Αν αναλογιστεί κανείς την πολιτική νομιμοποίηση του ακροδεξιού ΛΑΟΣ από τα 2 κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ), την είσοδο των πολιτικών μπουμπουκιών του ΛΑΟΣ σε υπουργικά αξιώματα στη κυβέρνηση Παπαδήμ(ι)ου, τη διαρκή πολιτική ανοχή εκπροσώπων και συνομιλητών της δημοκρατίζουσας ή σταλινικής αριστεράς σε διάλογο με ακροδεξιούς στα καθεστωτικά ΜΜΕ , τότε πολύ δύσκολα κάποιος μπορεί να εκπλαγεί από την εκλογική άνοδο των φασιστικών συμμοριών.
Ποιος δεν θυμάται το γιαούρτωμα Αλαβάνου το 2010 στον Αγ. Παντελεήμονα (λες και πήγαινε βόλτα, χωρίς περιφρούρηση κλπ) από φασίστες κατά την προεκλογική του καμπάνια στις περιφερειακές εκλογές, πολύ πιο πρόσφατα την υποδοχή από το πιο “ταξικό” κόμμα κατά την επίσκεψη των χρυσαυγιτών σε ένα από τα προπύργια των εργατικών αγώνων, στη Χαλυβουργία ή το αίτημα εξωκοινοβουλευτικής οργάνωσης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να ζητήσει άδεια (κι επί της ουσίας προστασία) από την αστυνομία για συναυλία στον Αγ. Παντελεήμονα.
Αναμφίβολλα, η άνοδος των χρυσαυγιτών μπορεί να εκληφθεί μονάχα ως ένα συστατικό στοιχείο τους καταρρέοντος αστικού πολιτικού σκηνικού και της ικανότητάς του να συγκρατήσει την έξοδο των καταπιεσμένων κι εξαθλιωμένων στην αρένα της ιστορίας.
Αν το αστικό πολιτικό σύστημα αποτύχει να ελέγξει τη κοινωνική οργή, ο “ευγενής” καπιταλιστικός κόσμος της συστηματικής βίας και καταπίεσης πρέπει να έχει μια έξοδο κινδύνου, αυτή της μετωπικής και ανοικτής σύγκρουσης ενάντια στην εργατική τάξη, τη νεολαία κι όλους τους καταπιεσμένους βάζοντας εμπροσθοφυλακή του χρηματιστηριακού κεφαλαίου τα κατεστραμμένα μικροαστικά στρώματα.
Η προσπάθεια αναβιώσης των χιτλερικών συμμοριών, στη χώρα των περισσότερων θυμάτων σε όλη την Ευρώπη κατά τη ναζιστική κατοχή, εκφράζει δυο ουσιαστικά γεγονότα: τη βαθειά κοινωνική κρίση που αποσπά τις μικροαστικές μάζες από την ισορροπία τους και την απουσία ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος που από τώρα θα έπαιζε στα μάτια των μαζών ρόλο αναγνωρισμένου επαναστατικού ηγέτη. Αν το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης είναι το κόμμα της επαναστατικής ελπίδας, ο φασισμός και οι συμμορίες του είναι το κόμμα της αντεπαναστατικής απελπισίας.
Κοινοβουλευτική αλλά κι εξωκοινοβουλευτική αριστερά (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως το ΕΕΚ) συνέχιζαν και συνεχίζουν να υποτιμούν τους κινδύνους κι όταν τους αναγνωρίζουν, καλούν το κράτος που συνεργάζεται, συγκαλύπτει κι εξοπλίζει της φασιστοσυμμορίες ……να περιορίσει το φασιστικό κίνδυνο.
Αν ο καπιταλισμός βρίσκει στις φασιστικές συμμορίες τους ναυγαγοσώστες του Τιτανικού του, η δημοκρατίζουσα και σταλινική αριστερά είναι η ορχήστρα του καταστρώματος των εμβατηρίων των εθνικών λύσεων, της εθνικής ανάπτυξης ακόμα και του σοσιαλισμού σε εθνικό επίπεδο που συστηματικά αγνόησε όχι το παρόν μέγεθος ή τις ικανότητες της δράσης των συμμοριών (που παραμένουν εγκληματικές αλλά περιορισμένες) αλλά τις πιθανές στρατηγικές του αστικού και πάντοτε καπιταλιστικού κράτους τη περίοδο της πιο μεγάλης κρίσης του από το 1929.
Θα ήταν ανόητο να φοβηθεί κανείς τις σημερινές φασιστικές συμμορίες περισσότερο από τους ματατζήδες στις πορείες, το πολυπληθές προσωπικό της ασφάλειας και το ακόμα μεγαλύτερο συνεργαζόμενο πλήθος ρουφιάνων και χαφιέδων που πληρώνει αδρά το χρηματιστικό κεφάλαιο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει έναν πολιτικό εφησυχασμό και μια αντιφασιστική ρητορική χωρίς καμιά συστηματική πρακτική δράση. Όπως έχει φανεί μέχρι σήμερα, αρκετοί διαθέτουν ιστορική μνήμη, αντιλαμβάνονται το ναζιστικό χαρακτήρα των συμμοριών από την Άνω Βιάννο, την Πάτρα, στις γειτονιές της Αθήνα, τη Λιβαδειά, το Τύρναβο, το Βόλο, τη Καβάλα, την Αλεξανδρούπολη και σχεδόν σε κάθε γωνιά της πολύπαθης αυτής χώρας. Ορισμένοι δήθεν αριστεροί τους θυμούνται μόνο λίγο πριν τις εκλογές και μόνο σε επίπεδο καταγγελιών.
Όμως δεν μπορεί κανείς να είναι συνεπής αντιφασίστας αν δεν έχει ένα σαφές ταξικό κριτήριο και αν ταυτόχρονα δεν παλεύει ενάντια στο καπιταλισμό για την προλεταριακή επανάσταση, σε ένα διεθνή προσανατολισμό και όχι στα εθνικά πλαίσια που όρισε για τις ανάγκες του ο καπιταλισμός σαν μια φυλακή των ανθρώπων.
Αλλιώς μπορεί κανείς και να πλανηθεί από την πρόσφατη αντιφασιστική ρητορεία ….. Σαμαρά στο Ζάππειο, του μπουλντόζα Βενιζέλου ή και προσφάτως αντιφασίστα και χαμένου καρατζαφύρερ.
Το εκκρεμές της ιστορίας βρίσκεται αριστερά. Με μια σωστή επαναστατική στρατηγική, η μικροαστική σκόνη θα σκορπίσει στον άνεμο κι οι φασίστες που εγκληματούν θα παραμείνουν στα κλουβιά τους και στις συννενοήσεις τους με τους εργοδότες τους.
Το σύνθημα “Τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά” πρέπει άμεσα να συνδεθεί με το σύνθημα της κοινωνικής επανάστασης, αλλιώς η απελπισία σε μια χώρα με ένα υψηλό ποσοστό μικροαστών, μπορεί να γίνει η γάγγραινα ολόκληρης της κοινωνίας.
http://ergatis.wordpress.com/2012/05/06/%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%83-%CE%B5%CF%87%CE%B8%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CE%BB%CE%B5-2/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου