το δικό του προσωπικό χρέος, έχει χρηματοδοτήσει τις τράπεζες με 20.000 ευρώ κατά μέσο όρο(κρατικές χρηματοδοτήσεις) και το επόμενο διάστημα αυτό το ποσό θα τριπλασιαστεί, εκείνος θα γίνει φτωχότερος, η χώρα του θα χάσει την οικονομική ανεξαρτησία της, δίχως να είναι σίγουρος πως στο τέλος θα αποφύγει και την χρεοκοπία της χώρας του.
Η κρίση στην Ιρλανδία άρχισε να διαφαίνεται ήδη από το 2007. Το 2008 το ΑΕΠ έπεσε κατά -1,7% για να φτάσει το 2009 στο -7,1%. Η ανεργία, μέσα σε ένα χρόνο πήγε από το 5% στο 8% για να ξεπεράσει το 2010 το 13% με διπλάσιο ποσοστό (5,3%) ανέργων μακράς διαρκείας και αποπληθωρισμό της τάξης του 5% περίπου.
Ηδη τον Απρίλιο του 2009, ο αμερικανός οικονομολόγος Paul Krugman είχε προβλέψει πως η επόμενη χώρα μετά την Ισλανδία που θα χρεοκοπούσε ήταν η Ιρλανδία και όχι η Ελλάδα! Τι λάθη στρατηγικής και τακτικής προηγήθηκαν και προλάβαμε την Ιρλανδία; Το πάρτι της Ιρλανδίας τελείωσε αλλά το πάρτι των τραπεζών συνεχίζεται με άλλα μέσα, άλλους τρόπους και σε άλλες χώρες ευκαιρίας.
Εντωμεταξύ πολλοί έλληνες «αναλυτές»-απολογητές του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, συνεχίζουν να προτείνουν λύσεις, τις ίδιες λύσεις που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία. Συνεχίζουν να διαφημίζουν το ιρλανδικό μοντέλο-φούσκα της οικονομικής μονοκουλτούρας υπηρεσιών και να το παρουσιάζουν σαν το ιδανικό με το 12,5% φορολογίας των επιχειρήσεων (10% των ξένων), με 12,8% δημοσίους υπαλλήλους επί του ενεργού πληθυσμού( στην Ελλάδα 13,8% αντιστοίχως με δεδομένο ότι η Ιρλανδία έχει μόνο 11.000 στρατιώτες και πολύ λίγους αστυνομικούς, κ.λ.π.), αγνοώντας άλλες σημαντικότερες παραμέτρους, που καθορίζουν το πραγματικό επίπεδο ανάπτυξης μιας χώρας. Ρίχνουν όλες τις ευθύνες στο δήθεν διογκωμένο δημόσιο τομέα και αντί να ζητούν βελτίωση της παραγωγικότητας του δημοσίου μέσω αξιολόγησης και μείωσης ρουσφετολογικών προσλήψεων, ζητούν μείωση των υπαλλήλων. Δεν μιλούν σκοπίμως για τις σκανδιναβικές χώρες, όπου σε όλες, πάνω από το 30% μέχρι 33% του ενεργού ανθρώπινου δυναμικού απασχολείται στον δημόσιο τομέα και οι επιχειρήσεις φορολογούνται με 40% μέχρι 45%. Μπορεί να έφυγε η Volvo και άλλες επιχειρήσεις από τη Σουηδία αναζητώντας χώρες ευκαιρίας με χαμηλή φορολογία, αλλά δεν τους ένοιαξε καθόλου. Οταν μια οικονομία είναι πολύπλευρη, στηρίζεται σε μια ευρεία και σταθερή βάση και σε μια οργανωμένη και παραγωγική κρατική μηχανή και πρότυπη παιδεία, δεν φοβάται τίποτα. Ότι έχασε σε βαριές και ρυπογόνες βιομηχανίες που έφυγαν, το κέρδισε σε νέες και καινοτόμες στις νέες και ήπιας μορφής τεχνολογίες, χάρη στο μοναδικό της εκπαιδευτικό σύστημα, που έβγαλε άξια στελέχη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Φινλανδία, η οποία μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, από την οποία εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό οικονομικά και αφού το 1989 η ανεργία ξεπέρασε το 25% και η οικονομία της παράπαιε, έριξε όλα τα λεφτά στην Παιδεία , δίνοντας μέχρι σήμερα το 7,6% του ΑΕΠ. Σ’ αυτά τα παιδιά που βγήκαν μέσα απ’ το καλύτερο σύστημα παιδείας στον κόσμο οφείλει η ΝΟΚΙΑ(μια πρώην εταιρεία ελαστικών) και άλλες εταιρείες νέων τεχνολογιών της Φινλανδίας αυτή την ηγετική τους θέση στην παγκόσμια οικονομία.
Τα παραδείγματα της Γερμανίας και της Ιαπωνίας, που καταστράφηκαν ολοσχερώς αλλά αναγεννήθηκαν μέσα από τις στάχτες τους, χάρη στο άρτιο εκπαιδευτικό σύστημα, που είχαν από την εποχή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, στήριξαν οι Φινλανδοί και άλλες σκανδιναβικές χώρες το βιώσιμο, σταθερό και αειθαλές μοντέλο τους, πιστοί στον κανόνα που λέει: «Μπορεί ένας πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή να οδηγήσει μια χώρα στη χρεοκοπία καταστρέφοντας όλο το παραγωγικό της δυναμικό, αλλά η γνώση που συσσωρεύτηκε στα μυαλά των ανθρώπων, δεν καταστρέφεται και είναι εκείνη η δύναμη που μπορεί να δημιουργήσει πάλι κάτι ακόμα καλύτερο.
Δυστυχώς, αυτές είναι αλήθειες που κάποιοι τις κρύβουν σκόπιμα. Τις κρύβουν, όλοι αυτοί που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, πιστεύοντας ότι θα έχουν ένα πλεονέκτημα στον αγώνα ζωής έναντι των άλλων πολλών που στέλνουν τα παιδιά τους σε άθλια δημόσια σχολεία. Είναι αυτοί που συμπεριφέρονται σαν κομπραδόροι-μεταπράτες, σαν ξένοι μεσάζοντες ξένων συμφερόντων σε βάρος της πατρίδας τους. Δεν εξηγείται διαφορετικά στο να συναινούν στην μείωση των δαπανών για την παιδεία στο νέο προϋπολογισμό κάτω του 3%. Με τέτοιους πολιτικούς, η χώρα αυτή δεν έχει μέλλον.

Press-gr