Το “εθνικό” στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού
το παρακάτω αρθράκι δημοσιεύτηκε στο «ΠΡΙΝ» στις 31 ΙΟΥΛΗ…Η εφημερίδα δημοσιεύει και απάντηση του συντρόφου που όμως δεν έχω ψηφιακά..Αν μπορεί ο σύντροφος να μου την στείλει για να την δημοσιεύσω…
Συγνώμη σύντροφοι αλλά τελευταία έχω μπερδευτεί με την φάση ή το στάδιο που βρισκόμαστε; Βρισκόμαστε στην φάση ή σωστότερα στο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού όπως λέμε στα ντοκουμέντα μας ή στο στάδιο του ιμπεριαλισμού όπως υποστηρίζει ο σ Δ. Γρηγορόπουλος και όχι μόνο αυτός , στο άρθρο του στο «ΠΡΙΝ», στις 17 Ιούλη , για την σχέση ταξικού- εθνικού;
Το ζήτημα δεν είναι γενικόλογα θεωρητικό αλλά πολιτικό που συσχετίζεται με τα διακυβεύματα σε αυτή την φάση της γενικευμένης κρίσης, με το ζήτημα των προϋποθέσεων της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, του μετώπου και του πολιτικού υποκείμενου καθώς και με το ζήτημα των συμμαχιών, έχει ανοίξει ένας σχετικός συντροφικός διάλογος στα πλαίσια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι μόνο εκεί.
Σίγουρα το ζήτημα της διαλεκτικής εθνικού-ταξικού είναι από τα πλέον δύσκολα και πολύπλευρα ζητήματα που είχε και έχει να αντιμετωπίσει το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Είναι από τα ζητήματα που καθόρισαν την πορεία, νικηφόρα ή μη, των επαναστάσεων του 20ού αιώνα. Σχετική εμπειρία, ηρωική και πένθιμη, έχει να επιδείξει και το ελληνικό επαναστατικό κίνημα με το ΕΑΜ.
Παρόλα αυτά δεν μπορούμε παρά να υποστηρίξουμε πως το ζήτημα της σχέσης εθνικού-ταξικού έμπαινε διαφορετικά στο στάδιο του ιμπεριαλισμού και διαφορετικά μπαίνει στο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
Δίχως αυτό να συνεπάγεται πως δεν υπάρχουν κοινοί τόποι ανάμεσα σε αυτά τα διαφορετικά σταδία ανάπτυξης και κρίσης του καπιταλισμού, άρα δεν υπάρχουν κοινοί τόποι που η διαλεκτική εθνικού- ταξικού εμφανίζεται με περίπου τον ίδιο τρόπο. Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τις χώρες του τρίτου κόσμου, όπως θα δούμε πιο κάτω.
Εξάλλου ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός εμπεριέχει και τον τόπο του ιμπεριαλισμού στο βαθμό που η ανισομέρεια οξύνεται και δεν μειώνεται στην ενότητα της με την τάση της διεθνοποίησης των μορφων έκφρασης του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου.
Αυτό όμως που καθορίζει την εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού δεν είναι οι τόποι του ιμπεριαλισμού, στον οποίο το εθνικό συχνά έπαιξε ρόλο πυροκροτητή του σπασίματος του αδύνατου κρίκου, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δίχως αυτό βέβαια να οδηγήσει στο να σπάσει στην καθολικότητα της η κεφαλαιακή σχέση.
Αυτό που καθορίζει την εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού είναι η καθολική ηγεμονία των βιοπολιτικών μορφων καθυπόταξης του κόσμου της ζωντανής εργασίας, του πλούτου που παράγει και των μορφών που παίρνει αυτή.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον πρώτο και καθοριστικό ρόλο να τον παίζει το παγκόσμιο καπιταλισμό πλέγμα, οι διεθνείς υπερεθνικές ενοποιήσεις σε αλληλεπίδραση και διαλεκτική σχέση με τα έθνη- κράτη. Με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να παίζουν το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα για την υπεράσπιση του παγκόσμιου συστήματος. Και τις πιο αδύνατες κρατικές δυνάμεις και αστικές τάξεις να δέχονται ευχαρίστως αυτή την βοήθεια για να διατηρήσουν την εξουσία τους.
Δίχως αυτό να συνεπάγεται απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, η λαϊκή κυριαρχία είναι διαφορετικό πράγμα. Και αυτό γιατί το έθνος- κράτος δεν είναι η κοινή συνισταμένη των σχέσεων μεταξύ των τάξεων, ένα ψευδώνυμο κοινωνικό συμβόλαιο, αλλά ο τόπος και ο χώρος που η εθνική αστική τάξη με την βοήθεια και των διεθνοποιημένων εκφράσεων του κεφαλαίου επιβάλουν την κυριαρχία τους επί των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου.
Κατά συνέπεια μπορούμε να υποστηρίξουμε πως τα πάσης μνημόνια μεσοπρόθεσμα και επιλεκτικές χρεοκοπίες έχουν στόχο να σώσουν τον Ελληνικό καπιταλισμό, χρεοκοπώντας την εργατική τάξη και τα αλλά καταπιεζόμενα στρώματα, σώζοντας με αυτό τον τρόπο και τον υπερεθνικό καπιταλιστικό πλέγμα που ονομάζεται ΕΕ. Που σαφώς κτυπιέται τόσο από την κρίση όσο και από την όξυνση των ενδοκαπιταλιστών και ενδοιμπεριαλιστών αντιθέσεων.
Η σχέση εθνικού-ταξικού όπως στον ιμπεριαλισμό έτσι και στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό διαρθρώνεται διαφορετικά στις χώρες του μητροπολιτικού ιμπεριαλιστικού πρώτου κόσμου, η Ελλάδα
Συνεχίζει να βρίσκεται σε αυτή την κατηγόρια και διαφορετικά στις χώρες της περιφέρειας, στις χώρες του τρίτου και τέταρτου κόσμου.
Στην πλειοψηφία των χωρών του πρώτου κόσμου το εθνικό όχι μόνο έχει επιλυθεί στην φάση των αστικών επαναστάσεων αλλά στο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού παίρνει το χαρακτήρα μιας αντιδραστικής ουτοπίας. Το έθνος ταυτίζεται με ένα καπιταλιστικό κράτος που παίζει ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα σε συνάθροιση και αλληλεπίδραση με τους υπερεθνικούς μηχανισμούς. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους διαλεκτική εθνικού- ταξικού παρά ξεκάθαρος επαναστατικός διαχωρισμός. Το αντιφατικό όλον να διαχωριστεί στα δυο, όσο παραμένουν μαζί τόσο το ταξικό θα ηγεμονεύεται από το εθνικό που εκφράζει τα συμφέροντα των αστών και του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Υπάρχουν και οι χώρες του τρίτου και τέταρτου κόσμου, όπου συχνά το εθνικό εμφανίζεται ως ταυτότητα αντίστασης και κοινότητας απέναντι στην δύση και τις νεοαποικιοκρατικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Νοούμενο σε αυτές τις περιπτώσεις ως ρομαντικός αντικαπιταλισμός, μια ανισόμετρη έκφραση αντίστασης που θα αποτύχει ή θα εκφυλισθεί αν δεν συνδυαστεί με τα επαναστατικά κινήματα του πρώτου κόσμου. Και η ιστορία δυστυχώς είναι γεμάτη από νεκροταφεία αγώνων και κινημάτων που αντί να συγκρουστούν με τις ιμπεριαλιστικές μητροπολιτικές δυνάμεις έπαιξαν θαυμάσια των παιχνίδι των τελευταίων στο όνομα της εθνικής διαφορετικότητας…
Ναι ισχύει τόσο πως οι προλετάριοι έχουν πατρίδα όσο και πως δεν έχουν. Δεν έχουν πατρίδα στο βαθμό που είναι τμήμα μιας παγκόσμιας μαχόμενης κοινότητας που αγωνίζεται να καταργήσει την εκμετάλλευση και την κεφαλαιοκρατική κοινωνία, άρα η πατρίδα των αστών που ταυτίζεται με το κράτος των αστών τους είναι ξένο, εχθρικό σώμα.
Και έχουν πατρίδα στο βαθμό που ζουν σε ένα συγκεκριμένο τόπο, κοινό με τους εκμεταλλευτές τους. και το σωστότερο είναι να ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα μαζί τους για να τον χαρούν καλύτερα μόνοι τους. Οικοδομώντας ένα τόπο που θα υπερβαίνει την εθνική ταυτότητα, διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις για να μετατραπούν από προλετάριοι σε ελεύθεροι συνεταιρισμένοι παραγωγοί που θα χουν πατρίδα όλη την γη.
Για αυτό το λόγο ο εχθρός δεν βρίσκεται κάπου εξω ή πάνω από εμάς αλλά στην ίδια μας την χώρα, στην ίδια μας την πατρίδα. Ταυτόχρονα όμως πρόκειται για ένα αγώνα ενάντια στις υπερεθνικές καπιταλιστικές διαρθρώσεις και μορφές, έτσι ο αγώνας ενάντια στην ΕΕ, ο αγώνας για την έξοδο μας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ο αγώνας ενάντια στο ΔΝΤ για να χει επιτυχία δεν μπορεί παρά να είναι ένα συνεπής επαναστατικός διεθνιστικός αγώνας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
το παρακάτω αρθράκι δημοσιεύτηκε στο «ΠΡΙΝ» στις 31 ΙΟΥΛΗ…Η εφημερίδα δημοσιεύει και απάντηση του συντρόφου που όμως δεν έχω ψηφιακά..Αν μπορεί ο σύντροφος να μου την στείλει για να την δημοσιεύσω…Συγνώμη σύντροφοι αλλά τελευταία έχω μπερδευτεί με την φάση ή το στάδιο που βρισκόμαστε; Βρισκόμαστε στην φάση ή σωστότερα στο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού όπως λέμε στα ντοκουμέντα μας ή στο στάδιο του ιμπεριαλισμού όπως υποστηρίζει ο σ Δ. Γρηγορόπουλος και όχι μόνο αυτός , στο άρθρο του στο «ΠΡΙΝ», στις 17 Ιούλη , για την σχέση ταξικού- εθνικού;
Το ζήτημα δεν είναι γενικόλογα θεωρητικό αλλά πολιτικό που συσχετίζεται με τα διακυβεύματα σε αυτή την φάση της γενικευμένης κρίσης, με το ζήτημα των προϋποθέσεων της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, του μετώπου και του πολιτικού υποκείμενου καθώς και με το ζήτημα των συμμαχιών, έχει ανοίξει ένας σχετικός συντροφικός διάλογος στα πλαίσια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι μόνο εκεί.
Σίγουρα το ζήτημα της διαλεκτικής εθνικού-ταξικού είναι από τα πλέον δύσκολα και πολύπλευρα ζητήματα που είχε και έχει να αντιμετωπίσει το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Είναι από τα ζητήματα που καθόρισαν την πορεία, νικηφόρα ή μη, των επαναστάσεων του 20ού αιώνα. Σχετική εμπειρία, ηρωική και πένθιμη, έχει να επιδείξει και το ελληνικό επαναστατικό κίνημα με το ΕΑΜ.
Παρόλα αυτά δεν μπορούμε παρά να υποστηρίξουμε πως το ζήτημα της σχέσης εθνικού-ταξικού έμπαινε διαφορετικά στο στάδιο του ιμπεριαλισμού και διαφορετικά μπαίνει στο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
Δίχως αυτό να συνεπάγεται πως δεν υπάρχουν κοινοί τόποι ανάμεσα σε αυτά τα διαφορετικά σταδία ανάπτυξης και κρίσης του καπιταλισμού, άρα δεν υπάρχουν κοινοί τόποι που η διαλεκτική εθνικού- ταξικού εμφανίζεται με περίπου τον ίδιο τρόπο. Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τις χώρες του τρίτου κόσμου, όπως θα δούμε πιο κάτω.
Εξάλλου ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός εμπεριέχει και τον τόπο του ιμπεριαλισμού στο βαθμό που η ανισομέρεια οξύνεται και δεν μειώνεται στην ενότητα της με την τάση της διεθνοποίησης των μορφων έκφρασης του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου.
Αυτό όμως που καθορίζει την εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού δεν είναι οι τόποι του ιμπεριαλισμού, στον οποίο το εθνικό συχνά έπαιξε ρόλο πυροκροτητή του σπασίματος του αδύνατου κρίκου, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δίχως αυτό βέβαια να οδηγήσει στο να σπάσει στην καθολικότητα της η κεφαλαιακή σχέση.
Αυτό που καθορίζει την εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού είναι η καθολική ηγεμονία των βιοπολιτικών μορφων καθυπόταξης του κόσμου της ζωντανής εργασίας, του πλούτου που παράγει και των μορφών που παίρνει αυτή.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον πρώτο και καθοριστικό ρόλο να τον παίζει το παγκόσμιο καπιταλισμό πλέγμα, οι διεθνείς υπερεθνικές ενοποιήσεις σε αλληλεπίδραση και διαλεκτική σχέση με τα έθνη- κράτη. Με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να παίζουν το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα για την υπεράσπιση του παγκόσμιου συστήματος. Και τις πιο αδύνατες κρατικές δυνάμεις και αστικές τάξεις να δέχονται ευχαρίστως αυτή την βοήθεια για να διατηρήσουν την εξουσία τους.
Δίχως αυτό να συνεπάγεται απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, η λαϊκή κυριαρχία είναι διαφορετικό πράγμα. Και αυτό γιατί το έθνος- κράτος δεν είναι η κοινή συνισταμένη των σχέσεων μεταξύ των τάξεων, ένα ψευδώνυμο κοινωνικό συμβόλαιο, αλλά ο τόπος και ο χώρος που η εθνική αστική τάξη με την βοήθεια και των διεθνοποιημένων εκφράσεων του κεφαλαίου επιβάλουν την κυριαρχία τους επί των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου.
Κατά συνέπεια μπορούμε να υποστηρίξουμε πως τα πάσης μνημόνια μεσοπρόθεσμα και επιλεκτικές χρεοκοπίες έχουν στόχο να σώσουν τον Ελληνικό καπιταλισμό, χρεοκοπώντας την εργατική τάξη και τα αλλά καταπιεζόμενα στρώματα, σώζοντας με αυτό τον τρόπο και τον υπερεθνικό καπιταλιστικό πλέγμα που ονομάζεται ΕΕ. Που σαφώς κτυπιέται τόσο από την κρίση όσο και από την όξυνση των ενδοκαπιταλιστών και ενδοιμπεριαλιστών αντιθέσεων.
Η σχέση εθνικού-ταξικού όπως στον ιμπεριαλισμό έτσι και στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό διαρθρώνεται διαφορετικά στις χώρες του μητροπολιτικού ιμπεριαλιστικού πρώτου κόσμου, η Ελλάδα
Συνεχίζει να βρίσκεται σε αυτή την κατηγόρια και διαφορετικά στις χώρες της περιφέρειας, στις χώρες του τρίτου και τέταρτου κόσμου.
Στην πλειοψηφία των χωρών του πρώτου κόσμου το εθνικό όχι μόνο έχει επιλυθεί στην φάση των αστικών επαναστάσεων αλλά στο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού παίρνει το χαρακτήρα μιας αντιδραστικής ουτοπίας. Το έθνος ταυτίζεται με ένα καπιταλιστικό κράτος που παίζει ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα σε συνάθροιση και αλληλεπίδραση με τους υπερεθνικούς μηχανισμούς. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους διαλεκτική εθνικού- ταξικού παρά ξεκάθαρος επαναστατικός διαχωρισμός. Το αντιφατικό όλον να διαχωριστεί στα δυο, όσο παραμένουν μαζί τόσο το ταξικό θα ηγεμονεύεται από το εθνικό που εκφράζει τα συμφέροντα των αστών και του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Υπάρχουν και οι χώρες του τρίτου και τέταρτου κόσμου, όπου συχνά το εθνικό εμφανίζεται ως ταυτότητα αντίστασης και κοινότητας απέναντι στην δύση και τις νεοαποικιοκρατικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Νοούμενο σε αυτές τις περιπτώσεις ως ρομαντικός αντικαπιταλισμός, μια ανισόμετρη έκφραση αντίστασης που θα αποτύχει ή θα εκφυλισθεί αν δεν συνδυαστεί με τα επαναστατικά κινήματα του πρώτου κόσμου. Και η ιστορία δυστυχώς είναι γεμάτη από νεκροταφεία αγώνων και κινημάτων που αντί να συγκρουστούν με τις ιμπεριαλιστικές μητροπολιτικές δυνάμεις έπαιξαν θαυμάσια των παιχνίδι των τελευταίων στο όνομα της εθνικής διαφορετικότητας…
Ναι ισχύει τόσο πως οι προλετάριοι έχουν πατρίδα όσο και πως δεν έχουν. Δεν έχουν πατρίδα στο βαθμό που είναι τμήμα μιας παγκόσμιας μαχόμενης κοινότητας που αγωνίζεται να καταργήσει την εκμετάλλευση και την κεφαλαιοκρατική κοινωνία, άρα η πατρίδα των αστών που ταυτίζεται με το κράτος των αστών τους είναι ξένο, εχθρικό σώμα.
Και έχουν πατρίδα στο βαθμό που ζουν σε ένα συγκεκριμένο τόπο, κοινό με τους εκμεταλλευτές τους. και το σωστότερο είναι να ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα μαζί τους για να τον χαρούν καλύτερα μόνοι τους. Οικοδομώντας ένα τόπο που θα υπερβαίνει την εθνική ταυτότητα, διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις για να μετατραπούν από προλετάριοι σε ελεύθεροι συνεταιρισμένοι παραγωγοί που θα χουν πατρίδα όλη την γη.
Για αυτό το λόγο ο εχθρός δεν βρίσκεται κάπου εξω ή πάνω από εμάς αλλά στην ίδια μας την χώρα, στην ίδια μας την πατρίδα. Ταυτόχρονα όμως πρόκειται για ένα αγώνα ενάντια στις υπερεθνικές καπιταλιστικές διαρθρώσεις και μορφές, έτσι ο αγώνας ενάντια στην ΕΕ, ο αγώνας για την έξοδο μας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ο αγώνας ενάντια στο ΔΝΤ για να χει επιτυχία δεν μπορεί παρά να είναι ένα συνεπής επαναστατικός διεθνιστικός αγώνας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου