1. Η εξέλιξη των διεθνών γεγονότων, ειδικά αυτών με πολιτικό χαρακτήρα, έχουν επιβεβαιώσει τις προοπτικές που είχαμε επισημάνει για την παγκόσμια καπιταλιστική χρεοκοπία πριν ακόμα αυτή αρχίσει τον Ιούλιο του 2007. Διεκδικούμε ουσιαστικά την επαναστατική προσέγγιση σ’ αυτήν την διαδικασία, ακολουθώντας την κατεύθυνση που έδειξε ο Μαρξ: «η ανάπτυξη του πιστωτικού συστήματος»( που κλιμακώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες με την αλματώδη ανάπτυξη του πλασματικού κεφαλαίου) «επιταχύνει την κρίση[…] και τα στοιχεία διάλυσης του παλιού τρόπου παραγωγής»( Κεφάλαιο, τόμος ΙΙΙ). Η βίαιη επιδείνωση των αντιφάσεων μεταξύ των ΕΠΑ, την Ιαπωνία και την Κίνα, από την μια μεριά, κι η μαζική υποτίμηση του δολαρίου και συνεπώς του αμερικανικού εξωτερικού χρέους, από την άλλη, θέτουν τώρα στην ημερήσια διάταξη την απεξάρθρωση της παγκόσμιας οικονομίας και μια κρίση όλου του διεθνούς νομισματικού συστήματος. Αυτό λαμβάνει χώρα ενώ η κρίση μπαίνει στο τέταρτο έτος της παρόλη την μαζική παρέμβαση των κυριότερων ιμπεριαλιστικών κρατών για να εμποδίσουν την κατάρρευση των τραπεζών και των μεγαλύτερων ιμπεριαλιστικών εταιριών. Κάνουν λάθος όσοι διαβεβαιώνουν ότι το νέο στάδιο της κρίσης στοχεύει σε μια « επανεξισορρόπιση» της παγκόσμιας οικονομίας: η νέα μαζική έκδοση νομίσματος από τις ΕΠΑ ισοδυναμεί με μια γιγάντια υποτίμηση του δημοσίου χρέους τους, σε βάρος της Κίνας, της Ιαπωνίας, της Γερμανίας, και των λεγόμενων αναδυομένων χωρών που έχουν συσσωρεύσει αποθέματα σε δολάριο στις κεντρικές τους τράπεζες. Από την άλλη μεριά, μια ανατίμηση του κινεζικούς νομίσματος, του γιουάν, προωθεί την αποδόμηση του προστατευτικού καθεστώτος που εγκαθίδρυσε το κινεζικό κράτος ενάντια στην θυελλώδη διείσδυση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Η διεθνής νομισματική ανισορροπία δεν είναι η αιτία της κρίσης αλλά το αντίστροφο: είναι η αντανάκλαση της παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας. Η αναφορά και μόνο μιας ντε φάκτο κήρυξης χρεοστασίου από την μεριά των ΕΠΑ και το τελεσίγραφο στην Κίνα να απελευθερώσει το χρηματιστικό της σύστημα στο διεθνές κεφάλαιο και στα ιμπεριαλιστικά κράτη, δίνει την διάσταση του εκρηκτικού σταδίου στο οποίο μπαίνουμε.
Αποδείχτηκε μύθος το τέλος της αμερικανικής ύφεσης: η αναθέρμανση της παραγωγής μετά την κατάρρευση του τέλους του 2008 δεν πλησίασε καν τα επίπεδα που υπήρχανε πριν την κρίση κι ούτε έλαβε χώρα σε συνθήκες ομαλοποίησης της οικονομίας, αντίθετα, μέσα σε συνθήκες καταβύθισης της αγοράς υποθηκών ακινήτων και μαζικών εξώσεων, αύξησης της ανεργίας, και μαζικών επιδοτήσεων με την αύξηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και το τύπωμα νομίσματος. Αποτελεί μισή αλήθεια αυτό που λένε οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι που υποστηρίζουν σαν διέξοδο ένα πρόγραμμα μαζικών κρατικών επενδύσεων σε έργα υποδομής με το τύπωμα νέου νομίσματος. Σ’ αυτή την περίπτωση αυτό που θα συμβεί είναι το Κράτος να επιφορτίζεται τόσο με την επένδυση όσο και με την πίστωση ΄ θα εκτοπίσει τις τράπεζες και θα υποβάλλει το κεφάλαιο σε χρηματοπιστωτική εξάρτηση από το κράτος ΄ θα αποτελέσει, έτσι, μετάβαση σε έναν κρατικό καπιταλισμό που θα επιταχύνει την κατάρρευση των περισσότερων τραπεζών. Μια παρόμοια διέξοδος προϋποθέτει την εθνικοποίηση λίγο-πολύ ολόκληρου του τραπεζιτικού συστήματος κι ενός μέρους της βιομηχανίας. Εάν εφαρμοστούν τέτοια μέτρα, πάντα μέσα στα πλαίσια του κρατικού καπιταλισμού, θα οξυνθεί ο διεθνής καπιταλιστικός ανταγωνισμός και θα ενισχυθεί μια επιστροφή στην οικονομική αυτάρκεια. Το αδιέξοδο των μέτρων διάσωσης του κεφαλαίου που πήραν διάφορα κράτη δυνάμωσαν τους όρους «διάλυσης της παλιάς τάξης πραγμάτων» κι ανάπτυξε τους πολιτικούς όρους για μια επαναστατική κρίση. Από κανέναν δεν μπορεί να διαφεύγουν, από την άλλη μεριά: πρώτον, οι εσωτερικές ανισορροπίες της Κίνας, όπου το σύστημα της αγοράς ακινήτων είναι υπερχρεωμένο σε ύψος 800% του ΑΕΠ, η πλειοψηφία των βιομηχανιών της έχουν μια τεράστια πλεονάζουσα ικανότητα παραγωγής, και βρίσκεται εν μέσω μιας μαζικής απαλλοτρίωσης των αγροτών ΄ δεύτερο, το τεράστιο αδιέξοδο της Ιαπωνίας, όπου οι αποπληθωριστικές τάσεις παραλύουν ξανά την οικονομία και το δημόσιο χρέος ύψους 300% του ΑΕΠ δεν παύει να αυξάνεται ΄ τρίτο, η εν δυνάμει χρεοκοπία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα, Ιρλανδία, στις οποίες έρχονται να προστεθούν ολοένα και περισσότερο η Ιταλία και η Γαλλία) ΄ και τέλος, οι λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες που γνωρίζουν μια κερδοσκοπική φούσκα εκρηκτικών διαστάσεων, σαν συνέπεια της μαζικής εισροής κεφαλαίων για βραχυπρόθεσμη επένδυση που φούσκωσαν πληθωριστικά σε ακραίο σημείο αυτές τις οικονομίες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτές οι οικονομίες έχουν ένα τεράστιο δυναμικό ανάπτυξης αλλά με κανένα τρόπο πάνω στις βάσεις του παρόντος συστήματος παραγωγής, ή, σε κάθε περίπτωση, χωρίς να περάσουν από πελώριες κρίσεις που την ίδια στιγμή που θα απελευθερώνουν το αναπτυξιακό δυναμικό θα τις υποτάσσουν και σε μεγαλύτερη σκλαβιά στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Η πιο εκρηκτική αντίφαση της παρούσας διεθνούς οικονομικής κατάστασης είναι ότι από την μια, το σύνολο των καπιταλιστικών χωρών εξαρτάται από την ζήτηση που έχουν οι ΕΠΑ κι από την άλλη, είναι τα αμερικανικά σχέδια αύξησης της νομισματικής ρευστότητας και « χρηματοπιστωτικής τόνωσης» είναι , αναμφίβολα, η πολιτική κήρυξης του λεγόμενου πολέμου των νομισμάτων και απειλή κατάρρευσης των κυριότερων ανταγωνιστών των ΕΠΑ. Έχει απορριφθεί η δυνατότητα μιας διεθνούς συμφωνίας για μια νομισματική «εξισορρόπηση» ανάμεσα στις κυριότερες χώρες. Μια χρεοκοπία παρόμοιων διαστάσεων δεν ρυθμίζεται με συζητήσεις. Ακόμα και οποιαδήποτε συμφωνία να γίνει, θα είναι πλασματική και επισφαλής, και θα προετοιμάζει νέα σοκ, γιατί οι υπάρχουσες αντιφάσεις δεν έχει διέξοδο παρά μόνο με την σχετική ισχύ των αντιμαχόμενων. Οι όροι της διαμάχης ξεσκεπάζουν σαν φαντασίωση ορισμένων που θέλουν να παρουσιάζουν την Κίνα σαν τον αναδυόμενο ιμπεριαλιστικό πόλο που θα αντικαταστήσει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Αντίθετα, όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι υπάρχει μια γιγάντια διεθνής πίεση του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου για να καθυποταχτεί η Κίνα. Σε κάθε περίπτωση ,η παρακμή του Γιάνκικου ιμπεριαλισμού είναι ολοφάνερη αλλά δεν εκφράζει το πεπρωμένο ενός ορισμένου καπιταλισμού αλλά όλου του καπιταλισμού. Η θεωρητική υπόθεση ότι η Κίνα θα μπορούσε κάποτε μελλοντικά να μετατραπεί σε μια νέα ιμπεριαλιστική δύναμη αναφοράς προϋποθέτει κρίσεις, πολέμους και επαναστάσεις που θα πρέπει να οδηγηθούν σε μια νίκη της ανθρωπότητας κατά του παγκόσμιου καπιταλισμού. 2. Η καπιταλιστική χρεοκοπία όχι μόνο ξεσκέπασε την κοινωνική αθλιότητα των μεγάλων μαζών σε καπιταλιστικές συνθήκες, ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες χώρες, αλλά και την επιδείνωσε σημαντικά. Έφραξε το μέλλον τελείως για τις νεότερες γενιές. Αυτή η ριζική επιδείνωση της φτώχιας άρχισε να βρίσκει έκφραση στις λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως φάνηκε κι επιτείνεται στην Ελλάδα, στις απεργίες στην Κίνα, το Βιετνάμ, το Μπαγκλαντές, την Καμπότζη και τη Νότια Αφρική, μέσα σε πλαίσια πλήρους στέρησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων, στην Γενική Απεργία της 29/9 στην Ισπανία, στην επιδείνωση της αναμέτρησης ανάμεσα στην Ένωση Ιταλών Βιομηχάνων(Confindustria) και την Φίατ, στην Ιταλία, με το συνδικάτο εργατών μετάλλου FIOM, στις διαδηλώσεις κι επαναλαμβανόμενες απεργίες στην Γαλλία ενάντια στην αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, καθώς και στις εργατικές και αγροτικές κινητοποιήσεις στην Βολιβία, το Εκουαδόρ, την Βενεζουέλα, την Ουρουγουάη και την Αργεντινή. Ο μύθος της απουσίας του «υποκειμενικού παράγοντα» σαν επιχείρημα ενάντια στις πραγματικές τάσεις της πάλης των μαζών, τινάζεται στον αέρα. Οι εξελίξεις στην ταξική πάλη κάνει φανερό ότι ο «υποκειμενικός παράγοντας» που πραγματικά μπλοκάρει την κινητοποίηση των μαζών είναι οι πλειοψηφικές του οργανώσεις και η επίσημη Αριστερά(ακριβώς οι ίδιοι που θέλουν να δικαιολογήσουν την δικιά τους αδράνεια και το συμβιβασμό τους με το κεφάλαιο επικαλούμενοι την «απουσία του υποκειμενικού παράγοντα»…) και πασχίζουν να συγκρατήσουν το κίνημα μέσα σε ορισμένα όρια για να το προδώσουν. Στην Ευρώπη, όλες οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες ψάχνουν να βρουν μια «διέξοδο» με διαπραγματεύσεις στην επίθεση στα κοινωνικά δικαιώματα των μαζών. Στην Ιταλία, το μεγαλύτερο μέρος αυτής της γραφειοκρατίας έχει συνάψει συμμαχία με την μεγάλη εργοδοσία, συμπεριλαμβανομένου και ενός τμήματος της αριστερής Συνομοσπονδίας CGIL, ενώ η αντίσταση του συνδικάτου της FIOM είναι αποσπασματική, προχωράει βήμα το βήμα και φρενάρει τελικά το κίνημα, καθώς επιχειρεί να επαναφέρει τις εργασιακές σχέσεις στο προ της κρίσης στάδιο, πριν η Φίατ εξαπολύσει την εφαρμογή των αντεργατικών της σχεδίων. Στην Γαλλία, μπροστά στην έκδηλη τάση προς την Γενική Απεργία, οι γραφειοκρατίες της CGT και της CFDT που ουδέποτε απαίτησαν την απόσυρση του νομοσχέδιου του Σαρκοζύ, μιλούν πια για «οργανωμένη υποχώρηση»- σαν μια έσχατη προσπάθεια να σώσουν την κυβέρνηση, η οποία προφανώς δεν μπορεί να επιβιώσει μετά από μιαν ήττα. Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, μια παραδοσιακή τροτσκιστική οργάνωση, η Lutte Ouvrière( Εργατική Πάλη) επιμένει ότι ο «συσχετισμός δυνάμεων είναι δυσμενής», ότι το σύνθημα της Γενικής Απεργίας δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη κι επαινεί την επιλογή της ημέρας του Σαββάτου σαν μέρα διαδήλωσης με το περίεργο επιχείρημα ότι έτσι θα μπορούν να πάρουν μέρος κι εκείνοι που δεν απεργούν( σάμπως η δυνατότητα κάθε εργάτη ή τόπου δουλειάς να εξαρτάται από τους ίδιους κι όχι από το συλλογικό κίνημα της εργατικής τάξης και του λαού). Η Αριστερά στο σύνολό της συνεχίζει να βλέπει την καπιταλιστική χρεοκοπία σαν κοινωνική κακοδαιμονία( και μ’ αυτό τον χαρακτηρισμό, δικαιολογεί ακόμα και την στήριξη των σχεδίων του ΔΝΤ, όπως συνέβηκε με το Μπλόκο της Αριστεράς στην Πορτογαλία που ψήφισε στην Βουλή το πρόγραμμα της ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ που επέβαλε δρακόντεια μέτρα ενάντια στον ελληνικό λαό, ενώ επιπλέον αρνείται να ζητήσει την διαγραφή του εξωτερικού χρέους). Δεν βλέπει ότι πρόκειται για την επιτάχυνση της τάσης του κεφαλαίου προς την κρίση και την διάλυση της παλιάς τάξης πραγμάτων. Είναι ζωτικό να αναπτύξουμε μια πρωτοπορία που παλεύει να προωθήσει την δυνατότητα να γίνει συνειδητό το ασυνείδητο και να επαναστατικοποιήσει τις εργατικές οργανώσεις και τις μορφές οργάνωσης των μαζών. Αλλά για να αναπτυχτεί μια τέτοια πρωτοπορία πρέπει να θέσει στην πρώτη γραμμή την επαναστατική προσέγγιση της διεθνούς καπιταλιστικής χρεοκοπίας κι ένα μεταβατικό πρόγραμμα προς την σοσιαλιστική επανάσταση. « Ο Μαρξισμός» έγραφε ο Τρότσκυ, « θεωρείται ως η συνειδητή έκφραση της ασυνείδητης ιστορικής διαδικασίας. Αλλά η ασυνείδητη διαδικασία[..] δεν συμπίπτει με την συνειδητή της έκφραση παρά μοναχά στις υψηλότερες κορυφώσεις της, όταν οι μάζες με τις αρχέγονες δυνάμεις τους παραβιάζοντας τις πύλες της κοινωνικής ρουτίνας και δίνουν μια νικηφόρα έκφραση στις βαθύτερες ανάγκες της ιστορικής ανάπτυξης. Η υψηλότερη θεωρητική συνείδηση της εποχής συνενώνεται, σε τέτοιες στιγμές με την άμεση δράση που αναπτύσσουν τα κατώτατα κοινωνικά στρώματα, οι πιο καταπιεσμένες κι απομακρυσμένες από κάθε θεωρία μάζες. Η δημιουργική συνένωση του συνειδητού με το ασυνείδητο, είναι αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε έμπνευση. Η επανάσταση είναι η βίαιη έμπνευση της Ιστορίας.» (Λέων Τρότσκυ, Η Ζωή μου) Το ανυψώσει το προλεταριάτο στη συνείδηση της καπιταλιστικής χρεοκοπίας είναι το προπαρασκευαστικό στρατηγικό καθήκον ενός επαναστατικού Κόμματος. 3. Η καπιταλιστική χρεοκοπία έχει, παρόλα αυτά, μέχρι τώρα, ένα περιορισμένο αντίχτυπο στα υπάρχοντα πολιτικά καθεστώτα, αν και η τάση είναι σαφής- υπάρχει ένα διευρυνόμενο σχίσμα στις κορυφές του καθεστώτος. Πριν δύο χρόνια, η εκλογή του Ομπάμα είχε ιδωθεί σαν μια διέξοδος στο πολιτικό και διεθνές αδιέξοδο που είχε δημιουργήσει ο Μπους μετά το 2001. Σήμερα, φαίνεται σαν χαμένη υπόθεση, ακριβώς γιατί ήταν ανίκανος να αντιμετωπίσει την ανεργία και τις μαζικές εξώσεις. Αντίθετα ενισχύεται η δεξιά πτέρυγα, η οποία είχε θεωρηθεί υπεύθυνη για την ήττα των ρεπουμπλικανών το 2008/ Το λεγόμενο «Κόμμα του τσαγιού»(Tea Party), χρηματοδοτούμενο γενναία από τις μεγάλες εταιρίες είναι αναμφίβολα μια φράξια εξαιρετικά μειοψηφική που προβάλλεται μανιωδώς από τα μεγάλα ΜΜΕ και προβάλλει ένα πρόγραμμα προσαρμογής που θα βύθιζε τις ΕΠΑ σε νέα Μεγάλη Ύφεση. Αποτελεί ένα παράγοντα όχι διεξόδου από την κρίση αλλά επίτασης του αδιεξόδου του πολιτικού καθεστώτος και του δυναμικού πολιτικής πόλωσης που θα καταστρέψει το περίφημο «Κέντρο» των ΕΠΑ. Στην Ιταλία, ο άλλοτε ανίκητος Μπερλουσκόνι μετατράπηκε σε φάρσα, ακόμα και στις δημοσκοπήσεις. Η Φίατ, η Confindustria κι οι διεθνοποιημένες μεγάλες τράπεζες έχουν έρθει σε πολιτική ρήξη με την κυβέρνηση. Ο διευθυντής της Φίατ, Μαρκιόνε εξήγησε την σύγκρουση με λίγα λόγια: έχουμε ανάγκη, είπε, την πολιτική διάσωσης του Ομπάμα κι όχι το πρόγραμμα προσαρμογής του υπουργού Οικονομικών Τρεμόντι. Και αυτό γιατί τα θεμέλια της βιομηχανίας της Ιταλίας απειλούνται άμεσα από την παγκόσμια κρίση. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ισπανό Θαπατέρο που επέζησε μόνο χάρη στην συνενοχή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και την αντίθεση των αστικών τάξεων στην Καταλονία και τη χώρα των Βάσκων που εναντιώνονται σε μια επιστροφή του Λαϊκού Κόμματος(ΡΡ). Αυτές οι αντιφάσεις προδιαθέτουν σε ήττα αν γίνει μια προσπάθεια εκλογικής διεξόδου. Στην πιο επισφαλή θέση, ενάντια σε όσα ισχυρίζεται ο διεθνής Τύπος, βρίσκεται η Γερμανία, της οποίας οι τράπεζες είναι πιο εκτεθειμένες σε δάνεια σε άλλες χώρες που αδυνατούν να τα πληρώσουν. Η γερμανική βιομηχανία εκμεταλλεύεται τα σχέδια «τόνωσης» των ΕΠΑ και της Κίνας για να εξάγει την κρίση της- στην οποία πλέον έχει μπει με την διεθνή νομισματική κρίση. Αυτές οι κρίσεις που μέχρι τώρα συγκρατούνταν μας αποκαλύπτουν μιαν άλλη όψη του «υποκειμενικού παράγοντα»: την κρίση στις κορυφές της αστικής τάξης, την αδυναμία της να κυβερνάει όπως μέχρι τώρα. Η επαναστατική ανάπτυξη της αναμέτρησης του προλεταριάτου( και των μαζών των πόλεων και της απόκληρης αγροτιάς) με την παγκόσμια αστική τάξη, απαιτεί να λάβει υπόψη της την έκρηξη όλων των αντιφάσεων, τόσο στους κόλπους του κεφαλαίου όσο και στους εκμεταλλευόμενους- στην τελευταία περίπτωση, την αντίφαση ανάμεσα στην αντίληψη που έχει η εργατική τάξη, από την μια μεριά, για την τρέχουσα κατάσταση κι από την άλλη, την ιστορική της αποστολή. 4. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός δεν βυθίστηκε στην καπιταλιστική χρεοκοπία, αφού προηγήθηκε τάχα κάποιο αρμονικό παρελθόν ή μια κατάσταση ισορροπίας. Την παρούσα χρεοκοπία προανάγγειλαν πραγματικοί χρηματοπιστωτικοί σεισμοί – ιδιαίτερα οι κρίσεις στην Ασία, την Ρωσία και την Αργεντινή. Πάνω απ’ όλα, επήλθε στα πλαίσια επιθετικών πολέμων και στρατιωτικής κατοχής που έχουν τρεις μεγάλους στρατηγικούς άξονες: πρώτον, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, από την μεριά των ΕΠΑ που θέλουν να καθυποτάξουν τους καπιταλιστές ανταγωνιστές τους ΄ δεύτερον, την οικονομική, πολιτική, ακόμα και στρατιωτική κατοχή του πρώην σοβιετικού χώρου που έπεσε στα νύχια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου με την διάλυση της ΕΣΣΔ ΄ και τρίτον και σπουδαιότερο, να περιφρουρήσει , μέσω της στρατιωτικής και πολιτικής επέκτασης, την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Κίνα. Η αποτυχία της στρατιωτικής κατοχής του Ιράκ ΄ η πλήρης τελμάτωση στο Αφγανιστάν ΄ η αποτυχία της προσπάθειας του ΝΑΤΟ να κυριαρχήσει στον Καύκασο μέσω της επίθεσης της Γεωργίας στην Οσσετία και την Αμπχαζία ΄ οι αποτυχίες του Ισραήλ στον πόλεμό του στον Λίβανο και στη συνέχεια με τους βομβαρδισμούς της Γάζας ΄ όπως και το αδιέξοδο του παλινορθωτικού καθεστώτος της Ρωσίας στην Τσετσενία και τον Καύκασο κι άλλα ασιατικά κράτη αποκαλύπτουν τα όρια του αμερικανικού μιλιταρισμού. Η υπερβολική προσφυγή του στην τεχνολογική του υπεροχή είναι έκφραση των αξεπέραστων εμποδίων που συναντάει το εγχείρημά του για παγκόσμια αποικιοποίηση. Αποσταθεροποίησε την Μέση Ανατολή απ’ άκρου σ’ άκρο. Προκάλεσε ρήγματα μέσα στο ΝΑΤΟ. Επιδείνωσε την δημοσιονομική κρίση των ΕΠΑ και την οικονομική ικανότητα του κράτους να προστρέξει στην διάσωση του κεφαλαίου. Η αμερικανική Δεξιά ζητάει επιστροφή στην υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Το αμερικανικό κατεστημένο βρίσκεται διχασμένο ανάμεσα στην οργάνωση μιας μερικής απαγκίστρωσης των στρατιωτικών δυνάμεων του από την Μέση Ανατολή και την αποδοχή ενός Διευθυντηρίου που θα ελέγχει την περιοχή μαζί με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης και με την συμφωνία της Ρωσίας και της Κίνας – ή από την άλλη μεριά, την εξαπόλυση μιας επίθεσης κατά του Ιράν για να επιβάλει μια Νέα Τάξη στην περιοχή και μια νέα διέξοδο για το σιωνιστικό κράτος. Η χρεοκοπία και η κρίση των πολιτικών καθεστώτων του καπιταλισμού, καθώς κι οι αυξανόμενες λαϊκές κινητοποιήσεις τόσο στις χώρες που πλήττονται από την κρίση όσο και στις μουσουλμανικές χώρες που πλήττονται από τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις αλλά και από τα δικά τους αντιδραστικά καθεστώτα, δείχνουν ότι ο ιμπεριαλισμός δεν έχει συγκεντρώσει ακόμα τους όρους για να βγει από το πολιτικοστρατιωτικό του τέλμα στην περιοχή μέσω μια επίθεσης( που θα μπορούσε να είναι και πυρηνική) κατά του Ιράν. Πριν γίνει κάτι τέτοιο, ο ιμπεριαλισμός θα επιχειρήσει μια καθεστωτική αλλαγή στο Ιράν, με την βοήθεια της παλινορθωτικής γραφειοκρατίας και των καπιταλιστών της Ρωσίας και της Κίνας. Η διέξοδος από την παγκόσμια κρίση παρεμποδίζεται πολύ από το γιγάντιο βάρος της στρατιωτικής μηχανής του ιμπεριαλισμού- μια πελώρια δαπάνη που θα όφειλε να λειτουργεί για την αύξηση της ζήτησης, όπως ζητάει ο κεϋνσιανισμός, αλλά που, στην πραγματικότητα, διεκδικεί κι αυτή τα ίδια κρατικά ποσά, τα οποία είναι αναγκαία για την διάσωση του καπιταλισμού. Γίνεται έτσι ένας ισχυρός παράγοντας που επιδεινώνει την κοινωνική εξαθλίωση των λαών. 5. Η προοπτική της συνύπαρξης δύο κρατών στο έδαφος της Παλαιστίνης έχει πλήρως εγκαταλειφθεί. Η προσπάθεια αναβίωσής της μέσω των διαπραγματεύσεων που επέβαλε ο Ομπάμα στην Παλαιστινιακή Αρχή αποτελεί μια φάρσα. Θα μετέτρεπε τα κατεχόμενα από τον σιωνισμό εδάφη σε Μπαντουστάν ή σε πόλεις -κοιτώνες κάτω από σιωνιστικό έλεγχο κι ούτε, βέβαια θα πρόσφερε μια διέξοδο για την Γάζα που ασφυκτιά. Από καιρό , σημαντικοί προοδευτικοί διανοούμενοι, Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, ( όπως ο Έντουαρντ Σαΐντ από την μια μεριά και ο Ιλάν Πάππε από την άλλη) προειδοποίησαν για την αποτυχία του σχεδίου για δύο κράτη και θέσανε στην ημερήσια διάταξη την πάλη για ένα εκκοσμικευμένο κράτος στο Ισραήλ που θα σεβότανε εξίσου, σαν πολίτες του, Άραβες και Εβραίους. Αντίθετα με κάτι τέτοιο, όμως, η σιωνιστική κυβέρνηση εφεύρε μια νέα διατύπωση όρκου νομιμότητας στο εβραϊκό κράτος που ενισχύει τις φοβερές διακρίσεις, οι οποίες ήδη υπάρχουν σε βάρος των Αράβων που ζουν εντός των συνόρων του Ισραήλ. Εξάλλου, ποτέ δεν εγκατέλειψε με κανένα τρόπο , ούτε διανοείται να το κάνει, την δική της προγραμματική στόχευση για την οικοδόμηση του «Μεγάλου Ισραήλ»- που θα περιλαμβάνει στην πραγματικότητα και την άλλη όχθη του Ιορδάνη. Η διεκδίκηση της προοδευτικής διανόησης επισημαίνει την αποτυχία της Παλαιστινιακής Αντίστασης να κάμψει την ισχυρή στρατιωτική μηχανή του σιωνισμού. Στην πραγματικότητα, το σχέδιο για δύο κράτη απέτυχε λόγω μιας άλλης άλυτης αντινομίας: ο σιωνισμός δεν δέχεται ούτε το δικαίωμα της επιστροφής των Αράβων Παλαιστινίων στις εστίες τους και στην απαλλοτριωμένη γη τους ( και συνεχίζει να απαλλοτριώνει τόπους και γη), ούτε την ύπαρξη ενός κράτους με πλήρη άσκηση της κυριαρχίας του. Στη Νότια Αφρική, όπου ο πληθυσμός των λευκών αποδέχτηκε την αρχή «κάθε άτομο και μία ψήφος» και για το πληθυσμό των μαύρων, τα μεγάλο κεφάλαιο που εκμεταλλεύεται τα ορυχεία, τον κύριο πόρο της χώρας, χρειάζονταν την μαύρη εργατική τάξη και γι’ αυτό διαπραγματεύτηκε με τις μικροαστικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες της την αλλαγή του καθεστώτος χωρίς να θιγεί το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Στο Ισραήλ, η αστική τάξη δεν χρειάζεται τους Παλαιστίνιους: τους αντικαθιστά με μετανάστες εργάτες από την Νοτιοανατολική Ασία , την ίδια στιγμή που εκμεταλλεύεται και τους Εβραίους εργάτες. Η πραγματοποίηση των παλαιστινιακών εθνικών διεκδικήσεων είναι ασυμβίβαστη με τον σιωνισμό – θέτει το ζήτημα της αλλαγής τόσο του πολιτικού όσο και του κοινωνικού καθεστώτος. Ιστορικά, η σιωνιστική αποικιοποίηση πήρε διάφορες κοινωνικές μορφές κι ως εκ τούτου άλλαζε μορφή και η σχέση ανάμεσα σε Άραβες και Εβραίους εργάτες. Αυτή η μορφή μπορεί να αλλάξει ξανά, πολλές φορές,. Όλα εξαρτώνται από τον πολιτικό προσανατολισμό των ηγεσιών των αραβικών παλαιστινιακών μαζών, όπως και της εβραϊκής Αριστεράς. Οι παλιές ηγεσίες( ΟΑΠ, Αλ Φατάχ, Λαϊκό Μέτωπο κλπ.) έχουν αποτύχει κατά τον πιο άθλιο τρόπο και πέσανε στην αγκαλιά του σιωνισμού και σε μια απαίσια διαφθορά. Αφήσανε τις αραβικές παλαιστινιακές μάζες στα χέρια του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Είναι αναγκαία μια νέα ηγεσία. Το σιωνιστικό κράτος δεν είναι ανίκητο λόγω των ενόπλων δυνάμεών του ούτε χάρη στο πυρηνικό του οπλοστάσιο αλλά χάρη στην κυριαρχία του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και στον αντι-παλαιστινιακό ρόλο των του φεουδαρχικών-καπιταλιστικών και μικροαστικών κυβερνήσεων των αραβικών εθνών. Η κυριαρχία, όμως, του ιμπεριαλισμού και των αραβικών καταπιεστικών καθεστώτων είναι υπονομευμένη από την παγκόσμια χρεοκοπία και τις αποτυχίες της στρατιωτικής κατοχής του ιμπεριαλισμού. Το μέλλον του εβραϊκού λαού που ζει στην Παλαιστίνη δεν μπορεί να εξαρτάται από τον υποτιθέμενο σύμμαχό του, τον ιμπεριαλισμό, όπως συμβαίνει με το σιωνιστικό κράτος, γιατί ο ιμπεριαλισμός προγραμματίζει νέους πολέμους που απειλούν την επιβίωση όλων των λαών της Μέσης Ανατολής. Όλες οι τάσεις της παγκόσμιας κρίσης λειτουργούν ως απειλή κατά των μαζών της Μέσης Ανατολής, από την οποία μπορούν να ξεφύγουν μόνο με την ένωσή τους. Αυτή η προοπτική συμπυκνώνεται στο αίτημα να αντικατασταθεί το σιωνιστικό κράτος, μέσα από την διεθνή κινητοποίηση των μαζών, από μια ενιαία, εκκοσμικευμένη και σοσιαλιστική Δημοκρατία της Παλαιστίνης κι από τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Μέσης Ανατολής. 6. Στα πλαίσια αυτής της γιγάντιας καπιταλιστικής κρίσης, η Κούβα ανάγγειλε με τον πιο επίσημο τρόπο το πέρασμά της σε μια διαδικασία παλινόρθωσης του καπιταλισμού, ακολουθώντας τον δρόμο της πρώην ΕΣΣΔ, της Κίνας και των άλλων κρατών όπου το κεφάλαιο είχε απαλλοτριωθεί, ανακοινώνοντας ότι θα απολυθούν 500.000 έως κι ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι. Ο παλινορθωτικός χαρακτήρας των μέτρων δεν οφείλεται στην εισαγωγή οικονομικών μεταρρυθμίσεων για να αντιμετωπιστεί ο μαρασμός που γνωρίζει η Κούβα εδώ και πάρα πολύ καιρό ούτε απλώς στο ότι αντικαθίσταται το καθεστώς κρατικής διοικητικής διαχείρισης της οικονομίας με εμπορευματικές ανταλλαγές. Όπως το κράτος δεν εξαφανίζεται αυτομάτως μετά την νικηφόρα κοινωνική επανάσταση, το ίδιο συμβαίνει και με την αγορά. Το κεντρικό σημείο είναι ότι οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις κατευθύνονται κι επιτελούνται από την γραφειοκρατία του κράτους κι όχι από τους εργάτες. Ανταποκρίνονται στα συμφέροντα της γραφειοκρατίας κι όχι των μαζών κι έτσι ανοίγουν τον δρόμο σε μια παλινόρθωση του κεφαλαίου. Η πληρέστερη απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι οι ελευθερίες που παραχωρούνται στους διαχειριστές των επιχειρήσεων, στο ξένο κεφάλαιο και σ’ οποιονδήποτε συγκεντρώνει τους όρους για να εκμεταλλευτεί μισθωτή εργασία, δεν παραχωρούνται στους εργαζόμενους που θα είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης των διαχειριστών, των καπιταλιστών και της νέας μπουρζουαζίας. Οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν , πρώτα-πρώτα, συνδικαλιστικές ελευθερίες, την ελευθερία αυτόνομης οργάνωσης στις επιχειρήσεις, πολιτική ελευθερία και τελευταίο αλλά θεμελιακό, δεν θα έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν και να θέτουν βέτο στα λεγόμενα μεταρρυθμιστικά μέτρα, αρχίζοντας από τις μαζικές απολύσεις. Η πρόσφατη εμπειρία και η μαρξιστική θεωρία διδάσκουν ότι η ελευθερία της αγοράς για τον πολιτικό ή οικονομικό γραφειοκράτη συνιστά μετάβαση στην μετατροπή της κρατικής περιουσίας σε καπιταλιστική. Μια καπιταλιστική παλινόρθωση στην Κούβα, σίγουρα, δεν θα είναι μια μηχανική επανάληψη όσων έγιναν στην Κίνα ή την πρώην ΕΣΣΔ, καθώς τώρα η καπιταλιστική παλινόρθωση θα έχει να αντιμετωπίσει τον διαλυτικό αντίχτυπο της παγκόσμιας χρεοκοπίας. Θα προκαλέσει μια κοινωνική σύγκρουση μεγαλύτερη από ό,τι συνέβηκε στο παρελθόν. Η Κούβα δεν θα μπορεί να στηριχτεί στις δυνατότητες μιας επεκτεινόμενης παγκόσμιας αγοράς αλλά θα αντιμετωπίσει τον εμπορικό ανταγωνισμό των κεντροαμερικανικών χωρών και της Κίνας που διεκδικούν μέρος της αγοράς των ΕΠΑ κι η οποία συστέλλεται κάθε μέρα. Γι’ αυτό, το ξένο κεφάλαιο στοχεύει κυρίως στο πετρέλαιο και τον ορυκτό πλούτο της Κούβας, πράγμα που οδηγεί στην μετατροπή της οικονομίας που μέχρι τώρα στηρίζονταν στην μονοκαλλιέργεια ζάχαρης. Η Ισπανία του Θαπατέρο και η Βραζιλία των Λούλα -Ρουσέφ είναι η πρωτοπορία της διεθνούς παλινορθωτικής πίεσης. Η βραζιλιάνικη μπουρζουαζία και το διεθνές κεφάλαιο τρέφουν το όνειρο να μετατρέψουν την Κούβα σε παράδεισο των βιο-καυσίμων που κατασκευάζονται από την ζάχαρη. Η διάλυση των μέτρων οικονομικής προστασίας θα δυναμώσει την πίεση του ιμπεριαλισμού, πρώτα-πρώτα της μπουρζουαζίας της Φλόριντα που θα χρησιμοποιήσει τους υπάρχοντες μηχανισμούς μεταφοράς κεφαλαίου στην Κούβα. Αλλά ούτε το σημερινό παγκόσμιο πολιτικό πλαίσιο ούτε αυτό της Λατινικής Αμερικής είναι εκείνα που κυριαρχούσαν πριν δύο δεκαετίες. Η επίσημη ανακοίνωση μιας παλινορθωτικής διαδικασίας βάζει σε κρίση τον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» του μπολιβαριανού κινήματος – το οποίο, πέρα από την διατήρηση των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων στα εδάφη του και την λυσσαλέα κατάπνιξη κάθε τάσης για αυτονομία της εργατικής τάξης, επιβεβαιώνει τον καπιταλιστικό του προσανατολισμό με την ενσωμάτωση στο Μερκοσούρ και την Ουνασούρ [καπιταλιστικές Κοινές Αγορές της Νότιας Αμερικής]. Όλοι οι σοσιαλιστές επαναστάτες οφείλουμε να καταγγείλουμε ενεργητικά τον οικονομικό μαρασμό και να αντιταχτούμε στο να χρησιμοποιηθεί σαν πρόφαση για την καπιταλιστική παλινόρθωση. Οι παραχωρήσεις στις εμπορευματικές σχέσεις για να ζωντανέψουν η μικρή παραγωγή και οι υπηρεσίες, ή ακόμα και επιμέρους συμφωνίες με την μία ή την άλλη ξένη επένδυση, πρέπει να είναι στην υπηρεσία της μετάβασης στον σοσιαλισμό. Οι συνεταιρισμοί και το μικρεμπόριο σαν δρόμος καπιταλιστικής παλινόρθωσης, π.χ. στην πρώην ΕΣΣΔ, ήτανε ιμάντες μεταβίβασης της διάλυσης των κρατικών επιχειρήσεων από τους κρατικούς διαχειριστές. Επαναβεβαιώνουμε την αναγκαιότητα να παλέψουμε ενάντια στην ιδιωτικοποίηση μέσα από τον εργατικό έλεγχο της παραγωγής και την αντικατάσταση της γραφειοκρατίας από μια συλλογική εργατική διαχείριση, στα πλαίσια ενός πολιτικού συστήματος Εργατικών Συμβουλίων με εκλεγμένους κι ανακλητούς αντιπροσώπους. Επαναβεβαιώνουμε, επίσης, την υπεράσπιση του κρατικού μονοπωλίου του εξωτερικού εμπορίου. Παλεύουμε για μια ολοκληρωμένη νομισματική μεταρρύθμιση που θα βάλει τέλος στην κοινωνική ανισότητα, η οποία βαθαίνει με το τωρινό διπλό νομισματικό σύστημα, και που θα συνοδεύεται από μια αντίστοιχη αύξηση των μισθών. Η Κούβα έχει ανάγκη να ανυψώσει σημαντικά την παραγωγικότητα της εργασίας. Η αφετηρία, όμως, πρέπει να είναι να δοθεί στον μισθό η πραγματική του αγοραστική δύναμη και να ριχτούν τα βάρη της οικονομικής μεταρρύθμισης στους κερδοσκόπους και την γραφειοκρατία που είναι υπεύθυνοι για την γιγάντια κατασπατάληση πόρων. Η ενίσχυση της λεγόμενης εργασιακής πειθαρχίας από την μεριά της γραφειοκρατίας είναι ένα κάλεσμα στην υπερεκμετάλλευση και στην κατεδάφιση των κοινωνικών υπηρεσιών που προσφέρουν οι κρατικές επιχειρήσεις κι οι οποίες θα πέσουν στα χέρια υπεργολάβων για την εμπορική τους εκμετάλλευση. Ένας διαχωρισμός τέτοιου τύπου που βρίσκει την δικαίωσή του στην ανάγκη εξορθολογισμού της βιομηχανικής διαδικασίας θέτει την ανάγκη συλλογικού εργατικού ελέγχου κι εργατικής διαχείρισης της μεταρρύθμισης. Οι εργαζόμενοι κι η νεολαία της Κούβας έχουν δείξει, με διάφορες εκδηλώσεις κριτικής και διαμαρτυριών, ότι έχουν αφυπνισμένη κι οξεία συνείδηση του σταδίου που τώρα αρχίζει. Καλούμε σε μια εκστρατεία υπεράσπισης των κατακτήσεων της Κουβανέζικης Επανάστασης κι επαναβεβαιώνουμε ότι η υπεράσπιση της Κουβανέζικης Επανάστασης θέτει την ανάγκη της συνολικής πάλης για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Λατινικής Αμερικής. 7. Ένα επαναστατικό στάδιο, τα στοιχεία του οποίου αναδεικνύονται μέρα με την μέρα, αποτελεί το πιο περίπλοκο από όλα τα πολιτικά στάδια. Καλούμε όλους τους αγωνιστές να το δουν με μάτια ανοικτά και να απορρίψουν τους τσαρλατάνους που λένε ότι όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί. Είναι η δικιά μας ευκαιρία που πρέπει να αδράξουμε . Το ίδιο θα συμβεί με την συνείδηση που διαμορφώνει γι’ αυτήν και η ίδια η ανθρωπότητα. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου